1, by A Name To Come #blogovision2013

Όσο μεγαλώνεις ένα από τα πράγματα που χάνεις σιγά σιγά είναι η δυνατότητα να ενθουσιάζεσαι. Είναι μια φυσική διαδικασία, ωριμάζεις, βλέπεις τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, δεν έχεις την ανάγκη να αποκτήσεις υπόσταση μέσα από τα γούστα σου, το οπαδιλίκι δείχνει και είναι σαχλό.

Τους Vampire Weekend τους παρακολουθώ από τα πρώτα τους singles. Αν η αναζήτηση του δισκοπότηρου της τέλειας pop είναι πια αυτό που σε κάνει ακόμα να ακούς μουσική σαν δεκαοχτάχρονο, έχεις πάρει μυρωδιά ότι αυτοί οι τύποι το έχουν. Ξεκάθαρα.

Στο πρώτο άλμπουμ ήταν απολαυστικοι, αυτή η μίξη αφρικάνικων ρυθμών με την μπιτσμποική pop βρωμούσε ποιότητα από χιλιόμετρα και οι στίχοι ήταν πανέξυπνοι. Το δισκάκι ήταν από τα καλύτερα εκείνης της χρονιάς.

Στο δεύτερο άλμπουμ τα πράγματα ήταν κάπως πιο περίπλοκα, η φρεσκάδα είχε περάσει σε δεύτερο πλάνο και οι αναζητήσεις για το τέλειο pop κοκτέιλ ήταν πιο εξεζητημένες και πιο ριψοκίνδυνες. Σε κάθε περίπτωση ένα υπέροχο άλμπουμ κι αυτό.

Παρόλα αυτά τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για αυτό το άλμπουμ. Ακουγα πλέον μουσική ψύχραιμα, ώριμα και νοικοκυρεμένα. Οχι πια. Οχι μετά από το Modern Vampires Of The City. Είναι το πρώτο άλμπουμ με το οποίο πορώθηκα, απόρησα και ένοιωσα την ανάγκη να το πω και σε άλλους. Δεν έχω υμνήσει τόσο την τελευταία δεκαετία όχι άλμπουμ, οτιδήποτε.

Δεν μπορώ να πω πολλά για αυτή την μελοποιημένη ευφυία, δεν μπορώ να σου πω πόσο μεγάλο κομμάτι είναι το Step ή πόση μαεστρία κρύβεται στο Hannah Hunt, την εξωφρενική ιδέα με τις αστείες καρτουνίστικες φωνούλες του Ya Hey που όμως δένουν τόσο καλά, πόσο το Obvious Bicycle είναι το καλύτερο opener που έχεις ακούσει ποτέ ή γιατί το Young Lion που κλείνει το άλμπουμ είναι στον ενάμιση λεπτό του το τέλειο closing track. Είναι 12 τραγούδια που το καθένα είναι τέλειο και τα 12 μαζί αποτελούν ένα άλμπουμ που δεν περίμενα πια να ακούσω. Ενα άλμπουμ που κάνει τα υπόλοιπα αυτής της λίστας μια χαψιά, ένα άλμπουμ που ακούω κυριολεκτικά ΚΑΘΕ μέρα. Είπα στο πρώτο πόστ ότι για μένα αυτή η χρονιά ήταν πολύ φτωχή, ήταν αρκετό όμως το Modern Vampires όχι μόνο  να καλύψει το κενό αλλά να αφήσει και το 2013 στην μνήμη μου για πάντα.

Οταν κάποιος πλέον ενθουσιάζεται σπάνια, όταν συμβεί είναι μεθυστικό. Δεν είναι απλώς το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς, το καλύτερο άλμπουμ των ’10s μέχρι σήμερα, είναι ένα σημαντικό άλμπουμ για την σύγχρονη μουσική γενικότερα. Είναι η τέλεια pop. Είναι το ελιξήριο της νεότητας.

Αν σου άρεσε το “Modern Vampires Of The City” follow: @DimmanP

Αν δε σου άρεσε, πραγματικά είσαι για φάπες.