Black to the roots

Φυσικά, δεν νοείται το “τουλάχιστον η δολοφονία του George Floyd έγινε αρχή για συζήτηση” για ευνόητους λόγους, ένας εκ των οποίων είναι ότι δεν πρόκειται ούτε για μία δολοφονία ούτε για ένα περιστατικό ούτε για μια ρωγμή σε έναν γενικά ορθώς καμωμένο κόσμο – και φυσικά δεν νοείται, αυτές τις στιγμές, άσπρος άνθρωπος που κηρύττει: οι άσπροι είναι εδώ για να αναπαράγουν, να γίνουν κανάλια, να μεταφέρουν. Διαβάζοντας αυτό το κείμενο, γραμμένο από μαύρους, εννοείται, ακτιβιστές, συμφώνησα με το ότι η εξάλειψη του ρατσισμού είναι Θέμα Των Λευκών Ακόμα Και Αυτών Που Δεν Επέλεξαν Να Ζουν Σε Ρατσιστικές Κοινωνίες Αλλά Έτσι Και Αλλιώς Επωφελούνται Από Αυτές και με το Promote Good, Do Your Research (που έτσι και αλλιώς έχω Βίβλο).

Πριν κάτι μέρες, η Aurora James, ζήτησε από δημοφιλείς κολοσσούς λιανικής πώλησης (Whole Foods, Target, MedMen, Walmart, Saks Fifth Avenue, Sephora, Net-a-Porter, Shopbop, MatchesFashion, Moda Operandi, Nordstrom, Barnes & Noble, και Home Depot) να περάσουν από τα λόγια και τα μαύρα τετράγωνα instagram posts στην πράξη, και να διαθέσουν ένα ποσοστό από τα ράφια των καταστημάτων σε εταιρείες που ανήκουν σε μαύρους: ζήτησε το 15% των προς πώληση αγαθών να είναι brands τα οποία έχουν ιδρύσει μαύροι επιχειρηματίες, καλλιτέχνες και designers (η Sephora είναι η πρώτη που ανταποκρίθηκε στο 15% Pledge, σε περίπτωση που θέλετε να στηρίζετε εταιρείες που πραγματικά είναι έτοιμες για αλλαγές προς τη σωστή κατεύθυνση – προσωπικά πλέον έτσι προσπαθώ να καταναλώνω). Με αφορμή την πρωτοβουλία της James, έψαξα για μερικές ενδιαφέρουσες “μαύρες υπογραφές”, και ιδού.

Brother Vellies

Είναι η εταιρεία που έφτιαξε η ίδια η Aurora James, ξεκινώντας από υπαίθριες αγορές και παζάρια, όπως σε κάθε σωστό success story – αφού προηγουμένως είχε παρατήσει το σχολείο, είχε αποφασείσει ότι η μόδα δεν την ενδιαφέρει, είχε ασχοληθεί με φυτά εσωτερικού χώρου (before it was cool, δικαιούμαι να προσθέσω) και είχε ταξιδέψει στη Νότια Αφρική όπου είδε για πρώτη φορά τα vellies, παραδοσιακά δερμάτινα παπούτσια που κατασκευάζονται εκεί. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, μια υπέροχη ιστορία μόδας: ο τοπικός κατασκευαστής μόλις και μετά βίας τα έβγαζε πέρα, η Aurora αγόρασε 50 ζευγάρια για να τον βοηθήσει, τα έφερε στη Νέα Υόρκη, τα μεταποίησς (τα εκμοντέρνισε, δικαιούμαι να προσθέσω) και τα πούλησε – σε επόμενο ταξίδι της στη Νότιο Αφρική έπεσε, φυ σι κά, πάνω σε δημοσιογράφο των Times που έγραψε για την επιχειρηματική της δραστηριότητα, και εν μία νυκτί τα παπούτσια ξεπούλησαν παντού.

Δες στο site πόσο όμορφα είναι – έχουν ένα τρομερό “70s μεταφρασμένο στα 90s grunge” στυλ.

