Είναι σχέση.

Με τη συνέπεια που παίρνει άδεια από τη σημαία ο δημόσιος υπάλληλος για να την κολλήσει σε τριήμερο, ο Dior κάνει πάντα αυτό που περιμένω από αυτόν, χωρίς ποτέ να με εκπλήσσει το πόσο καλός είναι. Το μήκος στη μέση της γάμπας, τα αέρινα υφάσματα, οι τονισμένοι αλλά μόνο για να κρατήσουν την ισορροπία ώμοι, το απολύτως απαραίτητο styling και ο αέρας 40s μπορεί για κάποιους να είναι μία από τα ίδια, για καποιους άλλους όμως (εμένα λέω) είναι η εναλλακτική στο παραφορτωμένο, η ασφάλεια του διαχρονικού, μια ανάσα ποιότητας μπλα μπλα μπλα. Από τα λίγα ρούχα που έχεις την αίσθηση ότι και εκτός πασαρέλας, φορεμένα από εμάς τις κανονικές, το ίδιο ωραία θα δείχνουν. Η μόνη ένστασή μου με αυτή τη συλλογή είναι τα πολλά παλ, το σάπιο μήλο και τέτοια. Με τα γκρι και τα του πάγου είμαι εντάξει, μη νομίζεις είμαι και τόσο απαιτητικιά, δίνω και τόπο στην οργή καμιά φορά, και όσο για τα παπούτσια νταξ, δεν έχω δει πιο ωραία. Ο 40s μινιμαλισμός του Dior και η σχεδόν τυφλή πίστη στην παράδοση που ο ίδιος δημιούργησε με οδηγούν στο αμείλικτο ερώτημα: Ήταν τελικά το New Look  τελικά η μεγαλύτερη επινόηση της μόδας; Discuss.