Οι εβδομάδες μόδας μού είναι ανακουφιστικές με τον τρόπο εκείνο που ανακουφίζεσαι στιγμιαία όταν κάτι τελειώνει. Όταν χωρίζεις και ξέρεις ότι πάει, είναι οριστικό, όταν προσγειώνεσαι σπίτι μετά από διακοπές, όταν σταματάς να μιλάς σε κάποιον, ακόμα και όταν κάποιος φεύγει, για να μην το πω αλλιώς: είναι εκείνη η στιγμή που λες “ουφ, πάει, αυτό ήταν, δεν έχει άλλο, πάμε για το μετά”, και ας ξέρεις ότι το μετά έχει και πισωγυρίσματα και αμφιβολίες και στενοχώριες και κλάματα και δενξερωγωτί. Μπορεί δηλαδή μετά να λέω “με τι μπούρδες ασχολούμαι, τι κάθομαι και βλέπω αυτά τα ρούχα από μακριά η φτωχή, ας κάνω καμιά δουλειά που, ας μην κρυβόμαστε, είναι πολλές και με περιμένουν” αλλά με το που ξεκινήσουν οι πασαρέλες γνωρίζω, με έναν ανακουφιστικό τρόπο, με τι θα ασχοληθώ τις επόμενες ημέρες.
Προσπαθήστε λίγο να πιάσετε τι λέω.
Εντάξει.
Στη Νέα Υόρκη, από μαύρα-γκρι για Γκοθούδες Της Πόλης Με Δουλειά Γραφείου καλύφθηκα από τις αδελφές Olsen aka The Row (στα οποία δεν με χάλασαν ούτε οι ασυμμετρίες, γιατί όπως είπαμε οι ασυμμετρίες με ενοχλούν κυρίως άμα δεν έχουν μέσα τους γεωμετρία), από κομψότητα στο χρώμα του πάγου είχα την πασαρέλα Eckhaus Latta (σακάκι-φόρεμα στο χρώμα του πάγου, φορεμένο όπως του πρέπει κατάσαρκα, σφίξε το χέρι μου: γοητευμένη), και από oversized που τα κοιτάζω από μακριά γιατί δεν θέλω καν να φανταστώ πόσο μικρό θα έκαναν να μοιάζει το κεφάλι μου, ο πάλαι ποτέ Calvin Klein, πρώτη φορά τόσο αβανγκαρντικός λόγω Raf Simons: ήταν μάλλον το πρώτο τόσο Raf σόου του Calvin (αν με πιάνετε).
Το αντίο πάνω στη γέφυρα του Μανχάταν το είπαμε στην Carolina Herrera, που παραχώρησε τον σχεδιαστικό της θρόνο σαν μια γυναίκα που φεύγει, μια σωστή κυρία με πολλά άσπρα πουκάμισα και αυστηρά αλλά όχι υπερβολικά σέξι κοστούμια, μην μας κρεμάσουν και κουδούνια στη δουλειά, ενώ ο αστισμός με τον ρομαντισμό ανακατεύτηκαν σε μια ωραία, φορέσιμη όσο λίγες, πασαρέλα του Michael Kors που μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για έλλειψη ρίσκου αλλά ποτέ για απουσία ωραίων, νέο-κλασικών ρούχων που προορίζονται για να φορεθούν. Και για την απαλή νοσταλγία των 80s, την τόσο-όσο, τη μινιμαλιστική, αυτή του κλιπ του Addicted To Love δηλαδή, είχα τον Alexander Wang.
Και μετά ……. >>>>>>>>
>>> … και μετά, παιδιά μου, ήρθε ο Tom Ford. Που και για αυτόν μπορείς να πεις ότι “ντάξει, animal print” ή μπορείς να πεις “ντάξει, μεταλιζέ κολάν από τα American Apparel θεός σχωρέστα” ή μπορείς να πεις “ντάξει Τομ, έχεις επιρροές από Mick Jagger και είσαι πολύ ροκ το καταλάβαμε”: ό,τι και αν πείτε, φυσικά θα το αγνοήσω, θα ήθελα να είμαι αυτή που ντύνεται έτσι. Και που φοράει και αυτή τη φαρδιά κορδέλα που είχε ξεκινήσει από Κρίστι και Λίντα στα 90s.
Γιατί αυτός να δεις πώς μου προκαλεί συναίσθημα ίδιο με της πρώτης ανακούφισης μετά το οριστικό.