Pasta Milanese

Όταν είναι η εποχή των κολεξιόν, μια αγαπημένη ασχολία είναι να κοιτάω φωτογραφίες στη Vogue ΧΩΡΙΣ να διαβάζω τις κριτικές, και μετά να γράφω τις δικές μου (που δεν είναι ακριβώς κριτικές, αλλά νταξ) και όταν τελειώσω να ξαναπηγαίνω στη Vogue και να βλέπω αν έχουν κοινά, και να χαίρομαι πολύ αν έχουν (εκτιμώ πολύ την έλληψη ζωής, αυτή με έκανε αυτό που είμαι σήμερα). Αυτό, αν μεταφραζόταν σε θερμίδες θα ήταν τέλειο για αδυνάτισμα, αλλά φευ. Μένει μόνο η ικανοποίηση ότι κάποιες φορές η άποψή μου συμπίπτει με αυτήν της Βίβλου του Στυλ (τη λέγανε στα 90s έτσι), αχ αυτές οι μικρές χαρές της ζωής.

Οι Dolce&Gabbana ανέβασαν στους διαδρόμους τις πασαρέλας τους διαδρόμους του Βυζαντίου και ένα καινούργιο κόλλημα, τις θρησκευτικές αναφορές στα prints. Ποιος θα το περίμενε δηλαδή τα νέα αντικείμενα πόθου (γιατί εγώ το ομολογώ, μερικά πολύ πόθος) να μοιάζουν με εικόνες ορθόδοξης εκκλησίας. Αυτοκρατορική πολυτέλεια και βαρύτιμα χρυσάφια βασιλέων σκόρπιζαν μια γλυκιά ντεκαντάνς παντού και αναρωτήσου τι θα είχε γίνει αν τα είχε πάρει χαμπάρι η Μιμή πριν το ανέβασμα της Θεοδώρας. Φυσικά, το πιο σέξι imagery καθολικής ναπολιτάνας που έχει επειχειρηθεί ποτέ είναι και πάλι εδώ, όπως και στιγμές Madonna early 90s.

 

 

Η γυναίκα που προτείνει ο οίκος Gucci είναι στέλεχος δισκογραφικής εταιρείας, υψηλή θέση φυσικά, μεγάλο γραφείο εννοείται, με μια Fender συλλεκτική κρεμασμένη στον τοίχο –  η Uma Thurman στο σίκουελ του Get Shorty ας πούμε, ψηλή, όμορφη και δυναμική που λύνει και δένει, και έχει τους ρόκερς τυλιγμένους γύρω από το μικρό της δαχτυλάκι. Δηλαδή ένα ροκ εν ρολ corporate bitch στυλ, με χάιλάιτ εκείνο το υπέροχο ροζ που έβλεπα όλο τον χειμώνα στις διαφημιστικές καταχωρήσεις και μου τρέχανε τα σάλια.

 

 

Η γούνα, όπως θα θυμάσαι από τις συλλογές του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης είναι παντού και άρα πρέπει να περιμένουμε εκ νέου τη συζήτηση περί αληθινής και ψεύτικης γούνας (αν και είναι στα αλήθεια μεγάλη κουβέντα, είμαι βέβαια υπέρ της ψεύτικης). Λεπτομέρειες έβρισκες σε όλα σχεδόν τα σύνολα Marni, και μάλιστα όχι μόνο στις αναμενόμενες θέσεις πάνω στο ρούχο. Πολύ ωραίες και οι πλισέ φούστες με τις κομμένες πιέτες. Σαν να ήθελε ένα κορίτσι του κολεγίου να το κάψει μια τρελή βραδιά καρναβαλιού, και πήρε τα ψαλίδια.

 

 

To styling Prada είχε sos που ευτυχώς αντιγράφονται εύκολα και σε φτηνότερα κομμάτια – τις στενές ζακετούλες που τραβάς μονόπαντα ώστε να φαίνεται ο ένας ώμος, τα γιλεκάκια με μακρυμάνικα μπλυζάκια από μέσα, τις φαρδιές ζώνες πάνω από μάλλινα υφάσματα. Εμένα πάντως μου έδωσε την εντύπωση πως από όλα όσα είδα είναι το πιο εύκολο να πετύχω επαναφέροντας φούστες φαρδιές (ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΜΟΥ ΚΙΟΛΑΣ, αχά), καρό που είχα αφόρετα από παλιότερα. Γενικά παρατήρησα ένα χολιγουντιανό vintage για γυναίκες με καμπύλες (το χολυγουντιανό μού λείπει από την εξίσωση, με τα άλλα κάτι θα κάνουμε).

 

 

Πολύ ωραία μάξι η Alberta Ferretti – βέβαια από την αποφράδα ώρα που άρχισα να παρατηρώ με μανία πόσο διαφορετικό είναι ένα ρούχο εκτός επίδειξης και πόσο εύκολο είναι να σου φανεί “ένα ύφασμα με πολύ ωραίο σχέδιο” από κοντά, δεν είμαι για τίποτα σίγουρη. Πάντως μερικά κλασικά μακριά πάντα χρειάζονται, για τα βραβεία ας πούμε, όπως και η μαύρη δαντέλα. Δεν μπορεί να λείπει ένα φόρεμα από μαύρη δαντέλα, κανένα φθινόπωρο και κανέναν χειμώνα. Ούτε τώρα ούτε αύριο ούτε ποτέ.

 

Γραμμές 30s και τα γνωστά φαρδουλά παντελόνια για τον Armani, που είναι από τους λίγους σχεδιαστές που στέλνουν τόσα πολλά σύνολα στην πασαρέλα. Όταν υπάρχει τόσος όγκος ρούχος μοιραία θα επαναλαμβάνονται κάποιες ιδέες (εμένα ας πούμε η συλλογή μού φάνηκε σαν μια ωραία ταινία που θα ήταν καλύτερη αν είχε μισή ώρα λιγότερη διάρκεια), και γενικά είδα πάλι φαρδουλά παντελόνια και σακάκια – ο Giorgio παραμένει συνεπής στα βασικά του. Τα κοντά παλτό με φτερά και το φόρεμα τα ξεχώρισα.

H κορυφαία συλλογή της σεζόν για τα γούστα μου ήταν αυτή που κατάφερε να στείλει στο Μιλάνο των 10s τις γκρούπις των 70s (και έβαλε να παίζει στο κεφάλι μου το Black Dog). O οίκος Pucci είχε κεντρικό θέμα γυναίκες σαν τις ακόλαστες roadies των Zeppelin, ας πούμε, ή την Bebe Buell, αυτές με τις υπέροχες βαριές αφέλειες και τα μακριά μαλλιά, τα άνετα μίνι και τις ζώνες στους γοφούς. Όσο για τις σουέντ μπότες που φτάνουν ψηλά στον μηρό, ποτέ δεν ξέρω πώς να τις φορέσω, πάντα τις βρίσκω θεσπέσιες και αυτές είναι οι καλύτερα φορεμένες σε πασαρέλα εδώ και καιρό.

Το (απαραίτητο για το Fashionism) κοστούμι Μικ Τζάγκερ αυτή τη σεζόν μας το φέρνει ο μετρ της υπερβολής Roberto Cavalli.

… και το καλύτερο μπλε η Jil Sander.

PHOTOS: IMAXTree