Dear Quentin

Αν έχεις βαρεθεί τις ιστορίες όπου ένας τινέιτζερ παίρνει δώρο μία κιθάρα/μια φωτογραφική μηχανή/μια ρακέτα και από εκεί που δεν το περίμενε εξελίσσεται σε σούπερ ταλέντο, κάνει δίσκους, σηκώνει τρόπαια, εκδίδει βιβλία, γενικά ψιλοδοξάζεται, μπορείς να προσπεράσεις την περίπτωση Quentin De Briey. Αν έχεις μια λατρεία με τις φωτογραφίες, αν το happy place σου είναι οι ζωές των άλλων στο instagram όταν έχουν πάει διακοπές, αν κοιτάς προσεκτικά τις απεικονίσεις ανθρώπων για να μελετήσεις τι λέει η γλώσσα του σώματος και ποια είναι η μεταξύ τους σχέση, αν οι παλιές φωτογραφίες σε κάνουν χάλια αλλά τις κοιτάς με μαζοχισμό, τότε προχώρα άφοβα. Αυτό εδώ είναι για εσένα, που οι εικόνες σε πωρώνουν.

Οι λήψεις του Quentin είναι ρετροάχρονες – κάποιες τις κοιτούσα και έπρεπε να ξαναδιαβάσω χρονολογία για να βεβαιωθώ ότι είδα καλά την πρώτη φορά: οι ασπρόμαυρες είναι σαν πιτσιλιές παρελθόντος στα 10s, όχι μόνο λόγω τεχνικής αλλά και επειδή ο χώρος (“το location”) είναι έτσι διαλεγμένο που να παραπέμπει σε δεκαετίες που έφυγαν, και επειδή το ντύσιμο των μοντέλων ή τα μαλλιά τους δεν μπορείς να τα τοποθετήσεις χρονικά. Κοίτα εδώ τη Steffy στη Νέα Υόρκη πέρυσι το καλοκαίρι πόσο early 80s αλητάκι φαίνεται.

Ή εδώ, τη Steffy να διαβάζει το τεύχος των Times που βγήκε για να τιμήσει τη ζωή του Bowie. Είναι το ασπρόμαυρο; αναρωτήθηκα. Και αποφάσισα ότι δεν είναι (μόνο) το ασπρόμαυρο, είναι όλη η σύλληψη που προσπαθεί να πολεμήσει τον χρόνο, μη εντασσόμενη πουθενά σε αυτόν.

Αν ήσουν φωτογράφος θα αντιστεκόσουν στο ένστικτο να φωτογραφίζεις συνέχεια την αγάπη σου; Εγώ ναι. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές – θα ήθελα να έχω μια δυο φωτογραφίες, εννοείται, κυρίως για να πείθομαι πως δεν τα φαντάστηκα τα αναμεταξύ μας, αλλά το να έχουν μείνει καρτ ποστάλ από τα πάντα θα μου ήταν περισσότερο επίπονο από ό,τι πολύτιμη ανάμνηση. Έχω καταλήξει ότι αυτό συμβαίνει στους ανθρώπους που δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν εύκολα από το παρελθόν τους και που είναι δεμένοι με αδυναμίες, ή αγαπούν για πολύ καιρό. Φυσικά (μπορεί και να είναι περιττή η διευκρίνιση) αυτούς τους ανθρώπους τους έχω σε πιο περίοπτη θέση από τους άλλους. Πες μου τώρα ότι κάποια μέρα αυτή η φωτογραφία δεν θα σου σπάραζε μια μέρα την καρδιά, όχι πες.

Εδώ είναι το σπίτι του Diego, που ζει στον χώρο ενός συλλέκτη τέχνης τους χειμώνες, not much too see here δηλαδή.

Βλέπω εδώ την Ana Kraš στη βροχερή Βαρκελώνη και θυμήθηκα που ένα βράδυ γύρισα μόνη μου στο ξενοδοχείο επειδή ήμουν κουρασμένη (και ήταν μια πόλη στην οποία πήγαινα πρώτη φορά, και είχα μείνει μόλις δυο μέρες – δηλαδή δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα πώς το έκανα, πώς προσανατολίστηκα και πόσες φορές έκανα τον γύρο του ίδιου τετραγώνου χωρίς να το καταλαβαίνω), ή που έφαγα φουά γκρα και ήταν τόσο νόστιμο και τόσο κακό να το τρως ρε γαμώτη και, τέλος, που είχε αυτή τη φρικτή ζέστη και άπνοια επί τόσες μέρες: μακάρι να είχε βρέξει λίγο.

