Δεν χωράτε κυρία μου

H Νικολέτα Μπίθα γράφει ακοοοοοόμα μια φορά για ένα γνωστό/πονεμένο/εξοργιστικό θεματάκι

Στα 90s τα skinny μοντέλα μεσουρανούσαν στον κόσμο της μόδας και της βιομηχανίας του θεάματος γενικότερα. Ήταν κυριολεκτικά rock stars, πάμπλουτες και τόσο μα τόσο μακριά απο τις υπόλοιπες γυναίκες. Αυτό ήταν και το νόημα. Έπρεπε να ήταν όσο το δυνατόν διαφορετικές απο τις απλές, καθημερινές γυναίκες. Έπρεπε να είναι αδύνατο να τις φτάσεις. Ο πήχης της ομορφιάς ήταν εκεί, και οι υπόλοιπες έπρεπε να προσπαθούμε να τον φτάσουμε. Καλως ορίσατε στη βιομηχανία της ομορφιάς (και της μόδας, εχμ).

Δε χωράτε κυρία μου λυπάμαι, πιάστε εναν κορσέ!

Το πρότυπο ομορφιάς, το πρότυπο δηλαδή που ταίριαζε μόνο σε λευκές, ψηλές, ξανθιές Ευρωπαίες, δεν είχε χώρο για τίποτε διαφορετικό. Δύο μαύρα μοντέλα στα 90s, η Naomi Campbell και η Tyra Banks, τις οποίες η βιομηχανία είχε σε μια ανελέητη κόντρα καθώς χώρος υπήρχε μόνο για μια μαύρη. Η ίδια βιομηχανία του θεάματος που κυριολεκτικά χτυπούσε την Τάιρα επειδή ήταν πολύ χοντρή, επειδή είχε πολύ μεγάλο στήθος και αυτό είναι άσχημο -ξέρετε, γιατί το μεγάλο στήθος υπονοεί σεξ, και το σεξ σε κατατάσσει σε μοντέλο β’κατηγορίας, μόνο για αντρικά περιοδικά, γειά σου GNTM. Σε κάθε της συνέντευξη υπήρχε η ερώτηση πως νιώθει που είναι πιο γεμάτη απο τα υπόλοιπα μοντέλα (καημένη Τάιρα) και πάντα να δίνει tips n’ tricks για το πως να κρύβεις τα χοντρά σου πόδια απο την κάμερα και πως να ξεγελάς τον φακό για να φαίνεσαι αδύνατη. Και μετα σειρά έπαιρναν οι φωτοσοπιές για να κρύψουν ό,τι δεν κατάφερε η Τάιρα και να ξεγελάσουν το κοινό γιατι θεέ και κύριε μην και έβγαινε προς τα έξω η ντροπή του να μην είναι αδύνατη. Μετά βέβαια τα ίδια περιοδικά ποστάρανε τις αρετουσάριστες φωτογραφίες της ή φωτογραφίες της απο την παραλία και την διαλύανε.

Δε χωράτε κυρία μου, τον κορσέ σας και στην παραλία!

Με ενα μεγαλούτσικο fast forward φτάνουμε περίπου στα μέσα της δεκαετίας που μας πέρασε: η Kim Kardashian μεσουρανεί. Η Kιμ κατάφερε να επιβάλλει την εικόνα της, μια εικόνα που μια δεκαετία πριν μόνο σαν αστείο μπορούσε να υπάρχει σε οίκους μόδας και γυναικεία περιοδικά (“Κιμ Καρντάσιαν μόδα” μόνο σε αντρικά περιοδικά, ναι γεια σου παλι GNTM). Ανεβάζοντας τις φωτογραφίες της στον προσωπικό της λογαρισμό στο instagram κέρδισε ένα κοινό πολύ μεγαλύτερο απο αυτό που θα μπορούσε να της προσφέρει το όποιο περιοδικό μόδας, ο όποιος σχεδιαστής. Πολύ απλά γιατί άρεσε περισσότερο στον κόσμο.

