Λίγη ακόμα ρωμαϊκή άνοιξη

Για να μη με λες προκατειλημμένη, στο δεύτερο μισό των ανοιξιάτικων επιλογών μου πρώτη μούρη στο Καβούρι σού έχω McQueen, και ας έχω πει στο περελθόν ότι τα πατουσάκια της αντικαταστάτριας είναι δυο δάχτυλα μικρότερα από τα Martens του McQueen. Γενικά θεωρώ Galliano και Alexander ιδιοφυίες, και αυτά τα “ουδείς αναντικατάστατος” σαν το νερό στη ράχη της πάπιας τα έχω. Αφού κούνησα δασκαλίστικα τον δείκτη στη μούρη σου, για αρκετές αράδες κιόλας, να σου πω και πόσο το φόραγα το goth ταγέρ, ακόμα και για να κόβω βόλτες πάνω-κάτω το τετράγωνο.

Το μόνο που αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό στον Balmain είναι η φρικτή τρέσα της κάθε πρωτοκλασάτης που θα ακουμπάει τη βάτα, και το καλώδιο του μικροφώνου που θα τυλίγεται στο τρουκ. Τώρα θα μου πεις, οι πρωτοκλασάτες σου λέει ούτε γήπεδο σε επαρχία δεν γεμίζουνε πια, για Μόντρεαλ την έχουνε κάνει, με ανταπόκριση, και τους φαίνεται και ακριβό το φαΐ στα αεροδρόμια. Αυτό το country metal look, σαν Volbeat με ενορχήστρωση Adam Ant, ήταν το σήμα κατατεθέν.

Στη Chanel τι θα σου έδειχνα, ταγέρ. Και παραλλαγές τους. Πώς το είπε η V. “Δε γίνεται να βγαίνει η Chanel πιο edgy από τη LV. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ” Δεν ξέρω, εμένα μου φαίνεται ότι ήρθε η ώρα των ενσήμων για τον Karl. Να πάρει ρε παιδί μου τον Galliano άμα δεν έχει άλλον, που χαλάει μηνίσκο στις ουρές του ΟΑΕΔ.

Άμα αναρωτιόσουν ποιος είναι υπεύθυνος για το πέρασμα της παλέτας μουστάρδας στο καλοκαίρι, Hermès. Που ένα δροσερό αεράκι ήταν για εμένα, σαν να είδα κάτι διαφορετικό, σαν αυτό το δερμάτινο layering και κάπως σαφάρι να μου άρεσε, απηχούσε και λίγο γιαπωνεζοβέλγους και μου θύμισε τα νιάτα. Μας.

H Stella McCartney έδειξε αντιμαχόμενα prints και ασυμμετρίες, neeeeeeext.

O Lanvin είχε πάλι τα πιο “έλα, ξέρω πως θες να το χαϊδέψεις” υφάσματα. Θελτικά, γλιστερά, κυματιστά. Θα μπορούσε να είναι και σλόγκαν τσιπς.

Από το κλιπ του Too Funky έχω να θυμηθώ κάτι από Mugler. Αυτή η ολόσκετη 90s ασυμμετρία μου αρέσει, όπως και το παντελόνι, όπως και το χρώμα, που είναι αυτό που μου πάει λιγότερο και αυτό που επιμένω περισσότερο να αγοράζω.

Θέλω να δω μια Evan Rachel Wood, μια Mila, μια Vera Farmiga να τα φορέσει στο κόκκινο χαλί τα mermaid dresses Ungaro να λυγίσουνε τα τσιμέντα τού Kodak Theatre. Και τεντώνομαι μες στα παπλώματα με mermaid dresses, υπ’ όψιν.

Σε όλο το φάσμα του μπλε και των μπλεδιζόντων λέω ναι. Ναι. Ναι. Ε ναι λοιπόν.

Εσύ, αγάπη, φέτος δικαιώνεσαι. Πολλά υλικά να μη βαριέσαι, έξυπνα προξενιά διαφάνειας-πλαστικού με ανάγλυφο λέλουδο, καλά, αυτά τα ασημιά πλεκτά δεν τα συζητάμε, με δέος τα αντικρύζω αλλά μου αρέσουν κιόλας, Valentino είσαι άρχοντας.

Μωρ’ συ με αυτό δεν κέρδισε η Ιωάννα Λίλη τα Playmates πριν διαγνωστεί με slight Κωσταλέξι;

Για πορνείο στο Game Of Thrones. Αλλά καλό.

Δεν θέλω να σε κλείσω με τέτοιες εντυπώσεις. Είμαστε μάνες εμείς, φοράμε Nina Ricci.

Photos: GETTY, WireImages