A house is not a home nor a house

Λοιπόν διαβάζω ένα θεατρικό που διαδραματίζεται σε ένα κατάστημα που πουλάει μικροέπιπλα και είδη διακόσμησης και ταυτόχρονα είναι και σπίτι των ιδιοκτητριών του – δηλαδή αυτές δουλεύουν όλη μέρα στο μαγαζί, και μετά κατεβάζουν ρολά και ζουν εκεί μέσα (είναι “Η συναναστροφή” της Λούλας Αναγνωστάκη, της οποίας αγόρασα ό,τι βιβλίο υπήρχε πριν λίγο καιρό). Μη ρωτήσετε πώς αλλά το ένα έφερε το άλλο και, στο ίντερνετ που έχει ό,τι ζητήσεις, βρήκα το Helm Collective, ένα κατάστημα που πουλάει μικροέπιπλα και είδη διακόσμησης το οποίο η ιδιοκτήτρια αποφάσισε να ανοίξει ακολουθώντας τη μεγάλη της αδυναμία, το να αγοράζει παλιά αντικείμενα και αντίκες για να επιπλώσει το σπίτι της: όπως καταλαβαίνετε, μποραία σπίτι και μαγαζί μοιράζονται μια κοινή αισθητική, με το σπίτι να είναι λίγο περισσότερο μινιμαλιστικό γιατί η Nicola Wilhelm πλέον αγοράζει βασικά με σκοπό να μεταπωλήσει – και γιατί πού να χωρέσουν όλα αυτά τα ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, σε ένα σπίτι χωρίς να σε τρελάνουν ή έστω να σε αποδιοργανώνουν.

H Nicola που παράτησε τη δουλειά στελέχους που είχε για να ασχοληθεί με το vintage έπιπλο, μπορεί να σου πει τον ακριβή αριθμό των κομματιών που δεν έχει αγοράσει από δεύτερο χέρι – και είναι μονοψήφιος. Αν ο δρόμος σου σε βγάλει στο Κλίβελαντ του Οχάιο θα τα δεις όλα στο Helm Collective – για τον δικό της σπίτι έχει κρατήσει λίγα πράγματα, σε ουδέτερα χρώματα, συνδυασμένα με πολλά φυτά για ισορροπία. Το αγαπημένο της δωμάτιο είναι το σαλόνι κατά τη δύση του ήλιου επειδή οι ακτίνες που μπαίνουν από το παράθυρο δημιουργούν το ιδανικό φως (όσες φορές και να τονίσει κανείς πόση σημασία έχει ο φωτισμός για ένα δωμάτιο, έναν χώρο, ένα εστιατόριο, το γραφείο, ένα μπαρ, το πώς σε βλέπουν οι γύρω σου και όλη τη ζωή) και στις αμέσως πιο κάτω το μαγαζί.