Someday we’re gonna live in Paris couture

Επειδή καμιά φορά Ένα Τραγούδι Αρκεί, οι σαρανταπεντάλεπτες ανηφόρες με γκρεμό στα δεξιά και έναν άτεγκτο ήλιο στο παρμπρίζ σώθηκαν με τη Lydia Lunch να διασκευάζει Tom Waits. Όχι αλήθεια, φαντάσου να πρέπει να κάνεις πολλαπλά road trips σε νησί και το cd player σου (δηλαδή η μισή χαρά τού road trip) να έχει μόνο σουίνγκ ή/και lounge διασκευές εμβληματικών κομματιών, και σε αυτό το άκυρο compilation, που φτιάχτηκε για να παίζει με τα νεύρα σου, ένα άρρωστο μυαλό να πήγε και να έχωσε στη ζούλα το Heart Attack and Vine.

Θα ακούς μόνο αυτό. Σε όλες τις ανηφόρες με τους γκρεμούς δεξιά και τον άτεγκτο ήλιο στο παρμπρίζ, και σε όλες τις κατηφόρες και στο ίσιωμα και μέχρι να τελειώσει το διακοπικό πενθήμερο.

Την τελευταία μέρα, Κυριακή με συνδρομάκι Sunday 8 p.m. και με ένα νησί άδειο, αποφασίστηκε μια νυχτερινή διαδρομή, στις ανηφόρες με τους γκρεμούς δεξιά και ένα άτεγκτο σκοτάδι και στο παρμπρίζ και σε όλους τους δρόμους, που τους φώτιζαν μόνο τα φώτα πορείας, όσο γινόταν: ξέρεις πώς είναι να οδηγείς και μπροστά σου να έχεις ένα μαύρο σκοτάδι που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν τρομακτικό αλλά τώρα σου φαίνεται μόνο ότι είναι εδώ επειδή το Heart Attack and Vine ακούγεται καλύτερα έτσι, καλύτερα και από τις 8745986 φορές που το έχεις ακούσει συνολικά αυτές τις μέρες. Ανεβαίνεις τις ανηφόρες, δεν βλέπεις τους γκρεμούς δεξιά και πάλι καλά, και φωτίζεις την ξερή βραδινή άσφαλτο με τα φώτα πορείας. Και πας.

Στην πρώτη μικρή διαδρομή με κλίση, μας σταμάτησαν για ότοστόπ δύο αγόρια, πρέπει να ήταν γύρω στα 20 (λυγμ) που μόλις είχαν χάσει το ΚΤΕΛ. Ελάχιστος φόρος τιμής στον παλιό σου εαυτό που δεν μπορούσε να διανοηθεί διακοπές χωρίς ΚΤΕΛ, αλλά ούτε και μεγαλύτερη ταλαιπωρία, είναι να τα μαζέψεις, να τα στριμώξεις στο πίσω κάθισμα και να τα διευκολύνεις να παρτάρουν όπως τους πρέπει, επειδή είναι γύρω στα 20. Βολεύονται, και αρχίζει η ανάβαση. Στο μαύρο σκοτάδι.

Επειδή είναι η Ήσυχη Κυριακή μας, έχουμε φορέσει κάτι ωραίες μαύρες διαφάνειες και έχουμε βάλει και λίγο μαύρο μολύβι στα μάτια, και επειδή είναι η τελευταία βραδιά και πλέον τα κουτσομπολιά έχουν ειπωθεί και η κούραση έχει κάνει το χρέος της, δεν έχουμε κουράγιο να μιλήσουμε – καθόμαστε, σαν να λέμε, στις μπροστινές θέσεις του αυτοκινήτου, με μαύρα ρούχα και μαύρο μολύβι, να σκαρφαλώνουμε κάτι μαύρες κυκλαδίτικες ανηφόρες αμίλητες, κουνώντας λίγο το κεφάλι με τη μουσική.

Δηλαδή με μια μαύρη Lydia Lunch να τραγουδάει ένα κατάμαυρο Heart Attack and Vine με άβολα μουρμουρίσματα και ένα vocal fry βγαλμένο από τα πιο εφιαλτικά όνειρα του Valley.

Και περνάνε δύο επαναλήψεις του κομματιού και δεν έχουμε μιλήσει στους ξένους συνεπιβάτες, και τότε η οδηγός λέει
“… και, για πείτε παιδιά, Κατάπολα πάτε;”
και συμπληρώνω “… ή να σας σφάξουμε εδώ;”
γιατί, ελάτε παιδιά, ας το ομολογήσουμε, μόνο αυτό σκέφτονταν τα παιδιά ακούγοντας σε repeat τη Lydia Lunch να λαρυγγίζει If you want a taste of madness, you’ll have to wait in line – ότι εκεί στις ανηφόρες ξαφνικά θα πατηθεί ένα φρένο και δυο μαινάδες με μαύρα ρούχα και μαύρο μολύβι θα τους θυσιάσουν σε κυκλαδίτικα σκοτάδια ακούγοντας μια μαύρη Lydia Lunch.

Ευτυχώς, γέλασαν.

… Και αν εκείνη την ώρα που έκανα το αστειάκι μου μπορούσα να φοράω ό,τι θέλω, χωρίς να υπολογίζω έξοδα, οικονομικές δυνατότητες και άλλα πρακτικά, θα φορούσα κάτι από τα παρακάτω.