Cushnie

H Carly Cushnie ήθελε να φοριούνται τα μινιμαλιστικά ποιήματα που φτιάχνει από δυνατές γυναίκες σαν τη Michelle Obama, και το κατάφερε. Πριν την καταξίωση ήταν μια τζαμαϊκανή που ζούσε στο Λονδίνο, όχι στο περιθώριο αλλά με πλήρη επίγνωση το ότι οι ευκαιρίες της ως μειονότητας θα ήταν μετρημένες και πολύτιμες, οπότε τελείωσε το Parsons με άριστα και δούλεψε ως intern του Oscar De La Renta πριν φέρει το σήμα κατατεθέν της, τα ρούχα από πολυτελή ρέοντα υφάσματα με πτυχώσεις και χωρίς ραφές, στις πασαρέλες και στις ντουλάπες των celebrities.

Sindiso Khumalo

Από αρχιτέκτονας στο Cape Town, σπουδάστρια στο St Martins και σχεδιάστρια μόδας στο Λονδίνο, με ειδίκευση στις υφές και επιρροές κατά βάση αφρικανικές – ναι, το πρώτο πράγμα που μπορεί κανείς να πει για τη μόδα της Sindiso, και μάλιστα με την πρώτη ματιά, είναι πως αγαπάει τις ρίζες της. Η αφρικανική κουλτούρα είναι εμφανής στα prints της, τα οποία ως visual junkie αντιγράφει από patterns τα οποία συναντά στην καθημερινότητα: ένα κτήριο, ένα αντικείμενο, η πιάτσα ταξί στο Durban, όλα μπορούν να πυροδοτήσουν την έμπνευση, η υλοποίηση της οποίας περνάει μέσα από τους τοπικούς τεχνίτες και μικρές επιχειρήσεις της Νοτίου Αφρικής και διασταυρώνεται με μια ωραία downtown αισθητική αλά Χάκνεϊ.

Thebe Magugu

Το print Girl Seeks Girl μπήκε σε φορέματα, πουκάμισα, μπλούζες, ήταν, σύμφωνα με τη fashion editor Asanda Sizani, ένα από “τα πιο όμορφα αντικείμενα του 2018 στη Νότια Αφρική” και ενσωμάτωσε ένα μήνυμα από αυτά που, δεν απαιτούμε μεν, πάντα θέλουμε να στέλνει η μόδα δε – όσο μπορεί. Γυναικεία ενδυνάμωση, φυλή και φύλο συναντιούνται στο σχέδιο του Magugu που έχει γίνει πλέον περιζήτητο φετίχ, με την εικόνα μιας μαύρης γυναίκας που κλαίει στην αγκαλιά μιας λευκής να είναι έργο που ανατέθηκε από εκείνον στην illustrator Phathu Nembilwi.

Grace Wales Bonner

Μισή τζαμαϊκανή μισή λονδρέζα -τρομερό χωνευτήρι πολιτισμών, επιρροών και πρωτοποριακής μόδας το Λονδίνο, ακόμα! – η Grace βρήκε στη Νέα Υόρκη την πόλη της (εσάς ποια είναι η πόλη σας; εμένα μέχρι τώρα μάλλον το Παρίσι) και την ευκαιρία να ντύσει τη Solange. H ίδια βέβαια ξεκίνησε από το menswear του οποίου η caribbean ερμηνεία ενθουσίασε τόσο τους κριτικούς μόδας, ώστε να πουν ότι οι συλλογές της αποτελούν ένα κίνημα, και όχι ένα απλό catwalk. To κίνημα με τα καλοραμμένα σακάκια και παντελόνια με κάποιον τρόπο απορρόφησε στις τάξεις του και τη Maria Grazia Chiuri η οποία συνεργάστηκε με τη σχεδιάστρια για την cruise collection Dior, η οποία έγινε δεκτή ως μια από τις πιο κομψές απόπειρες γεφύρωσης πολιτισμών που έχεις δει και θεωρήθηκε πως προσάρμοσε σωστά τις αναφορές στην αφρικανική κουλτούρα, αποφεύγοντας την πολιτισμική οικειοποίηση. That’s my island girl! που είπε και η Naomi Campbell.