New York, not bringing me down

Όπως το φτερούγισμα μιας πεταλούδας εδώ φέρνει σεισμό στην Κίνα, έτσι και (γιατί όχι) ο καιρός στην Ελλάδα σαστίζει τους σχεδιαστές στη Νέα Υόρκη, που δείχνουν τιράντες, δείχνουν γούνες, δείχνουν σιθρού, δείχνουν μπουφάν, δείχνουν ό,τι μπορούν τέλος πάντων, κάνουν, θα λέγαμε, ό,τι θέλουν και κάποιους τους πονάει.

Στην επίδειξη Altuzarra το memo ήταν “πιεσμένο οικονομικά pinup κάνει φύλλο φτερό τις αγγελίες και βρίσκει δουλειά γραφείου” – οι μέσες ήταν τονισμένες, τα χρώματα έντονα, τα μήκη καθωσπρέπει και τα σκισίματα ελεγχόμενα. Σαν να κοιτάς τον υπολογιστή έχοντας πράγματα να κάνεις μεν, ενώ είναι Παρασκευή απόγευμα δε. Το γραμματειακό σέξι, θα το ονομάσω.

MONSE είναι το χατ τρικ cropped παντελόνια, παγέτες και pin stripe – ειδικά στα παντελόνια τα πατρόν έχουν μεγαλουργήσει με πτυχώσεις, στραβές παιχνιδιάρικες ζώνες, διπλωτές φάσες, 80s μπατζάκια. Ο προσανατολισμός 80s είναι βέβαια γενικότερος, τον ανιχνεύεις και στην παγέτα, και στο φάρδος και το κόψιμο των σορτς, και σε κάποιους γιακάδες, με τρόπο πολύ μακριά βέβαια από την υπερβολή της δεκαετίας εκείνης. Επίσης, όχι λιγότερο σημαντικό, στη συλλογή αυτή όλα τα μαλλιά ήταν τέλεια, σε σημείο που αν βρίσκεσαι σε καμιά από τις γνωστές αναποφάσιστες φάσεις και ψάχνεις ιδέες σε πιάνει διπολισμός.

Αν είστε οι άνθρωποί μου, που τόσα χρόνια είστε δεν μπορεί, ξέρετε ότι δεν μου αρέσουν οι ασυμμετρίες. Ή, καλύτερα, ότι οι ασυμμετρίες πρέπει να προσέξουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ αν θέλουν να τις περάσω με βάση. Όμως, πώς να σας το πω, βλέπω αυτό το ροζ υπερδημιούργημα και με φαντάζομαι να ξέρω τέλεια γαλλικά, να έχω πολύ βαρύ μακιγιάζ στα μάτια και πολύ άκαμπτο καρέ, και να τραγουδάω το Viens σε ένα καμπαρέ, κάνοντας πολύ θεατράλε κινήσεις με τα χέρια. Οι υπόλοιπες ασυμμετρίες που διάλεξα δεν είναι για πίστα.

Στου Phillip Lim επανέφεραν την τζιν φουστίτσα, και ορθώς, γιατί έχω σίγουρα τρεις αν όχι παραπάνω, σχεδόν αφόρετες, και τώρα έχω λόγο για να κάνω τις ραφές τους να υποφέρουν (το καλοκαίρι έφαγα λίγο παραπάνω, μετά την Αμοργό, όπου συγκρατήθηκα επειδή είχε ακροβολισμένους ένα εκατομμύριο γνωστούς από τη δουλειά). Κατά τα λοιπά, η έμπνευση σε αυτά που διάλεξα εδώ είναι καταφανώς τα 60s, και μάλιστα τα κατά Λονδίνο, τα swinging δηλαδή. Το κοστούμι με το μπλέιζερ, δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς αντέχεις τόσον καιρό να εκστομίζεις τη λέξη “φινέτσα”, και να τη προσεταιρίζεσαι κιόλας, αν θες, χωρίς να φοράς σακάκι;

Επειδή Νέα Υόρκη χωρίς DKNY και Narciso είναι σαν να έδωσαν οι εξωγήινοι, που ξεκάθαρα μας κυβερνούν (… ή έστω τα περιστέρια, με τα οποία συμβαίνει το ίδιο) ρεπό το Άγαλμα της Ελευθερίας, σας δίνω δύο απολύτως πρακτικά και φορέσιμα σύνολα, αν εξαιρέσεις δηλαδή τα μανίκια του Donna Karan, που είναι σαν ένα typo σε επαγγελματικό μέιλ που επειδή βρήκες αστείο, το άφησες να δεις τι θα γίνει. Σαν να γράφεις δηλαδή το α’ συνθετικό προσ- με ε.