Ο Kenny Reed κάνει σκέιτ στην Τυνησία και ο Quentin ξέρει πότε να κάνει κλικ επειδή, πριν πάρει στα χέρια του την κάμερα, ήταν ταλαντούχος σκέιτερ.

“Η Clara και η Steffy τρώνε μεσημεριανό αφού έχουν περάσει ένα ολόκληρο πρωί στο Porte de Montreuil του Παρισιού”: δεν είναι αυτή μια φωτογραφία που μπορούσες να δεις σε ένα οποιοδήποτε instagram και να φθονήσεις λίγο τη ζωή των άλλων; Πιθανότατα θα το ξέρετε, κορίτσια, αλλά η μοναδική ταξιδιωτική συμβουλή που έχω να σας δώσω για το Παρίσι (ποτέ δεν είμαι από αυτούς που δίνουν tips για πόλεις όπου δεν ζουν, και μισώ και να μου δίνουν) είναι να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά όταν, αργά-αργά, για να το νιώσεις, οι κυλιόμενες σε οδηγούν από το βρώμικο, χαμηλοτάβανο μετρό στην Place de la Concorde. Επειδή αυτό είναι η ζωή: από την ασχήμια στην ομορφιά/από το σκοτάδι στο φως/από την απελπισία στη χαρά, και όλο αυτό να είναι μια στιγμή. Που πρέπει να τη ζήσεις ε, μη λέμε τα αυτονόητα;

Τώρα που τα είπαμε ρίξτε μια ματιά σε αυτό το ζευγάρι…

… ή αυτή τη λήψη με τον φίλο του, που είναι σαν εσένα με τον δικό σου.

Ή αυτή εδώ, που απεικονίζει τον μπαμπά του

ή κάτι κάδρα με την Αμερική που δεν σου πολυδείχνει η αμερικάνικη showbiz

Ή την Chloe. Και εγώ, αν είχα φίλη την Chloe πιστεύω θα τη φωτογράφιζα κάθε μέρα, ίσως πιο πολύ από την αγάπη μου, γιατί θέλω να πιστεύω ότι οι φιλίες είναι λιγότερο παροδικές – αν και, στο λεξιλόγιό μου, γενικότερα οι άνθρωποι είναι παροδικοί. Η Chloe πληροί και την Προϋπόθεση Του Φίλου Καλλιτέχνη, που έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου: μού αρέσουν όσα έχει κάνει. Γιατί πώς θα κάνεις φίλο έναν μουσικό, ή έναν ηθοποιό, αν τον βρίσκεις ατάλαντο; Αργά ή γρήγορα η κουβέντα θα έρθει στην καλλιτεχνική του παραγωγή, και θα πρέπει να πεις την αλήθεια, “δεν μου αρέσει το τραγούδι σου”, “δεν ήσουν καλός σε αυτή την ταινία”. Και μερικές αλήθειες είναι καλύτερα να τις αποφεύγεις, γιατί πληγώνουν, και στο κάτω-κάτω τι κακό κάνει στον κόσμο, όπως είναι τώρα ο κόσμος, ένα τραγούδι που δεν είναι ωραίο ή μια ταινία που δεν είναι καλή; Τίποτα. Οπότε γιατί να το πεις εσύ; Δεν υπάρχει λόγος! Αλλά αν ερωτηθείς; Δύσκολο. ΑΡΑ, πρέπει να δημιουργήσεις συνθήκες *μη-οικειοτητας*, για να μην ερωτηθείς, και ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι να μην είσαι πολύ φίλος με ανθρώπους που θεωρείς ατάλαντους.

Κλόε, δεν είσαι μια από αυτούς.

Αν θέλεις να αγοράσεις το βιβλίο του Quentin, λέγεται The Other Day και το βρίσκεις εδώ