Φυσικά άργησε πάρα πολύ να την αποδεχτεί ο κόσμος της μόδας, που τους φαντάζομαι σαν κάτι γερασμένους φύλακες της ηθικής και της τάξης, που αρνούνται να δεχτούν οτι ο κόσμος αλλάζει και τους έχει γυρίσει την πλάτη. Αλλά η κοπέλα με την μεγάλη περιφέρεια, η “trash” τύπισσα με το sex tape και τις πλαστικές που δεν θα άνηκε ποτέ στην υψηλή ραπτική, κάνει πλέον εξώφυλλα στη Vogue. Η Κιμ ακόμα και με το σώμα της στην κάπως γκροτέσκο μορφή του, ήρθε και έδεσε με τις αλλαγές που έχουν συμβεί στην κοινωνία αυτή τη δεκαετία που μας πέρασε. Φεμινιστικά κινήματα, αντιρατσιστικά κινήματα ανάγκασαν την βιομηχανία του θεάματος να δεχτεί όσους τόσα χρόνια κρατούσε τόσο βολικά στην αφάνεια. Η μπάλα πήρε και το μέχρι πρότινος πρότυπο της τέλειας, αδύνατης, λευκής, ξανθιάς γυναίκας που κυριαρχούσε. Έτσι πίστευα τελοσπάντων, αλλα προσγειώθηκα κάπως απότομα τις προηγούμενες μέρες.

Fast forward στη βραδιά των φετινών Οσκαρ. Λίγο βαρετή στυλιστικά η βραδιά, με κάποιες εξαιρέσεις, μέχρι που εμφανίζεται η Σκαρλετ Γιόχανσον και απορείς αν ακουμπάει καθόλου στο έδαφος καθώς περπατάει. Το χρώμα του φορέματός της έδενε άψογα με το δέρμα της, τα μαλλια επιμελώς ατιμέλητα και μαζί με το ύφος της ‘είμαι πιο ευτυχισμένη απο ποτέ και αυτό βγαίνει προς τα έξω’ έμοιαζε σαν νεραϊδα. Αυτό που μου άρεσε στο φόρεμα της ήταν οτι είχε κάτι το ανεπιτήδευτο, δεν ήταν στενό πάνω στο σώμα της, αλλα σαν να είναι έτοιμο να πέσει και δε χάθηκε και ο κόσμος, και μαζί με το ατιμέλητο μαλλί, την ιδιοσυγκρασία και την φυσικότητα της ηθοποιού την έκανε να φαίνεται πραγματικά αέρινη.

Οι κριτικές που διάβασα σε κάποια ξένα μέσα αλλα κυρίως εδώ στα εγχώρια, ήταν ότι το φόρεμα δεν ήταν στα μέτρα της, ”αποκλείεται να είδε το πίσω μέρος της στον καθρέφτη και να αναφώνησε τέλειο!”. ‘Ολες οι κριτικές εστίαζαν στο πως το φόρεμα ”δεν την προστάτευε” (λολ) και πως τόνιζε τα χοντρά σημεία του σώματός της (έξτρα λολ).

Κοινώς, έλειπε ένας κορσές.

Δεν πολυχωράτε κυρία Σκαρλετ μου λυπάμαι, απο εμας είναι οχι.

Ε κι όμως χωράμε. Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω απο υφάσματα προκειμένου να κρύψουμε την όποια ατέλειά μας.

Γιατι το πρόβλημα δεν είναι οι ατέλειες. Το πρόβλημα είναι τι ορίζεται ως ατέλεια, το οτι τελειότητα θεωρείται ένα σώμα που δεν υπάρχει, ένα σώμα που δεν έχει καμιά μας. Πρόβλημα είναι οτι για να είσαι όμορφη πρέπει να είσαι αδύνατη. Για να είσαι κομψή πρέπει να είσαι αδύνατη. Για να φαίνεται ωραίο ένα ρούχο πάνω σου πρέπει να σε δείχνει αδύνατη. Ε φτάνει πια.

Σε αυτον τον κόσμο είναι πραγματικά επαναστατική πράξη το να θεωρείς τον εαυτό σου όμορφο, ειδικά αν είσαι γυναίκα που, ό,τι και να κάνεις, ό,τι και αν καταφέρεις, θα κρίνεσαι πάντα και για την εξωτερική σου εμφάνιση. Όταν ακούμε να λέγονται αυτά για μια τόσο όμορφη γυναίκα όσο η Σκαρλετ Γιόχανσον, όταν διαγράφεται λίγο η κοιλιά της και της λένε οτι έπρεπε να την είχε καλύψει καλύτερα, πώς θα νιώσουμε εμείς οι υπόλοιπες;

Θέλει πολύ δύναμη να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο.

Είμαστε όμως όμορφες ακριβώς έτσι όπως είμαστε. Λυπάμαι -οχι και τόσο- αλλα δε χωράμε σε αυτά τα ψεύτικα πρότυπα.

Πάρτε και τον κορσέ σας, μη σας κρατάμε.