Nuyorican Soul

[O τίτλος είναι από εδώ. Με τόσες κολεξιόν, το λέω, σε λίγο δεν θα βρίσκω τίτλους ταιριαστούς, οπότε απολαύστε τους όσο έχουν κάποια σχέση]

Στις κολεξιόν της Νέας Υόρκης εκείνο που περίμενα πιο πολύ από όλα ήταν ο Oscar De La Renta, επειδή είχε ακουστεί πως στην επιμέλεια τον είχε βοηθήσει ο John Galliano (με απασχολεί γενικώς η περίπτωση Galliano). Ήταν αλήθεια, και η επιρροή του σε μερικά κομμάτια ήταν παραπάνω από φανερή. Όλως τυχαίως, δε, ήταν και τα κομμάτια που μού άρεσαν περισσότερο, και μου θύμιζαν αυτά που έκανε στον Dior, έντονες μέσες και εξαίσια παντελόνια. Διάβασα κιόλας κάπου ότι για την επίδειξη έψαχνε ένα ειδικό “σκοτωμένο” ως προς την απόχρωση κραγιόν, που θύμιζε Faye Dunaway. Τα κωνικά καπέλα υπέροχα, τα δερμάτινα γάντια σε διάφορα χρώματα θα τα φορέσω. Αχ.

 

Το biker chic του Phillip Lim (οι οικονομικές παραλλαγές τους δηλαδή) είναι ρούχα που θα φοράς κάθε μέρα. Το δέρμα (μαζί με τη γούνα φοριέται πολύ από ό,τι φαίνεται) αυτός δεν το θέλει σε γάντι, αλλά σε ένα είδος γκέτας που φοριέται πάνω από τα παπούτσια. Δερμάτινα πάτσγουερκ και φαρδουλά πουλόβερ εκσφενδόνισαν το layering τόσο ψηλά που γίνεται δυσδιάκριτο. Εγώ αλήθεια, από ένα σημείο και μετά δεν καταλαβαίνω τι είναι τι, πουκάμισα, πουλόβερ, φουλάρια, όλα βγαίνουν το ένα μέσα από το άλλο, αυτό ξέρω. Ωστόσο, είναι η ωραιότερη συλλογή του εδώ και καιρό – εννοώ, σωστότερα, αυτή που ταιριάζει πιο πολύ στα γούστα μου.

 

 

Ο φόρος τιμής στο late 70s early 80s glam έρχεται αυτό το φθινόπωρο από την Diane Von Furstenberg. Υπέροχα φορέματα, τα κλασικά κρουαζέ ήταν φυσικά εκεί, αλλά τα μάξι που κυλάνε στο σώμα και δένουν στο στήθος σχηματίζοντας μια τρυπούλα… ααααχ αυτά είναι τα αγαπημένα μου. Τα χρυσωπά κοστούμια, για εμένα που φέτος μου βγαίνει μια ανεξήγητη προτίμηση στο παντελόνι αντί για το φόρεμα (ανεξήγητη γιατί το φόρεμα είναι πιο βολικό, το παντελόνι όσο να πεις θέλει συνδυασμό, και ποιος έχει χρόνο για συνδυασμούς τη σήμερον), είναι στόχος. Όχι να τα αγοράσω, να καταφέρω να πάω κάπου που μια τουλάχιστον κοπέλα θα το φοράει :-(. Ξέρω τι ζητάω.

 

Για το υπέροχο πολύχρωμο 60s folk της Anna Sui μόνο διθυράμβους θα γράψω. Θα ήθελα να έχω ένα girl band, ας πούμε, να παίζουμε φολκ (ή σκληρό garage, και αυτό το δέχομαι) και να ντυνόμαστε όλες έτσι.

 

`

Ο Marc Jacobs έστειλε στις πασαρέλες τσαντισμένες Σίρλεϊ Μακλέιν που κάποιος τις έσυρε με το ζόρι στον δρόμο, αφού τις σήκωσε από το ζεστό τους κρεβάτι: εξ’ ου και τα λαμέ πιτζαμάκια, και οι λαμέ ρομπίτσες, και τα παλτουδάκια με μια γούνα που τη βούτηξαν τελευταία στιγμή από τον καλόγερο. Να, μερικές βγήκαν μόνο με το βρακί, χου χου. Φυσικά, πολλά τα θέλω.

