Glory Days

23/12/2013

Ο Ανδρέας Μητρέλης, μεγαλύτερος θαυμαστής του Bruce από αυτούς που γνωρίζω, γράφει και φωτογραφίζεται με αφορμή την κυκλοφορία της βιογραφίας του στα ελληνικά. Προσοχή, είναι πολύ τρελός. Ο Ανδρέας, όχι ο Μπρους.

– Γνώρισα τον Bruce όταν ήμουν 7-8 χρονών, όταν στον κόσμο επικρατούσε μπρουσομανια – δεν υπήρχε σπίτι με πικάπ το 1985 που να μην παίζει το Born In the USA. Μαζευα αφίσες από Μανίνα, Κατερίνα, Αγόρι και Μπλεκ (τις έχω ακόμα) και παρήγγειλα από τους θείους μου να φέρνουν από την Αμερική τα ανάλογα μπλουζάκια.
– To 1988 είχα όχι μόνο δισκογραφία του αλλά και τα πρώτα μου μπούτλεγκ.
– Σε ηλικία 10, 11 ετών πήγαινα στα δισκάδικα τη μέρα που έβγαιναν οι δίσκοι του να τους αγοράσω. Θα μου πεις ήξερα τι λένε τα τραγούδια του; Όχι (αν και είχα ένα βιβλίο με μεταφρασμένος στίχους από τον Στάθη Παναγιωτόπουλο), αλλά κάτι με τραβούσε στον Μπρους, η ζεστασιά και βραχνάδα της φωνής, η μουσική, ακόμα και το στυλ του ίσως. Το νόημα, βέβαια, το έπιασα πολύ αργότερα. Θεωρώ ότι ήταν πολύ μπροστα για την εποχη του και ότι έκανε soul και punk δίσκους με έναν τρόπο εντελώς δικό του.
-Είχα κάνει κοπάνα για να ακούσω το Human Touch και το Lucky Town την ημέρα που βγήκαν. Εκεί στα 16, άρχισα να παρατηρώ τραγούδια σαν το New Υork City Serenade και άλλα – σκέψου, ας πούμε, στους πρώτους μαθητικούς έρωτες να ακούς ξαφνικά το Point Blank. Μου φαίνεται αυτά τα 2 τραγούδια με σημάδεψαν.
-Όταν ήμουν φαντάρος μου έστειλαν με κουριερ το tracks την ήμερα που κυκλοφόρησε για να το ακούσω.

-Τον είδα live πρώτη φορά το 1988 σε ηλικία 11 χρονών στο ΟΑΚΑ, μαζί με τα αδέρφια μου. Ήταν η πρώτη μου συναυλία και θυμάμαι ότι μπορούσα να δω μόνο από τις οθόνες. Η δεύτερη φορά ήταν το 1999 στο Λονδίνο, εποχή που δεν μπορούσες ακόμα να κλείσεις εισιτήρια μέσω ίντερνετ. Είχα μάθει εντελώς τυχαία ότι έπαιζε στην Ευρώπη, από ένα άρθρο στα Νέα. Από τότε πάω συνέχεια οπότε παίζει και όπου μπορώ βάσει των οικονομικών μου δυνατοτήτων.Έφτασα μέχρι και στην Αμερική.
-Οι περισσότεροι αναρωτιούνται γιατί έχω παει σε πάνω από 50 συναυλίες του, και πραγματικά δυσκολευόμουν για χρόνια να τους εξηγήσω. Ήθελα να πω ότι δεν παίζει ποτέ τα ίδια τραγούδια, είναι αυθόρμητος, νομίζεις ότι σε κοιτάει στα μάτια και τέτοια, αλλά η απάντηση δινόταν από μόνη της όταν διάφοροι φίλοι ερχόντουσαν σε live μαζί μου. Μέχρι να πας σε συναυλία του δεν πρόκειται να καταλάβεις τι είναι ο Bruce, τι σημαίνει μια rock n roll συναυλία, πώς είναι να διασκεδάζεις πραγματικά σε μεγάλο σόου. Στην τελευταία συναυλία που πήγα στο Μιλάνο είχε έρθει μαζί και ο αδερφός μου και με ρώταγε γιατί κλαίνε όλοι.
-Ξέρεις γιατί δεν έρχεται στην Ελλάδα; γιατί οι διοργανωτές έχασαν την ευκαιρία το 93 και το 96 που περιόδευε σε κάθε πόλη και χώρα της Ευρώπης, και δεν φτιάχτηκε με κάποιον διοργανωτή μια σχέση εμπιστοσύνης, ας πούμε. Πλέον όσο και να παρακαλάμε να έρθει δεν το βλέπω, επειδή δεν πιστεύουν ότι θα γεμίσει κάποιο στάδιο, και αυτό τη στιγμή που σε όλες τις χώρες της Ευρώπης το κοινό του έχει και παιδιά 20 -25 χρονών και παίζει τρεις με τρεισήμισι ώρες, ακούραστος.
-Στις συναυλίες βρίσκω συγκεκριμένους ανθρώπους, φίλους που έχω γνωρίσει τα τελευταία 10 χρόνια στα ταξίδια που κάνω για να τον δω. Είμαστε σαν αδέρφια, συναντιόμαστε σε κάθε περιοδεία και είμαστε σαν οικογένεια. Όλοι εξίσου άρρωστοι.
-Ο Bruce μού έχει στοιχίσει μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ, απουσίες από δουλειά και γάμους φίλων, κάλλους στα πόδια, πόνους στην μέση, αϋπνίες ορθοστασία στους 0 και – 5 έξω από γήπεδα και 20 μέρες στο νοσοκομείο με πνευμόνια (από όπου έγραψα αυτές τις λέξεις).

