πού πας βραδιattico

Εκεί στα 00s είχα ένα φοβερό κοριτσίστικο παρεάκι (το crew μου δηλαδή) με τις οποίες γυρνούσαμε τα μοντέρνα εστιατόρια, ξενυχτούσαμε στα μπαρ και βλέπαμε σειρές (… ως ο αγαπημένος σας late adopter, ήμουν η τελευταία που είδε το Sex And The City και θυμάμαι ότι είχα φάει τέτοιο κόλλημα που τις μάζευα νωρίτερα από το Soul της Ευριπίδου για να πάμε να τελειώσουμε καναν κύκλο. Υπ’ όψιν αυτές το είχαν ξαναδεί ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΦΙΛΕΣ ΜΙΛΑΜΕ). Κάθε σαββατοκύριακο, δε, που δεν είχαμε δουλειές μέναμε όλες μαζί στο διαμέρισμα της μιας, κάπου στην Ελληνορώσων, σε ένα σπίτι που είχε μείνει στην ιστορία (… της δικιάς μας ζωής σίγουρα) για τα πάρτι που κάναμε εκεί μέσα.

Τα πάρτυ αυτά είχαν πάντα θέμα – δηλαδή, υπήρχε συνήθως μια αφορμή, γενέθλια, γιορτές, αποφοιτήσεις, αλλά κυρίως υπήρχε μια αιτία: ένα αγόρι που γνώρισε κάποια από όλες, το οποίο ήθελε να ξανασυναντήσει αλλά χωρίς να του πει να βγουν, σε πιο οικείο και ασφαλές περιβάλλον, στην έδρα της σαν να λέμε (ναι ναι ακριβώς, κάναμε ολόκληρα πάρτυ τα οποία σήμαιναν μια ολόκληρη επόμενη μέρα φασίνας με χανγκόβερ για να δει η μια από εμάς το φλερτίνι της, αυτές ήμασταν).

Στην πορεία, το θέατρο μας έδειξε τον δρόμο και πέραν των πάρτυ αρχίσαμε και τα τραπεζώματα (dinner parties τα λέγαμε λόγω υπερβολικών δόσεων SATC προφανώς), στα οποία επιλέγαμε προσεκτικά μια σύνθεση έτσι ώστε οι προσκεκλημένοι να ταιριάζουν μεταξύ τους, μαγειρεύαμε μαγειρεύανε και μελετούσαμε προσεκτικά το εκάστοτε φλερτίνι, για να απαντήσουμε την επόμενη στην αγωνιώδη ερώτηση “λοιπόν λοιπόν τι λέτε; μου αρέσει τελικά;” και να ψηφίσουμε αν η γνωριμία άξιζε να προχωρήσει ή όχι.

Φυσικά ό,τι και να λέγαμε οι υπόλοιπες μηδαμινή σημασία είχε, απλώς μας άρεσε η διαδικασία. Ήταν διασκεδαστική, είχε φαΐ και θύμιζε και κάτι από Festen ή Δείπνο Ηλιθίων.

Βλέποντας τη συλλογή Attico των Giorgia Tordini και Gilda Ambrosio, που φέτος παρουσιάστηκε σε ένα παλιό πάρκινγκ στο Μιλάνο κοντά στη Via Montenapoleone (τις προηγούμενες χρονιές προτιμούσαν ιδιωτικές κατοικίες), με όλο αυτό το decadent 80s art direction, όλες αυτές τις λάμψεις και όλο αυτό το χρώμα σκέφτηκα, ω τι κρίμα, εκείνες τις βραδιές στην Ελληνορώσων έτσι θα έπρεπε να ήμασταν ντυμένες.