Frame is game

Επειδή τα ρούχα αυτά λέγονται Frame (και επειδή είμαι άρρωστη και έχω χρόνο) σκεφτόμουν, όταν εντόπισα την κολεξιόν, ότι εμείς οι non millennials είχαμε ως μωρά και παιδάκια κάποιες φωτογραφίες που είχαν τραβήξει οι γονείς μας, είχαμε μεγαλώνοντας λογικό αριθμό από φωτογραφίες διακοπών/εκδρομών/εξόδων/γενεθλίων, είχαμε και ένα φολντεράκι με φωτογραφίες από παλιές ευτυχισμένες μέρες με τους πρώην (εγώ πχ τις αναλογικές τις έχω κάψει πανσέληνο Αυγούστου κάνοντας χοές τις έχω σε κουτιά κρυμμένα σε βάθη συρταριών) άντε να είχαμε και κανα ωραίο βίντεο – αλλά τώρα; Αυτό που συμβαίνει τώρα, δεν είναι κάπως φοβερό αν το σκεφτείς; Δηλαδή, βαριέμαι να το ψάξω για να βρω σοβαρά στατιστικά, αλλά οι φωτογραφίες που βγάζουμε πρέπει να έχουν πολλαπλασιαστεί σε βαθμό που δεν θα μπορούσε κανείς να προβλέψει πριν 10 χρόνια ξερωγώ, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούνται νέοι καταναγκασμοί: να βγάλω και μία εδώ, να βγάλω και με αυτόν και με τον άλλον, να βγω και όμορφη, αλλά να πετάξω αυτή γιατί δεν είναι όμορφος ο διπλανός μου και θα με δουν ν+1 άνθρωποι. Γιατί παλιά παιδιά πόσοι έβλεπαν τις φωτογραφίες μας; μήπως τρέχαμε δεξιά και αριστερά να δείξουμε τις λήψεις με μαγιό στο νησί; Ενώ τώρα, ξέρουν για το τοπικό μας οι ξένοι, οι άνθρωποι που δεν μας έχουν δει μισή φορά από κοντά. Σημαντική ενέργεια πρέπει να έχει καταναλωθεί ψάχνοντας το κατάλληλο καδράρισμα, και πλεονάζουσα ποσότητα της απαθανατισμένης μούρης μας κυκλοφορεί ελεύθερη εκεί έξω, επιπλέοντας χωρίς νόημα στο διαδίκτυο.

Δεν ξέρω, δεν μου φαίνονται νορμάλ οι τόσες φωτογραφίες, εκεί θέλω να καταλήξω μάλλον, ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ ΑΝ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΔΕΝ ΤΑ ΕΛΕΓΑΝ FRAME DENIM.

Τέλος πάντων ας πάμε στα ρούχα – τα ρούχα φίλες μου θα τα θέλετε όλα γιατί είναι σαν να πήρε κάποιος όλο το 70s moodboard (και #inspo που λένε και στο instagram) και να του έκανε ένα μίνι φρεσκάρισμα έτσι ώστε να ταιριάξει γάντι στα 10s – ένας μιλένιαλ δηλαδή, που δεν έχει ασχοληθεί με τη Stevie Nicks ή τη μεγάλη παρακαταθήκη groupies τύπου Bebe Buell ή που δεν έχει θαυμάσει αναδρομικώς τη στιλιστική περίοδο “Mick Jagger με βελούδινα κοστούμια” πιθανότατα θα βρει πάρα πολύ ορίτζιναλ όλη τη συλλογή. Εμείς όμως οι ψυλλιασμένοι ξέρουμε ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί (και ραφτεί) αν δεν υπήρχαν οι μποέμ καλλιτέχνες των swinging 60s, το Woodstock, τα καλοκαίρια της αγάπης, το Almost Famous μεταγενέστερα, η Marianne Faithfull και η Jane Birkin και γενικά μπορούμε σηκώνοντας φρύδι να αποφανθούμε με την πρώτη ματιά ότι τα Frame 2018 είναι ένα τρομερά επιτυχημένο high street retrospection και ότι οι Jens Grede και Erik Torstensson συμφωνούν με την επαναφορά της καουμπόικης μπότας: θα τους χειροκροτήσω.