Unwearable Paris

H Στέλλα Παναγοπούλου είδε όλες, ΟΛΕΣ τις συλλογές των Παρισίων (ενώ παράλληλα έπηζε στη δουλειά!) και βρήκε τις αγαπημένες της. Hint: δεν είναι ίδιες με τις δικές σου.

JACQUEMUS
Δεν ξέρω τι ακριβώς μου θύμησε μαθηματικά σε αυτή τη συλλογή – τα post-it πανω στο jacket; το jacket-χαρτί μιλιμετρέ; – αλλά προς το τέλος αγχώθηκα ότι θα με σηκώσουν να πω μάθημα και αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο “είχαμε επισκέψεις” και το “έφαγε την εργασία ο σκύλος μου”. Φυσικά και μου άρεσε αυτή η έλλειψη θηλυκότητας, οι πεσμένοι ώμοι, τα oversized jackets και το τελείως-άσχετο-με-την-υπόλοιπη-συλλογή Margielικό πουλόβερ-φόρεμα. Μπορεί να τα φόραγα μόνο εγώ, αλλά ακόμα και σε έναν να άρεσαν δεν είναι επιτυχία;

AGANOVICH
Θα ξεχώριζα τη συλλογή ακόμα κι αν είχε ένα και μοναδικό look, αυτό με το συγκλονιστικό μακρύ μαύρο παλτό. Όχι ότι δε με τράβηξαν και σχεδόν όλα τα ασπρόμαυρα outfits και οι μυτεροί σηκωμένοι γιακάδες (είμαι ένθερμη φαν του σηκωμένου γιακά, σε παλτό, σε πουκάμισα, στα πάντα εκτός από polo μπλουζάκια, there I said it). Η συλλογή γενικά είχε ως έμπνευση τους ταχυδακτυλουργούς του 19ου αιώνα (αν και οι ταχυδακτυλουργοί δε λες και ότι έχουν αλλάξει look από τότε μέχρι σήμερα). Με αυτό το δεδομένο, λοιπόν, εγώ θα έβαζα και bordeaux και σκούρο πράσινο και βελούδο αλλά και τι σε νοιάζει Nana μου τι θα έκανα εγώ; Έβαλες ημίψυλο σε τουαλετοειδές; Ψηφίζω ναι με κλειστά μάτια.

GARETH PUGH
Λογικά για αυτή τη σεζόν ο Gareth Pugh ψώνισε υφάσματα από μαγαζιά με υλικά οικοδομών. Είχε το πλαστικό που βάζουν πάνω στο τσιμέντο για να μη βρέχεται, μπλούζες από bubble wrap, το υλικό που βάζουν για να γεμίζουν μαξιλάρια, λαμαρίνες, ξεχάστηκε και έβγαλε και ρούχα από βλιζελίνη, ίσως και να μην πρόλαβε να τα βγάλει σε ύφασμα, πέφτει νωρίς και το Πάσχα, νωρίς και το Fashion Week. Kαι είχε καλύψει τα παλτό που – ίσως – είχαν κανονικό ύφασμα με μουσαμά. Και όλα λευκά. Παρ’ όλα αυτά έβγαζε τη γνωστή dark ατμόσφαιρά του. Δεν ξέρω πως το κάνει αυτό, ίσως απλά χαϊδεύει τα ρούχα πριν τα βγάλει στην πασαρέλα κι αυτά περνούν το μήνυμα. Για όλους αυτούς τους λόγους αγαπώ τον Gareth Pugh. Γιατί δεν κάνει ρούχα που θα εξυπηρετήσουν αυτή τη νέα μόδα της μόδας (see what I did there!) να φτάχνουν ρούχα που θα φωτογραφηθούν από τους street photographers στο επόμενο fashion week, το οποίο έχει πλεον μεταφερθεί έξω από το Palais Royal εκεί που συχνάζουν οι Caroline de Maigret και η Giovanna Battaglia και βαριεστημένες στέλνουν μηνύματα. Ίσως να έδωσε και τη δική του εκδοχή σε αυτό το trend της διάφανης μπλούζας χωρίς σουτιέν και να γέλαγε ειρωνικά στα παρασκήνια (ελπίζω να το έκανε). Κάτι τελευταίο και θα σωπάσω, η γιγαντιαία μανιβέλα στο φόρεμα;  *standing ovation *

