Ξαπλώστρες θέρετρα 2018

[2017 έχουμε, μη νομίζετε ότι δεν έχω σκεφτεί ποιον νοιάζει να βλέπει πράγματα που δεν μπορεί να αποκτήσει, μέρη τα οποία δεν μπορεί να επισκεφτεί και γενικά παραφυάδες μιας ζωής την οποία δεν μπορεί ούτε να πλησιάσει: κάθε μέρα το σκέφτομαι, και δεν θεωρώ καν παράλογο που κανένα ενδιαφέρον δεν υπάρχει πια για τα σχετικά blogs (όλοι το περιμέναμε, κάποιοι πώς και πώς, χοχο) και που τα πάλαι ποτέ πολυσύχναστα ιβεντάκια με το αντίστοιχο σοσιαλάιζινγκ μειώνονται με ρυθμούς χρέους (κάποιοι που τα μισούσαν before it was cool τώρα δικαιώνονται). 

Με κρατάει λίγο το ότι πάντα θα μας αρέσει να βλέπουμε, απλώς να βλέπουμε το ξαναλέω, όμορφα πράγματα που φτιάχνουν άνθρωποι με ένα κάποιο ταλέντο, και το ότι πάντα θα μας αρέσει να διαβάζουμε κείμενα. 
Αυτό το τελευταίο το ελπίζω περισσότερο. 

Το αν η μόδα καθαυτή είναι “εδώ καράβια χάνονται” έχει ευτυχώς συζητηθεί (και λυθεί) χρόνια τώρα, οπότε ευτυχώς δεν χρειάζεται εγώ ή κάποιος άλλος τελευταίος τροχός μιας αμάξης που κυλάει αιώνες, να πείσει κανέναν: είναι μια βιομηχανία θεάματος, όπως το σινεμά ή ο αθλητισμός ή η mainstream μουσική, άρα μπορούμε να την καταναλώνουμε χωρίς την ενοχή ότι οι πασαρέλες μας κάνουν πιο καπιταλιστές από τα στάδια ή από τα γήπεδα ή από το νέο iphone]

Μετά από αυτό το μικρό μασαζάκι στους προβληματισμούς σας, ας πάμε σε όμορφα ρούχα και όμορφες φωτογραφίες που κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει να θαυμάσουμε: εκ πρώτης όψεως τα resorts (που, ντάξει, ας τους βρουν ένα άλλο όνομα λιγότερο μπερδευτικό) το 2018 θα είναι γεμάτα με παστέλ, παντελόνες, καρό, ρίγες, μίντι φούστες, west και διαφάνειες.
Εκ δεύτερης όψεως αυτό επιβεβαιώνεται, μαζί με το ότι για cruise collections δεν βλέπω πολύ μίνι, που σημαίνει ότι θα παιδευτούν τα κορίτσια με αυτά τα μήκη στα γιοτ.

Κάνοντας το σκρολντάουν σου, θα δεις
– το αστικό resort Altuzarra, με κόκκινο και μαύρο που δείχνουν όαση μέσα στα τόσα παστέλ
– τα παστέλ Armani που πιστεύω αν τα αντικαθιστούσες με άλλα χρώματα η (ήδη πιο ενδιαφέρουσα από πολλές άλλες Armani συλλογές) κολεξιόν του θα γινόταν 5 φορές πιο του γούστου μου (κοίτα ωστόσο λίγο την ελαστική φούστα με το εφαρμοστό μπλουζάκι, πόσο εντελώς resort!)
– τον οίκο Oscar De La Renta να επιλέγει να ντύσει σνομπ και κομψά τζάκια και νεαρές κληρονόμους, που δεν θα αποκλίνουν από το κλασικό, φινετσάτο και ασφαλές
– τα υπέροχα Bottega Veneta που ελπίζω να σταθούν αφορμή να επιστρέψουν οι κάλτσες με φούστα σε ΟΛΕΣ τις περιστάσεις.

 

 

 

Πηγαίνοντας ακόμη πιο κάτω, έχουμε
– δυο απαλά Carolina Herrera, για απαλά κορίτσια (που ίσως δεν έχουν αποφασίσει τι εποχή είναι)
– την επιτέλους glam εναλλακτική Chloé (μου άρεσε ολόκληρη η συλλογή εννοείται: κρόσια σε ψηλές μπότες και καμπάνες σε metallics, σαν να σκέφτηκαν “ωωω τη γλυκούλα, δεν είχε τίποτα για αυτήν φέτος, LET’S DELIVER)
– υπέροχα ημιδυστοπικά ημιφουτουριστικά Delpozo, που θέλω να τον δω να κάνει ενδυματολογική επιμέλεια στον Γιώργο Λάνθιμο
– δυο ερμηνείες στους Royal Tenenbaums από Thom Browne, γιατί στη ζωή δεν είναι όλα φορέματα

 

 

– έχουμε και τη συλλογή Dior που τη βρήκα συνολικά ενδιαφέρουσα, γιατί κάπως νιώθω όταν κοιτάω προς τη Δύση (ιχιχι, δεν ξέρω αν με πιάνετε) – γενικά θεωρούσα πάντα πως το αμερικανικό west δεν έχει αποτελέσει αρκετή έμπνευση για τους σχεδιαστές, και πως υπάρχει πάντα χώρος για γυναίκες με στέτσον, φαρδιές φούστες και cowboy boots
– έχουμε τα, αδύνατο να αντιγραφούν, παλτό Fendi που ξεχωρίζουν κάθε σεζόν και σαν να μην έφτανε αυτό φέτος τα σέταρε με στενές thigh boots, έτσι, για την αγάπη
– έχουμε και τα αφαιρετικά Adeam που πρέπει να ερευνήσεις περισσότερο αν είσαι της σχολής “απλό σχέδιο/καλό ύφασμα/όγκοι”
– και έχουμε και το case study στο layering της συλλογής Palmer Harding, με μήκη και ασυμμετρίες που ξεφεύγουν από παντού για να δώσουν τροφή για σκέψη προς τα πάνω και να καταλήξουν, για ισορροπία, σε ένα απλό παντελόνι και brogues. Δείτε και τα υπόλοιπα αν θέλετε, έχει γίνει δουλίτσα και αρχιτεκτονική υφάσματος εδώ.

 

 

 

 

 

Θα σε κλείσω με δυο-τρία μεμονωμένα συνολάκια που σκέφτηκα ότι πρέπει να δεις, δηλαδή αυτό το φανταστικό “ραμμένο ανάποδα” Monse, το αντιπροσωπευτικά μιγκλερικό outfit σουπερηρωίδας, και τα, αληθινά resort, μαύρα φορέματα Kors και Rodriquez που, όπως  λέει και η πανάρχαια φιλοσοφία του Little Black Dress, ριζόρτ-ξεριζόρτ, θα είναι εδώ για πάντα