Concrete jungle where dreams are made of (II)

Το δεύτερο μέρος που σου έταξα είναι εδώ, και ξεκινάει με κάτι σχετικά avant garde. H επίδειξη του οίκου Proenza Schouler μάζεψε όλες τις skinny darlings που είναι hot right now που λέμε και στο χωριό μου (έτσι μιλάμε στη ρούγα) και κατάφερε να έχει δυο τρία διαφορετικά από ό,τι άλλο είδες στυλ, που δεν είναι και εύκολο. Χαρακτηριστικό του το χρώμα και οι λεπτομέρειες σε δέρμα και τρουκς.

Από τον Jason Wu μου άρεσαν αυτά γιατί μου έφεραν συνειρμό πώς θα ήταν η Ντέιζι στον μεγάλο Γκάτσμπι αν γυριζόταν στα 30s και έδινες τον ρόλο σε κάποια πραγματικά ξένοιαστη σουφραζέτα που δεν θα κώλωνε και να ψιλογδυθεί.

Michael Kors, όχι τίποτα, αυτό το ντεπιές με συγκίνησε γιατί είναι σαν να το έχεις φτιάξει από το πουλόβερ του Κομπέιν και το από κάτω γιατί μου θύμισε τα φορέματα που φορούσαν οι playmates όταν τον διαγωνισμό είχε κερδίσει η Κάτια Ζυγούλη. Τι θέλεις, μου είχαν κάνει εντύπωση.

Theyskens Theory, και με το άσπρο πας Dark Sun.

Να μιλήσουμε για τον Ralph Lauren. Δηλαδή να πούμε: γιατί δεν φοράνε περισσότεροι Ralph Lauren; Γιατί ο Ralph Lauren να σέρνει τον σταυρό του πάνω ιππεύοντας το άλογο του Polo; Γιατί να μην κυκλοφορούμε όλες σαν Γαλλίδες στην Αντίσταση ή σαν Ανδαλουσιανές σεξοβόμβες των 50s που τηλεμεταφέρθηκαν στο μέλλον; Το ευρωπαϊκό έθνικ στα καλύτερά του, από έναν Αμερικανό. Καταπληκτικό.

Δεν τα πιάνω τα The Row ρε γαμώτη και στενοχωριέμαι, αλλά να, τα Elizabeth and James κάνουν την ίδια δουλειά λιγότερο υπερβολικά. Και τις συμπαθώ που έχουν αποφύγει οτιδήποτε σέξι στις συλλογές τους. Αλλά.  Δεν τα πιάνω. Δηλαδή, γνωρίζω τις εξαιρετικές κριτικές αλλά για εμένα είναι πάντα κάτι που θα φορούσαν οι κυρίες που φοράνε Alain Mikli μυωπίας με πολύχρωμους σκελετούς και πάνε Ηρώδειο. Και στην Τσανακλίδου.

Tα Victoria by Victoria Beckham ήταν ακόμα ένα λιθαράκι στην αυτοβιογραφία της Βικτόρια με τίτλο “From chav to Fab”.

Βρήκα και το μοναδικό Jenny Packham που μου έχει αρέσει ποτέ.

Και ένα case study για το πώς πρέπει να φοριέται το κόκκινο, από τον Narciso Rodriguez – ναι, δεν είναι ανάγκη να μοιάζεις πάντα με την Κάρμεν σε ρεβεγιόν.

Σου σπάω ανά διαστήματα το avant garde με λίγο από μέινστριμ για να μη με λες ξιπασμένη, το έχεις καταλάβει ε. Clashing stripes από την Alberta Ferretti.

Η Sophie Theallet βρήκε νομίζω μια ωραία, παριζιανίζουσα ισορροπία ανάμεσα στο καθαρό και το ρέον.

Δεν ήξερα την Jill Stuart, αλλά γενικά μου αρέσουν οι σχεδιαστές που δεν κάνουν ρούχα για όλους. Μπορεί σε εμένα, ας πούμε, τα συγκεκριμένα να έδειχαν δανεικά επειδή ξενοκοιμήθηκα και ο άλλος έτυχε να έχει μια φασονίστα αδερφή (ή άλλη γκόμενα, πιο πιθανό), αλλά φαντάσου την Emma Stone να τα φοράει. Ειδικά το πρώτο, περίεργο μεταίχμιο μεταξύ ρούχου μαμάς και προχωρημένης στυλιστικά γκέισας.

H Tory Burch έκανε μια εντυπωσιακή resort συλλογή, και η τωρινή κινήθηκε στην ίδια ασφάλεια. Η Tory έχει αναγάγει το resort σε επιστήμη, κάθεσαι front row και μυρίζεις κόπερτον και σαμπουάν καρύδα. Θα ήθελα να τη δω και σε κάτι άλλο βέβαια, αλλά καταλαβαίνω, μπορεί αυτό να είναι το thingie της, να θέλει επειγόντως διακοπές. Κρυάδα. Τι να κάνεις, δεν μπορείς να τα έχεις όλα.

Αν είναι η αγάπη αμαρτία να βγω να το φωνάξω με λατρεία θα βγω να το φωνάξω να το πω πως είμαι αμαρτωλή που σ’ αγαπώ, Rachel Zoe. Κακή στη διαχείριση της εταιρείας της, κακή στη δουλειά που έχει κάνει στην Eva Mendes, αντιπαθής σε πολλές, μη λέτε ψέματα, αλλά τα ρούχα της τα φορούσα όλα. Laidback boho  πολυτελές αλλά χωρίς άγχος στάιλινγκ για την Καλιφορνέζα μέσα σου. Ωραιότατα.

Νομίζω όπως στα αγόρια, όταν βλέπουν μπάλα, τους έρχεται να την κλωτσήσουν (ή να παραγγείλουν μπίρα), έτσι και στα κορίτσια, όταν βλέπουν 60s, τους έρχεται να ξάσουν μαλλί και να φλερτάρουν μασώντας τσίκλα. Και η Kate Spade το ξέρει η πονηρή. To lolipop chic όπως το βλέπεις στα όνειρά σου.

Δεν μου αρέσουν τα Marc by Marc Jacobs. Μου θυμίζουν και τα .LAK θεός σχωρέστα. Oh wait.

Έγινε που λες ένα μικροζήτημα με τον Oscar De La Renta και μια δημοσιογράφο NY Times που θεώρησε τη συλλογή του πιο πολύ για να χτυπάει στο μάτι παρά λειτουργική. Και μπορεί να ήταν. Σκασίλα μου – ο άνθρωπος είναι 80 ετών και παίζει με το βινύλιο και το sexy librarian, δεν σνομπάρει τις τάσεις (π.χ. πουλόβερ με φούστα) αλλά τις συνδυάζει και με κανα δυο γάμος στο Άινταχο σχεδιάκια, μην κακοκαρδίσει τις πελάτισσες από την πλούσια πετρελαιομάνα επαρχία, και έχει το καλύτερο κίτρινο που έχω δει. Μια Katy Perry θέλουν τα ρουχαλάκια, να κάτσουν κούκλα.

Photos: GETTY images, IMAXtree