Denim at Tiffany’s

Όταν η ζωή της Gloria Vanderbilt μεταφερθεί στην οθόνη (ιδανικά σε μίνι σειρά, από εκείνες τις πολύ κοσμοπολίτικες που έφτιαχναν στα 80s, σαν την Κόρη Του Μιστράλ) ίσως δεν δοθεί όσος χώρος πρέπει στην ιδιότητά της ως fashion designer γιατί είναι η μοίρα των ανθρώπων με τις ενδιαφέρουσες προσωπικές ιστορίες να έλκουν την προσοχή των ανθρώπων σε αυτές, και όχι στη δουλειά τους ιδίως αν δεν είναι πνευματική. Και υπήρχαν άπειρες ιστορίες να ειπωθούν – για τα πλούτη που κληρονόμησε από δύο ετών, όταν ο πατέρας της πέθανε, την απώλεια της επιμέλειας από τη μητέρα της και την ανάθεσή της στη θεία της λόγω ισχυρισμών ότι η μητέρα είχε ομοφυλοφιλικές σχέσεις με μέλος της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, τους τρεις γάμους της, την αυτοκτονία ενός από τους γιους της μπροστά στα μάτια της, τον θάνατο του άντρα που της προσέφερε τη σιγουριά της οικογένειας από επιπλοκές χειρουργικής επέμβασης, για τις σχέσεις της με άντρες σαν τον Μπράντο και τον Σινάτρα, τη δικαστική διαμάχη με τους συνέταιρούς της που τους κατηγόρησε για απάτη και άλλα subplots που θα έφτιαχναν όχι μόνο σαπουνόπερες αλλά και δικαστικά δράματα. Τι θα χανόταν; Θα χανόταν η δουλειά της στη μόδα, που θα έπαιρνε κάποια πλάνα αλλά όχι και πολλά.

Η Gloria (που, σαν να μην ήταν αρκετές οι επτά ζωές της, πιθανότατα αποτέλεσε ΚΑΙ την έμπνευση του Truman Capote για το Πρωινό Στο Tiffany’s – πράγμα που γνωρίζουμε τι μεγέθους παράσημο είναι στον Κόσμο Του Στυλ), ξεκίνησε στα 15 της ως μοντέλο, προχώρησε σε μια σειρά πολυτελών φουλαριών με πίνακές της στα prints και κατέληξε στο μεγάλο πρότζεκτ της, τα τζιν. Με σήμα τον κύκνο και κεντημένο λογότυπο στην πίσω τσέπη, τα παντελόνια της ήταν τα πρώτα που επέμειναν στη στενή γραμμή που αγκάλιαζε το σώμα – γραμμή πολύ πιο εφαρμοστή από ό,τι ως τότε θεωρείτο εφαρμοστό – και εκείνα που πολλαπλασίασαν την περιουσία της: και τα χρήματα αυτά δεν ήταν κληρονομημένα.

Και ναι μεν οι άπειρες επιλογές πανάκριβων τζιν που υπάρχουν (λεφτά να’χεις να αγοράζεις τζιν – το δύσκολο πλέον είναι να βρεθεί καλό και φτηνό) να μην καθιστούν την μπίζνα της καμιά τρομερή πρωτοπορία, στα μέσα της δεκαετίας του 70, όμως, ήταν: μια κληρονόμος που πιθανότατα δεν είχε και τόσο μεγάλη ανάγκη να δουλέψει έβαλε το τζιν στα σαλόνια, προσφέροντάς του για πρώτη φορά την ανατροπή της πολυτέλειας και δίνοντάς του όνομα σχεδιαστή. Σαν να λέμε, ήταν η υπεύθυνη για την εκδοχή “denim βορείων προαστίων” που μπορεί από μόνο του να μην έχει τον folk χαρακτήρα που αποτελούσε πάντα τη βασική σημειολογία του, αλλά έχει σωστή γραμμή και, στο κάτω κάτω, μπορείς να το “βρωμίσεις” κατά βούληση: Για να το διαφημίσει με σποτ η Debbie Harry, δεν μπορεί να μην είχε μέσα του και λίγο ροκ.