UNDERCOVER
Κόκκινοι φακοί επαφής και τρίχινα στέμματα; Με κέρδισε η παρουσίαση περισσότερο από οποιοδήποτε ρούχο της συλλογής. Αρκετά χρωματιστά για τα γούστα μου αλλά και αρκετά ειρωνικά επίσης, οπότε βρίσκομαι σα κατάσταση ισορροπίας. Μ’ άρεσαν πάρα πολύ οι κάπες πάνω από τα κοστούμια, ένα έξυπνο πατρόν στο τελείωμα του καμηλό σακακιού (πόσο 1953 έκφραση), οι σχισμές που είχαν τα περισσότερα ρούχα και από μέσα είχαν περαστεί πολύ μακριά φουλάρια/υφάσματα/κορδέλες και φυσικά τα μονοχρωματικά outfits, με ιδιαίτερη προτίμηση στο commegarcονικό outfit με print κόκκινης πορσελάνης. I like.

BALENCIAGA
Επιτέλους! Χαλάρωσε ο Wang, ξεαγχώθηκε, είπε “μα γιατί να αγχώνομαι ο άλλος πήγε στα Louis Vuitton, ας καγχάσω” (όχι, δε χάρηκα ποτέ γι’ αυτό, ο Ghesquière είναι, όχι νεκρός, αλλά σαν σε κώμα για μένα –  θα φτάσω και στη δικιά του τη συλλογή και θα τα πούμρ) και έκανε μια συλλογή που ήταν πολύ Wang και πολύ Balenciaga ταυτόχρονα. Πήρε τα αγαπημένα του sportswear στοιχεία και τα έκανε… εχμ μη-sportswear. Έχω εξτασιαστεί με το βερνικωμένο(?) πλεκτό πανωφόρι, αυτό το περίεργο πατρόν στις μπλούζες τις γκρι, που φαίνεται και καλά εύκολο και αν δοκιμάσω να το κάνω λογικά θα φάω τα καλύτερά μου χρόνια, εννοείται με το ασύμμετρο σακάκι, και τα παλτό με το ένα πέτο. Για την ακρίβεια το μοναδικό πράγμα που δε μου άρεσε ειναι τα διακοσμητικά φερμουάρ (που γενικά απεχθάνομαι τα φερμουάρ, δεν μπορω και να τα κλείσω, πιάνονται, αλλά αρκετά με τα δικά μου) αλλά και πάλι μπορώ να τα ανεχτώ τα συγκεκριμένα. Way to go Wang!

RICK OWENS
Μια πολύ πιο απλή συλλογή και σε σχέδια και σε παρουσίαση σε σύγκριση με τις τελευταίες του. Α όχι, βρήκα τη σωστή λέξη. Πιο “ήρεμη”. Στην προηγούμενη είχε όλο το hype! (μπορεί να μην έβγαλε κανένα νόημα αυτό που είπα γιατί ακόμα δεν έχω μάθει τι σημαίνει hype). Για την παρουσίαση χρησιμοποίησε γυναίκες της ζωής του και πολύ μου αρέσει που δε θυμάμαι πότε χρησιμοποίησε μοντέλο τελευταία φορά. Τα ρούχα αν και πιο ήρεμα, με υπέροχο tailoring και γεωμετρία όπως πάντα. Με ενθουσίασαν τα γκρι (του πάγου) πιο πολύ απ’ όλα, είδα και κάτι πίετες, πολύ αδυναμία μου. Από όταν έμαθα (τη μέρα του live μάλλον) βέβαια ότι ο Rick Owens είναι κολλητός με τον Wes Eisold (Cold Cave) δεν μπορώ να σκεφτώ αντικειμενικά γιατί έχει ανέβει και μερικά επίπεδα, όχι ότι χρειάζεται επιείκεια μιας και είναι σταθερά στο Top7.

************* INTERMISSION*************************

Αυτός ο γιακάς Roland Mouret… Α ΚΑΛΑ!

Α! Και Chalayan σα να βλέπω την SS ’13 του με άλλα υφάσματα (και δυστυχώς χωρίς την ομπρέλα-καπέλο 🙁 ). Κάποιος βαριόταααααν – εκτός από αυτό το φόρεμα (σαν concept).

Περισσότερες συλλογές στην επόμενη σελίδα!

Pages: 1 2