-Τον γνώρισα από κοντά το 2005 στις 3 το πρωί στην Ρώμη. Εγώ γυρνούσα από ένα πάρτι και εκείνος έκανε βόλτες για να δει τα αξιοθέατα της Ρώμης την νύχτα. Εκεί που περπατούσαμε στη Fontana Di Trevi σταματάει ακριβώς μπροστά μου ένα μαύρο μεγάλο αυτοκίνητο και βγαίνει από μέσα ο Μπρους μου χαμογελάει και μου λέει “hi”. Ήρθε και με ρώτησε από που είμαι, τι κάνω, πως είμαι, τέτοια – δεν είχα και πολλά να πω γιατί μπορεί αυτή την σκηνή να την είχα παίξει πολλές φορές στο μυαλό μου αλλά εκεί κώλωσα, οπότε πήρα τηλέφωνο έναν φίλο που βαριόταν να έρθει μαζί μας στο συντριβάνι. Ο Μπρους είχε κέφια άρχισε να του μιλάει και να τον ρωτάει γιατί δεν είναι με τους φίλους του – εκείνος δεν πίστευε πως είναι ο Μπρους και νόμιζε ότι του κάναμε πλάκα μέχρι που αναγνωρισε το γέλιο και τότε του κόπηκαν τα πόδια. Μετά με ρώτησε αν είχα κάποιο τραγουδι που ήθελα να παίξει στη συναυλία την επόμενη και του είπα να τα σημειώσει σε μια σελίδα από το διαβατήριο μου. Στην αρχή δεν ήθελε, μου έλεγε, “πώς θα ταξιδέψεις μετά;” Δεν με ένοιαζε. Σημείωσε τα τραγούδια και τα έπαιξε την επόμενη μέρα.

– Φυσικά μου αρέσει το στυλ του Μπρους, σε όλες τις φάσεις του. Κοίτα φωτογραφίες την δεκαετία του 70 με τα σκισμένα τζιν, τις τραγιάσκες, τις φανέλες, τα δερμάτινα, τα σανδάλια και τα all star – για τύπο από το Jersey ήταν πραγματικό fashion icon. Το τέλος της δεκαετίας του 70 και οι αρχές του 80 τον βρίσκουν πιο “σοβαρό”. Προτιμούσε τα κοστούμια στις στις συναυλίες αλλά στην καθημερινότητά του ήταν σαν να έχει βγει από ταινία του Scorsese. Όσο για τις μπαντανες και τα σκισμένα t –shirt κατά την διάρκεια του Born Ιn Τhe Usa tour, ε, ο Μπρους δεν ήθελε να τον βλέπει το κοινό σαν κάτι άλλο από τον μέσο Αμερικανό. Ένας μέσος Αμερικανός που παίρνει την κιθάρα του, παίζει ροκ εν ρολ και δεν είχε “bad haircuts not even in the 80s” που έλεγε και ο Bono. Λίγο κακό μαλλί είχε στην δεκαετία του 90, με τη χαιτούλα-ημιλασπωτηρα στις αρχές και με τη μικρή αλογοουρίτσα την περίοδο του Tom Joad. Τώρα φοράει δερμάτινα, άσπρες φανέλες από μέσα ή καρό πουκάμισα και συνήθως μαύρο Levi’s 505.

-Η προσωπική του ζωή και τα όσα πέρασε κατά καιρούς πάντα αντανακλώνται στους στίχους του. Είναι σαν να σου λέει ένας φίλος τα προβλήματα του και εσύ απλά να ακούς, χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι. Πράγμα που, καμιά φορά, συμβαίνει.
-Οι στίχοι του Bruce σου λένε να ζήσεις, να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, να φας τα μούτρα σου και να κάνεις λάθη. Εδώ και 20 χρόνια βέβαια έχει αφήσει στην άκρη τον ρομαντισμό και την ξενοιασιά και ασχολείται με την κοινωνία και την πολιτική. Το εκτιμώ, προσωπικά δεν θα ήθελα έναν 60αρη να μου τραγουδάει για λουλούδια και έρωτες.
-Μπορεί να μην μεγάλωσα στο Asbury Park, αλλά σε κάθε πόλη του κόσμου μπορείς να βρεις τους χαρακτήρες των τραγουδιών αρκεί να τους έχεις τα μάτια και το παράθυρο του αυτοκίνητου ανοιχτά και να τραγουδάς μαζί με το ραδιόφωνο. Εγώ καμιά φορά ακόμα το κάνω, με το Nebraska.