My horrible outer skin

Σε μια αναπάντεχη τροπή για τη βολτερική (που ξέρετε, μάλλον δεν είναι βολτερική, αλλά ας μην αρχίσω εδώ) ρήση, θα παραφράσω λέγοντας “Και αν ακόμα δεν υπήρχε Digitaria στην ελληνική μόδα, θα έπρεπε να εφεύρουμε”. Η Ελευθερία Αράπογλου φαίνεται να είναι από αλλού, αλλά ζει και κινείται σε μέρη κανονικά, σκονισμένα και βρώμικα όπως αυτά που περπατάμε όλοι μας, Εξάρχεια, Κεραμεικό, τα στενά του χιλιοτραγουδισμένου, μέχρι ηχορρύπανσης, κέντρου – μέρη που εκ πρώτης όψεως είναι γεμάτα τζιν και σνίκερς, και καθόλου δεν ταιριάζουν σε πλάσματα αλαφροΐσκιωτα, όπως αυτά που φαντάζεσαι να φορούν τα ρούχα της. Καθόλου οξύμωρο, απλά υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση σε αυτές τις γραμμές: τα ρούχα που φτιάχνουν στο ατελιέ Digitaria παραπέμπουν σε αφαιρετικές κυρίες που κυλάνε αντί να περπατούν και ενδεχομένως μιλούν σε άλλες συχνότητες, όμως στην πραγματικότητα είναι για όλους, όπως κάθε καλό ρούχο που μπορείς να το έχεις στην ντουλάπα σου ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ (… λέμε καμιά φορά και λέξεις που τρομάζουν όπως βλέπεις) και να το επαναφέρεις ανάλογα με τις ορέξεις, τους συνδυασμούς και την ταυτότητα που θέλεις να του δώσεις.

Όπως τα ρούχα της δεν είναι σαν τα συνηθισμένα, έτσι και η εκπροσώπησή τους σε events που σκοπό έχουν να αναδείξουν designers και συλλογές δεν είναι η συνηθισμένη: μην περιμένεις πασαρέλες και κοσμικούς όταν η Ελευθερία αποφασίσει να δείξει τι έφτιαχνε τόσον καιρό, αλλά ένα μικρό δρώμενο, ελλείψει καλύτερης λέξης, που θα προσεγγίσει όσο γίνεται την αισθητική της και θα απομακρυνθεί επίσης όσο γίνεται από την κρατούσα αισθητική εβδομάδων μόδας και παρεμφερών συνεστιάσεων με φλας και τοίχους με λογότυπα. Φέτος, για την καλοκαιρινή (Outer Skin) και τη χειμωνιάτικη (My Horrible Below) κολεξιόν που παρουσιάστηκαν μαζί για να τονιστεί η συνάφεια στην αντίληψη των designers ανεξαρτήτως εποχής και που, φυσικά, είναι γεμάτες ρούχα στα βασικά και λατρευτά γκρι, μαύρα και λευκά, η Ελευθερία επιστράτευσε ηθοποιούς που φορούσαν τα ρούχα μπροστά στα μάτια των παρευρισκόμενων, στιλιζάροντάς τα σχεδόν αυτοματισμένα και δείχνοντας τις δυνατότητές τους με αξεσουάρ/οργανικά κομμάτια που έχεις την επιλογή να τους προσθέσεις ή να παραλείψεις. Πτυχώσεις, ανάγλυφα πανιά, πιέτες, γεωμετρίες και παραλλαγές των “κομματιών-κλειδιών” στο πιο φαρδύ και άνετο ήταν όπως πάντα εκεί, όπως και όλο υπόστρωμα Βέλγων και Ιαπώνων (στους οποίους ορκιζόμαστε). Τα δύο δωμάτια όπου εκτυλισσόταν η παρουσίαση της συλλογής ήταν αφιερωμένα το ένα στα γυναικεία και το άλλο στα αντρικά ρούχα – αν και για την Digitaria τα όρια που περιγράφουν “το γένος” των ρούχων είναι από δυσδιάκριτα ως ανύπαρκτα, εγώ, ας πούμε, θα φορούσα το ίδιο εύκολα τα κομμάτια που προορίζονται για αγόρια.

Δεν είναι, να ξέρεις, καθόλου εύκολο για κάποιον άνθρωπο δημιουργικό (σε ό,τι τομέα και να δημιουργεί) να έχει καταφέρει, εν μέσω όοοοολων αυτών που ζούμε, να αποκτήσει ταυτότητα και να τη διατηρήσει με αποφασιστικότητα που προσεγγίζει το πείσμα. Εδώ αυτό θα το βρεις, μαζί με συνέπεια και μια πραγματικά εναλλακτική οπτική στα περί μόδας και design στην πόλη (δεν είναι και καμιά πρωτεύουσα του avant garde η Αθήνα, ούτε καν ενθαρρυντική στο μη συνηθισμένο) – όταν έρθει η ώρα που θα αναζητήσεις μη αναλώσιμα κομμάτια “θησαυρούς για την ντουλάπα”, κοίτα κατά δω.

Φωτογράφισε ο Christos Tzimas