New York not bringing me down

Η εβδομάδα μόδας της Νέας Υόρκης, για τα καλοκαιρινά της επόμενης σεζόν ήταν κατά τους έγκυρους (πιο έγκυρους από εμένα σίγουρα) σχολιαστές, η πιο προσανατολισμένη στη διαφορετικότητα μέχρι στιγμής. Στην πασαρέλα ανέβηκαν μοντέλα που φορούσαν ασυνήθιστα (για τις ως τώρα πασαρέλες πάντα) μεγέθη ρούχων, μεγαλύτερος αριθμός αφροαμερικανών από ποτέ, γυναίκες σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, μεσήλικες (τα μοντέλα στις εβδομάδες μόδας είναι κατά κύριο λόγο γύρω στα 25), trans, ακόμα και μη μοντέλα, άνθρωποι ποικίλων ιδιοτήτων και επαγγελμάτων που σχεδιαστές όπως ο Helmut Lang βρήκαν ενδιαφέροντες. Δεν βρεθήκαμε βέβαια ξαφνικά στις Πύλες μιας Νέας Κοινωνίας Μόδας στηριγμένης στη διαφορετικότητα και την απουσία ρατσισμού αλλά και τα μικρά, σημειωτόν βηματάκια έχουν την αξία τους σε τέτοιες εποχές οπισθοδρόμησης.

Στην, κοινή για άνδρες και γυναίκες, πασαρέλα, είδαμε από τον Helmut Lang πολύ ασπρόμαυρο και, σε αντιδιαστολή με το περιβόητο “ανδρόγυνο” φορεμένο από γυναίκες, λίγο ακόμα ανδρόγυνο φορεμένο από άνδρες. Γενικά η επίδειξη αυτή χρησιμοποίησε την ώρα δημοσιότητας που της αναλογούσε για να τραβήξει την προσοχή σε ανθρώπους όχι συμβατικά όμορφους, ούτε νέους, ούτε παραδοσιακά θηλυκούς ή αρρενωπούς, ούτε “του χώρου” (ο Mekhi Alante Lucky, με τις διαφορετικού χρώματος ίριδες, είχε καταδικαστεί για κλοπές και παραβάσεις ορίου ταχύτητας), και μπράβο στον Shayne Oliver.

 

Για αυτή τη σεζόν, η συλλογή Brandon Maxwell κατέβηκε με συνδυασμό παντελόνι-σακάκι, και κάποιες περιφέρειες τις κέρδισε (θεέ μου τι υπέροχα λογοπαίγνια): τονισμένη μέση, φαρδείς ώμοι, καμπύλες στους γλουτούς, η αποστολή “σέξι με power suits και παντελόνια, υφασμάτινα/τζιν, καμπάνες/baggy, σε χρώματα έντονα/σε χρώματα ουδέτερα” εξετελέσθη επιτυχώς.

 

Σπανίως μου αρέσει η δαντέλα, και η δαντέλα Brock Collection που είναι κάπως η αμερικανική απάνηση στις Ναπολιτάνες των Dolce & Gabbana μου άρεσε.

 

 

Τα ρούχα Carolina Herrera ήταν τα πιο κατάλληλα για νησιά, με την αδύνατη υπόθεση ότι έχουμε τους πόρους για να αγοράσουμε μια ολόκληρη συλλογουλίνα να περιφέρουμε στα σοκάκια, τις ταβέρνες, τις απογευματινές βόλτες στα λιμάνια και τις ώρες αράγματος στα καφενεία. Full skirts, άνετα παντελόνια, δροσερά, ανοιχτόχρωμα ρούχα για κοσμοπολίτισσες στην ψυχή να όπως εμείς εδώ.

 

 

Με έχει καψουρέψει το πορτοκαλί του Sander Lak για τα Sies Marjan, ειδικά εκεί που το βάζει στα γουνικά και ειδικά εκεί που το συνδυάζει και με το κραγιόν και ΕΙΔΙΚΑ εκεί που του βάζει και ροζ από κάτω. Αυτού του είδους τα ρούχα, για να πω την αλήθεια, τα μίνιμαλ τα απλά τα ασφαλή, είναι αυτά που προτιμώ επειδή δεν σε προδίδουν ποτέ.

Πολλές, μαζί και εγώ, τρελαίνεστε για κομμάτια με αναφορές σε μπαλέτο, αυτά που η κόρη μου λέει “να φορέσουμε τώρα τα μπαλετικά”- ε, Dion Lee σε nude και Oscar De La Renta σε κλασικό girlie ντεγκραντέ ροζ φούξια έδειξαν φέτος αυτά τα φοβερά μπαλετικά.

 

 

 

Με μεγάλο ενθουσιασμό υποδέχομαι την επιστροφή της “μαδημένης” γούνας, μεγάλου χιτ των 70s και των club nights των 90s που σας τη δείχνω σε δύο συνδυασμούς. Ωραίοι και οι δύο, αλλά το βραβείο φάσιονιζμ πάει στην εκπρόσωπο του Almost Famous moodboard, Anna Sui.

 

Μένω 70s, το γυρίζω από ροκ σε καρέκλα με αυτό το υπέροχο και διακριτικό κοστουμάκι Libertine που ναι, δεν είναι απλό να φορεθεί, θέλει κάτι σε Chloe Sevigny (και είναι το ραπ μου ανίκητο; χμμμμ;)

 

 

Λοιπόν. Τα φετινά Marchesa μου άρεσαν ΠΟ-ΛΥ. Πιστεύω δηλαδή ότι δεν υπάρχει περίσταση στο Χόλιγουντ για την οποία δεν υπάρχει το κατάλληλο Marchesa, από χαλί μέχρι επαγγελματικό ραντεβού και από κοκτέιλ πάρτυ μέχρι booty call. Τα διαφανή flapper φορέματα με τα πολλά κολιέ, σαν να ξώκειλε το dress code στο πάρτυ στη βίλα του Μεγάλου Γκάτσμπι, είναι τα πιο αγαπημένα μου, παρόλο που αυτό το ντεκολτέ με προβληματίζει όταν υπάρχει πλούσιο μπούστο.

 

Το power dressing μεταφρασμένο σε ροκ, από τον Tom Ford που πιστεύω ότι δεν θα βγάλει ποτέ συλλογή που να μη μου αρέσει, ειδικά αν έχει μέσα 80s (δες τις εντελώς τετράγωνες βάτες) και late 60s (δες καμπαρντίνα). Επίσης, στηρίζω όσο κανείς το να κυκλοφορούμε μόνο με μπλούζα γιατί γλιτώνει χρόνο στο σετάρισμα.