Αν είστε στο σημείο εκείνο της διαδρομής όπου η αγανάκτηση, ο προβληματισμός και η απογοήτευση έχουν δώσει τη σκυτάλη στο “γελάω και κλείνω το tab” κάθε φορά που διαβάζετε για το μήκος της φούστας ανάλογα με σωματότυπο
ηλικία
ζώδιο
τι είδατε στο Netflix μετά το μεθύσι του Σαββάτου
σε γυναικεία περιοδικά και portals, συνεχίστε να διαβάζετε.
Η χειμερινή συλλογή 2wo+1ne=2, με έμπνευση αυτή τη φορά από τη Βιέννη, δίνει όπως πάντα προτεραιότητα στο design, έχει όπως πάντα αφθονία πτυχώσεων και αδέσποτες λωρίδες υφάσματος σε εμφανή σημεία του ρούχου (κάτι σαν σήμα κατατεθέν του brand πια) αλλά υπογραμμίζει εκ νέου και την (υποχρεωτική σε κάθε σεζόν των σχεδιαστριών και πάντα εκτιμητέα εδώ!), αυτοκρατορική παρουσία του μίνι. Αυτοκρατορική επειδή είμαστε Αυστρία, το πιάσατε.
Και στις συλλογές 2wo+1ne=2 το μίνι δεν είναι “μινάκι”, είναι σούπερ μίνι με αυτοπεποίθηση και φόρα, είναι το μίνι με το οποίο δεν μπορείς να σκύψεις για να μαζεψεις τα ψιλά που σου έπεσαν, πρέπει να κάνεις βαθύ κάθισμα και να περπατήσεις λίγο στις μύτες τεντώνοντας αν είσαι ντροπαλή τη φούστα πίσω, το μίνι δηλαδή που δεν φοριέται χωρίς οπάκ καλσόν τις εβδομάδες με φαινόμενα που ονοματίζει η μετεωρολογία, το μίνι με το οποίο δεν μπορείς να ανασηκωθείς λίγο στο σκαμπό για να παραγγείλεις στον μπάρμαν σκύβοντας μπροστά, είναι σε γενικές γραμμές το μίνι που δεν απολογείται για το ύψος του στριφώματος, μια απόφαση ήταν, γενναία απόφαση, τα κορίτσια την πήραν και δεν κοίταξαν πίσω.
Το αν μπορείς να το φορέσεις δεν είναι ερώτηση που θα έκανες ποτέ σε αυτό εδώ το σάιτ/μπλογκ/μετερίζι μόδας, το ξέρεις καλά, αλλά αν παρ’όλα αυτά η σελήνη σου ή ο Ερμής σου είναι σε φάση αμφιβολιών ξερωγώ και θες να με ακούσεις να το (ξανα)λέω, ορίστε: ναι, μπορείς να φορέσεις όσο κοντό ρούχο θες όχι μόνο γιατί η προτεραιότητα είναι να αρέσεις σε εσένα, αλλά επειδή πλέον εδώ που μας φέρανε το Αυτονόητο τού να μην είσαι 20 ετών με αναλογίες μοντέλου των 80s και να δείχνεις δέρμα έφτασε να αποτελεί “μήνυμα” – στείλτο λοιπόν και εσύ το ρημάδι το “μήνυμα”, γιατί άμα το στείλουμε πολλές ίσως και να πάμε κάποια στιγμή παρακάτω. Όχι ότι έχω και καμιά φοβερή εμπιστοσύνη στα μηνύματα που στέλνονται μέσω της μόδας – έχω όμως τόση εμπιστοσύνη στα μηνύματα που στέλνονται μέσω της αυτοδιάθεσης, των επιλογών (ακόμα και των φαινομενικά ασήμαντων) και γενικώς του τρόπου που φέρουμε τον εαυτό μας στη ζωή, που περισσεύει.
Ξαναγυρνάω στη συλλογή και αποθεώνω τα αγαπημένα χρώματα των designers, μπλε μπορντό και off white σε τρία σύνολα που πατάνε στη φουστίτσα της τενίστριας, τη φουφούλα (bloomers) που πατάει στα εσώρουχα της αναγέννησης και στην ένδυση του 19ου αιώνα (regency και victorian είναι οι αναφορές) και την αιώνια θαλπωρή του πλεκτού: στο πλεκτό δεν μας είχαν συνηθίσει, είναι η αλήθεια, αλλά αυτή η προσπάθεια που μοιάζει με μια μητρική σπρωξιά στο homewear για να πάρει θάρρος και να βγει στον δρόμο, αρκετά σέξι έτσι; Δηλαδή, αυτό το σορτσάκι φίλε;