Οι καλύτερες λεπτομέρειες γούνας, τα σωστότερα skinny παντελόνια και οι ωραιότερες μυτερές γόβες ήταν J Mendel. Και το ότι τα παπούτσια σε πολλά σύνολα είχαν “άσχετο” χρώμα, τέλεια πονηρία για να δείχνεις ότι το κατέχεις, χωρίς πολλά πολλά.

Ο Michael Kors ανεβαίνει σας λέω, κάνει κάτι σαν comeback (στη συνείδησή μου). Μην τον θυμάστε μόνο για το Project Runway.

Δεν μου αρέσουν τα ασύμμετρα, και τα ξεκούδουνα κομμάτια υφάσματος που φεύγουν με τον αέρα από δεξιά και αριστερά σχηματίζοντας γωνίες στους ουρανούς – αν και μου κάνουν συνειρμούς με φωτογραφίσεις στους ανεμόμυλους της Μυκόνου, γεγονός όχι κακό. Μύκονοοοοοοοος. Τι έλεγα. Α ναι. Προτιμώ τις αυστηρές γραμμές, τις γεωμετρικές, αυτές που αν ήταν κούρεμα θα ήταν καρέ, ας πούμε.Οι προηγούμενες δύο συλλογές Donna Karan είχαν ρούχα που ήθελα να τα έχω όλα. Εδώ κατέληξα εύκολα σε αυτά εδώ τα τέσσερα.

Στο τέλος η Rachel Zoe θα είναι εκείνη που όλοι μισούν αλλά εγώ θεωρώ από τις καλύτερες σχεδιάστριες-στιλίστριες. Με φοβερές κριτικές φέτος, έστειλε στην πασαρέλα, απλά και λιτά σύνολα αμερικάνικα, σαν τα παλιά Ralph Lauren, σαν την γκαρνταρόμπα μιας μοντέρνας Άνι Χολ, υφάσματα που στρώνουν μαλακά στο σώμα και τις αγαπημένες της καμπάνιες. Επίσης, νομίζω ότι έλυσα τον γρίφο: το λάθος που γίνεται είναι πως όταν φοράει η ίδια τα σχέδιά της τα φορτώνει με τακούνες, μαλλούρα και κοσμήματα. Στην πασαρέλα προτιμάει το αφαιρετικό, και τσουπ, οι συλλογές φαίνονται αυτομάτως καλύτερες.

Ο δε Ralph Lauren προτείνει για φέτος ρωσικό, γενικά: και αυτοκρατορικό, και μιλιτέρ και λαϊκή τάξη. Υπέροχη συλλογή, με συνέπεια, κεντρική ιδέα, προσαρμοστικότητα σε ένα πνεύμα πρακτικό και με λεπτομέρειες σλαβικού σικ παλιότερων δεκαετιών (κοίτα π.χ. τις τσάντες και τα σκουλαρίκια). Την ίδια στιγμή, βέβαια, παραμένει πολυτελής, είναι σατανικό σας λέω.

Κλείνοντας, το δεκάλεπτο της εβδομάδας μόδας για τους διανοούμενους. Τhe Row, με αδερφές Όλσεν να είναι πια αποδεκτές από τους στριφνούς κριτικούς (το πασούμι όχι) και, όπως πάντα, τα υπέροχα Narciso Rodriguez, με παντελόνια για βραβείο και γεωμετρικές ασυμμετρίες (τις οποίες αντέχω).

Και ναι, ήγγικεν, φέτος στις σοφιστικέ συλλογές συμπεριλαμβάνεται και αυτή της Victoria Beckham. Ποιος να το έλεγε ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα εμπνεόταν η Posh από τους γιαπωνέζους, ε. Σαν να κάνει ξερωγώ η Rihanna διαλέξεις για τον φεμινισμό. (Η αγαπημένη μου συλλογή είναι η Victoria by Victoria Beckham, αλλά την παρουσίασε στη Λόντρα. Πότε θα δω κολεξιόν Λονδίνου, μη ρωτάς, λίγη υπομονή παρακαλώ.)

Καλύτερα ασπρόμαυρα, πιο περιποιημένες διαφάνειες, αυτές του Jason Wu σε μια συλλογή για κολλεγιοκόριτσα μακριά από την επανάσταση, και κληρονόμους που δεν θέλουν ακόμα να πάνε κόντρα στον μπαμπά τους.

Photos: GoRunway.com, IMAXtree