I live by the river

Είναι πιο απλά τα πράγματα όταν έχει κανείς Ένα πράγμα πιο αγαπημένο από όλα, και εμένα η πιο αγαπημένη μου συλλογή ήταν αυτή του Richard Quinn, επειδή συνδύασε τούλια και τεράστια φλοράλ με βινίλ μπούστα, μανίκια, γάντια και καλσόν. Επίσης, χρησιμοποίησε τη full skirt με έναν τρόπο περισσότερο “τα 80s κοιτούν τα 60s” παρά 60s, και τέλος είχε ακριβώς τη θηλυκότητα που μου αρέσει, αυτή που έχει μέσα και λίγο ροκιά.

Μποέμ και λιτές σε διαφορετικές δόσεις και με διαφορετικές πινελιές τσαχπινιάς βρήκα JW Anderson και Emilia Wickstead, με τον πρώτο να το “βρωμίζει” λίγο περισσότερο με το styling με τις boho λεπτομέρειες και τη δεύτερη να επιμένει σε μια αψεγάδιαστη καθαρότητα (με την οποία την έχω συνδυάσει). Οι λωρίδες έξτρα υφάσματος στην πρώτη συλλογή και τα cutouts στη δεύτερης σε κάνουν να αναρωτιέσαι μήπως πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Να ποιος θα εκπροσωπήσει το goth στο Λονδίνο, την πόλη που το δικαιούται: Η Molly Goddard προτείνει διαφάνεια “σφηκοφωλιά” και εγώ κλασικά αγοράζω (τρόπος του λέγειν το “αγοράζω”), παρότι οι σφηκοφωλιές δίνουν έναν όγκο αχρείαστο και δύσκολα διαχειρίσιμο. Το γαλάζιο με το μαύρο, δε, ανοίγει για εμένα δρόμους που δεν είχα φανταστεί, δρόμους τολμηρούς που ξεκινάνε βέβαια από τον αγαπημένο μου συνδυασμό μαύρο-μπλε.

Συλλογάρα αυτή του Duro Olowu, ο οποίος μεταχειρίστηκε υλικά (αγαπά τα prints και τα εμπριμέ) και την έμπνευση που του έδωσε η νιγηριανή και τζαμαϊκανική καταγωγή του ιδανικά, και έφτιαξε ωραία, φορέσιμα ρούχα με κατανοητό και σαφές εξ’αρχής background, αυτό της πατρίδας του. Σκεφτείτε πόσο μπορούν να “κατέβουν” με ένα διαφορετικό styling χωρίς όμως να απομακρυνθούν καθόλου από αυτό που θέλει να κάνει με το περιβόητο ethnic ο σχεδιαστής.

Όγκοι, oversized και layering, τι είναι περισσότερο 10s; τίποτα. Για παστέλ είναι πασίγνωστο ότι δεν πεθαίνω, όμως αν σας δω με παστέλ Roksanda δεν θα σας πετάξω και από το κρεβάτι που λένε. Δεν είναι τρομερά πρωτότυπο, αλλά είναι γεμάτα θαλπωρή, δεν είναι;

Πουλόβερ μέσα από παντελόνι και φούστα, αποχρώσεις του ροζ και creepers. Σε όλα ναι Chistopher Kane, ίσως και αυτό ακριβώς είναι που θα πει “λονδρέζικο”.

Της Victoria Beckham τα ρούχα τα φορούσα όλα και από τη μια οι ελαφριές καμπάνες που δίνει στα παντελόνια μου θυμίζουν τη Maggie Gyllenhaal στο Deuce, από την άλλη οι ψηλόλιγνες σιλουέτες με φούστες κάτω από το γόνατο (όπως αυτό εδώ το three piece σύνολο με twin set από πάνω) έχουν εκλεκτική συγγένεια με το flapper των 20s και 30s – και όλα αυτά ανήκουν στο προσωπικό μου moodboard του στυλ. Άρα;