I live by the river

[Ναι, θα πούμε και για Αυτό Που Έγινε Στο Μιλάνο. Όταν έρθει η ώρα του]

Ιστορικά, το Λονδίνο υπήρξε πάντα στις συνειδήσεις των εραστών της μόδας το μέρος όπου οι πασαρέλες ήταν πιο σοφιστικέ και εναλλακτικές (το avant garde δεν είναι πλέον ούτε συχνό ούτε πολύ, επειδή δεν είναι εμπορικό, οπότε ας μείνουμε στο “εναλλακτικές” που για συντηρητικές περιόδους όπως αυτή που διανύουμε τώρα, δεν είναι και λίγο) – για εναλλακτικές δεν ξέρω, πάντως τα πιο σοφιστικέ τα διάλεξα για φέτος.

Ο Gareth Pugh επιτελεί έργο, γιατί δίνει στις εβδομάδες μόδας μια διάσταση που της λείπει, με πειραματισμό, εκκεντρικότητα και σχεδιαστική ανεξαρτησία, γιατί φαίνεται να αγνοεί εν μέρει τη διάσταση “φορεσιμότητα” προκρίνοντας την έμπνευση. Οι φετινές μεταγοτθικές ηρωίδες του φουτουριστικού μίνιμαλ φοράνε μαύρα και κόκκινα, και υπέροχα παντελόνια.

 

Κάτι πιο απέριττο από την αφαιρετική ωδή στους τόνους του γκρι που έδειξε ο Chalayan δεν βρήκα: πρόκειται για σχεδιαστή που παρακολουθώ χρόνια, και τα φετινά του τα σκέφτηκα πάνω σε κανα δυο κορίτσια που ξέρω και είναι ΠΟΛΥ ΚΟΥΛ χωρίς το άγχος της συμβατικής θηλυκότητας/σεξουαλικότητας. Επίσης, μην τα ξαναλέμε, είναι ψιλοανεκτίμητο το να μπορείς να κυκλοφορείς με ένα ρούχο από το πρωί ως το βράδυ και να σε βγάζει ασπροπρόσωπο μόνο αλλάζοντας κανα παπούτσι.

 

Οι φούστες της Marta Jakubowski είναι σαν να μεταφράζεται σε ποδόγυρο η ποιότητα και η διανόηση, δεν είναι; Ακριβώς ό,τι είπα για τη συλλογή Chalayan περί του “ενός ρούχου από το πρωί ως το βράδυ” ισχύει και εδώ, με λίγη περισσότερη δόση ντίβας. Το πώς τυλίγουν τα υφάσματα το σώμα, δε, μου φαίνεται σχεδόν αγχολυτικό.

Για εσάς που τα μάτια σας ήδη άρχισαν να βλέπουν κύκλους στους τόνους του γκρι και είστε έτοιμοι να κλείσετε το tab Fashionism, έχουμε λίγο χρώμα παρακάτω. Λίγο χρώμα και λίγο τζονγουοτερικό styling στην πασαρέλα Richard Quinn (η γραμμή αυτή, το άλφα με το σχεδόν φουρό, δείχνει να ξέρετε πολύ ωραίο το πόδι), γιατί τα τραβηγμένα, ειρωνικά 50s είναι τα μόνα 50s που αγαπώ…

 

… αστική ησυχία στα κοριτσίστικα, λίγο τσαλακωμένα (επειδή δεν πειράζει, στην πόλη δεν χρειάζεται να είμαστε σφιγμένοι) Roksanda… 

… τις γεωμετρίες στο χρώμα και τα απρόσμενα φετινά υφάσματα της Mary Katrantzou που παρέπεμπαν σε παιχνίδια, μπαλόνια και αερόστατα…

… και τα Erdem, που φέτος γράφουν το όνομά μου: τονίζουν τη σιλουέτα με τις στενές μέσες, έχουν το μήκος που αγαπώ πιο πολύ, μπερδεύουν υφάσματα με εναλλαγές τραχύ-γυαλιστερό και σετάρονται με το πιο έξυπνο αξεσουάρ, Το Καλτσάκι. Αγαπήστε Το Καλτσάκι, σας το λέω, θα με θυμηθείτε.

 

Πιστέψατε έστω και ένα λεπτό ότι κάτι nude δεν θα είχα; To Preen αυτό, που αδυνατώ να καταλάβω κατά πόσο βολεύει στα αλήθεια, ως ρούχο (το οποίο είναι και η αποστολή του), το φαντάζομαι σε ένα πολύ exclusive θεματικό σουαρέ όπου όλες θα φοράνε τέτοιες διαφάνειες έτσι ώστε να μη φαίνεται μόνο το βρακί το δικό μου.

 

Στην κατηγορία Απολύτως Φορέσιμα, δίνω αυτό το μουσταρδί συνολάκι Jasper Conran που παραπέμπει στα ένδοξα 90s που αυτή η γραμμή μπουφάν ήταν δημοφιλέστατη.