Someday we’re gonna live in Paris

Είπα θα λουφάρω με σχέδιο Πυθία αλλά κάτι που έχουμε ακόμα καταχείμωνο κάτι που κάηκε η Notre Dame και ένιωσα βαθιά στην ψυχή μου, είπα να τις κοιτάξω τις συλλογές του Παρισιού, έστω ενάμισι μήνα μετά.

Σπανίως να μου αρέσουν αυτά τα γαλάζια, σπανίως να μου αρέσει και ο Balenciaga από όσο θυμάμαι, αλλά μια το oversized γουναρικό, μια το φόρεμα-μπλέιζερ μια η ανατροπάρα στα τελευταία λουκς, που συνδύασε ανδρικό παντελόνι με γυαλιστερό τοπ και έφτιαξε και ένα disco outfit για σούπερ ηρωίδες ντυμένες με το μυαλό στην Sandy του Grease, λύγισα.

Θυμάστε πριν καναν χρόνο που στα κουτσομπολιά της μόδας την πρωτοκαθεδρία κατείχε το πόσο ασεβής ήταν ο Hedi Slimane που ήρθε για να αλλάξει με το έτσι θέλω, βλάσφημα και αυθαίρετα όλη τη φιλοσοφία της Celine; Ε φέτος ο Slimane είπε (από μέσα του) άει σιχτίρ και έφτιαξε μια συλλογή εντελώς Celine (αρκεί να δείτε συνολάκια από παλιές πασαρέλες του brand) με ένα δικό του makeover για να αποφύγει το ρετρό.

Ό,τι και να κάνει ο οίκος Dior πάντα θα επιλέγω να σας δείξω τούλινες full skirts και tweed, οπότε ξαναπάρτε τα.

Το memo που έλαβαν τα στελέχη ήταν “φέτος Isabel Marant ίσον μανίκια που να δείχνουν μια δύναμη, μια πυγμή ακόμα και στα κάζουαλ ρούχα που δεν είναι μόνο για γραφείο, καριέρα και executives”.

Αρκετό έντονο μπλε σε παλέτα ουρανού και όχι την αγαπημένη μου blue black (άραγε συνηθίζεται αυτό; κλαψ) και αρκετή μπότα (σας είπα ότι η νέα μπότα είναι φαρδιά και ψηλή; ναι ναι) και για τον Simon Porte Jacquemus, που σαν τα τον βλέπω να παίρνει μια πιο καθώς πρέπει στροφή κολεξιόν με κολεξιόν. Ίδωμεν.

Τα μοναδικά φλοράλ φορέματα που μπορώ να δοκιμάσω, επειδή δεν είναι γλυκερά αλλά grunge, θα είναι McQueen – και τα μοναδικά ρούχα με κρυσταλάκια που μπορώ να φορέσω επειδή δεν είναι girlie αλλά grunge, θα είναι και αυτά McQueen. Είναι βέβαια πάγια θέση μου πως αυτό είναι και θέμα γενικότερου art direction, μακιγιάζ και styling.

Πάντα θα θυμάμαι το πρώτο μου ταξίδι στο Λονδίνο/επίσκεψη σε γκομενάκι, για τις βόλτες μας, για τις ουρές έξω από τα κλαμπς που έφταναν το τετράγωνο, για το ότι ήταν εξώφυλλο στο Vanity Fair ο Liam Gallagher με την Patsy αλά Cool Britannia και για το ότι το πρώτο μαγαζί που μπήκαμε να κοιτάξουμε ρούχα ήταν Dries Van Noten επειδή ήμασταν πολύ φαν της βελγικής σχολής. Υπέροχα τα φετινά, από τα φλοράλ που “ιαπωνίζουν” διάλεξα φυσικά τα πιο διακριτικά.

Δύο ταχυτήτων ο Valentino – είχαμε και τα ονειρικά/ονειροπαρμένα, αλαφροΐσκιωτα αγγελοκρουσμένα και αιθεροβάμονα μάξι τούλια, είχαμε και τις πιο swinging εβαζέ 60s γραμμές, για όσες θέλουν να δηλώσουν πιο προσανατολισμένες στη μόδα. Χωρίς το καπέλο, θα κάνετε μισές δουλειές σας το λέω.

Υπέροχη, υπέροχη πασαρέλα Givenchy. Τα μαύρα κοστούμια με τονισμένους ώμους μου φάνηκαν ακόμα πιο ενδιαφέροντα όταν το παντελόνι τους ήταν cropped καμπάνα (μεγάλη τάση για φέτος, από το καλοκαίρι ξεκινάει), ενώ κομμάτι-κλειδί για όλη τη συλλογή αυτά τα loafers-πλατφόρμες που αλλάζουν με τη μία όλη την εικόνα. Αν προτιμάς να είναι λίγο πειραγμένος ο μινιμαλισμός σου (να μην είναι μαμά, δηλαδή ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΜΕ), του βάζεις και ένα εξεζητημένο μανίκι και ξεμπερδεύεις.

Δεν υπάρχει περίπτωση να βγει συλλογή Saint Laurent που δεν μου αρέσει, εχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ένας πανάκριβος οίκος φτιάχνει ακριβώς τα ρούχα που έχω φανταστεί και τα οποία δεν θα μπορέσω να αποκτήσω ποτέ – δεν έχουμε απλώς συμφιλιωθεί, έχουμε αγκαλιαστεί, κοιμηθεί στο ίδιο κρεβάτι, της έχω φτιάξει πρωινό και της δείχνω τρυφερότητα ακόμα και αν με έχει friendzoned. Ακόμα και τα φλούο, ακόμα και τα αντρικά του Vaccarello, εγώ τα θέλω #είναιτοραπμουανίκητο.