B.l.o.s.s.o.m.

Αν κάτι έγινε σαφές φέτος το καλοκαίρι (εκτός του ότι είναι Ατέλειωτο, Αδυσώπητο και πέρασε με Lanegan) είναι η στροφή της Σαβίνας στο εντελώς μίνιμαλ, απογυμνωμένο σχεδόν κάζουαλ, το κάζουαλ του κοριτσιού εκείνου που δεν δείχνει να το πολυνοιάζει η παραδοσιακή θηλυκότητα την οποία θυσιάζει για την άνεση (αλλά νταξ, ας μην κοροϊδευόμαστε, στην πρίπτωσή μας δεν πολυγίνεται να τη θυσιάσεις). Θα ήθελα να τη δω σε κάτι πιο περίπλοκο; γκράντε; πώς να το πω; τον χειμώνα, αλλά ό,τι είδα ήταν για εμένα αναζωογονητικούλι.

… όπως αυτό εδώ cropped to cropped, με cropped top του γκρι της φόρμας με το ψηλόμεσο επίσης cropped παντελόνι (επαναλάβετε άλλη μια φορά τη λέξεη cropped μαζί μου), και σχεδόν “παιδικά” σανδάλια – ένα συνολάκι με απουσία κεντρικού κομματιού και βασικό στόχο να σου δείξει, τι άλλο, συνδυασμούς σε ουδέτερα χρώματα, για πάντα.

 

Το μοναδικό blog που ενδιαφέρεται τόσο για την ανακύκλωση κομματιών, επειδή προφανώς ζει σε ένα ρεαλιστικό παρόν, επανεμφανίζει το αμάνικο καμπαρντινάκι, αυτή τη φορά συνδυασμένο με skinny παντελόνι και πέδιλο που αφήνει το πόδι σχεδόν γυμνό. Το μήκος δίνει μια αίσθηση κίνησης και ασυμμετρίας στο όλον, παρόλο που στην πραγματικότητα τα πάντα είναι απλά και συμμετρικά.

Η μακρυμάνικη καμπαρντίνα, χρόνια στο κουρμπέτι και το τοπ των classics, και ακόμα ένα παιχνίδι με το φάρδος και το μήκος – είναι αλήθεια ότι cropped παντελόνι με φλατ παντοφλάκι και παλτοειδές πανωφόρι είναι για ψηλά κορίτσια βέβαια. Συνδυασμένο έτσι και όχι με γόβες αλά Λάσκαρη, το κομμάτι αυτό λαμβάνει επιτέλους το street credit που του έλειπε με τόσο κυριλίκι.

To πουκαμισοημίπαλτο σε ελαφρύ καλοκαιρινό ύφασμα θα είναι σε λίγο απαραίτητο (εμ, το σαββατοκύριακο αυτό πάντως όχιόχι, δεν ήταν) και το λαδί/χακί/πράσινο της ελιάς/πες κι άλλα ένα από τα χρώματα που όχι μόνο θα είναι πάντα εκεί για εσένα σαν πιστά σκυλιά της κρεμάστρας, αλλά θα σε κολακεύουν και στο πρόσωπο μη σου πω (μου συμβαίνει). Το εξτραδάκι του λουκ είναι το εσωεξώρουχο νεγκλιζέ τοπ, που δίνει μια ψευδαίσθηση πολυτέλειας και σέξινες, γιατί όχι, στο εντελώς απέριττο λουκ.

Λάμψη στη λάμψη – γενικά της λέω όχι, αλλά επειδή όλα τα όχι περιμένουν στην ουρά ένα σφύριγμα όταν πρέπει για να γίνουν ναι, ήγγικεν η ώρα που δεν θα με εξέπληττε και δεν θα με χαλούσε το σατέν με το δέρμα, φυσικά σε μαύρο, στην πιο άνετη δυνατή εκδοχή και όσο πιο μακριά από τη φορτισμένη σεξουαλικότητα του “satin and leather” μπορεί κανείς να φανταστεί. Αφού το διευκρινίσαμε, αχά, εσώρουχα φορεμένα ως ρούχα: φέτος είναι η χρονιά τους.