Once I had a love and it was divine

Καιρό πριν φάω το κόλλημα για το οποίο θα σου μιλήσω εκτενώς παρακάτω (δεν ντρέπομαι για τίποτα) και για έναν προφανώς σημαδιακό λόγο που συνδεόταν με κάποιο είδος προοικονομίας για την εμμονή που θα ακολουθούσε, η ιστορία του Chris Stein και της Debbie ήταν στο μυαλό μου μια παραβολή για την Πίστη. Πριν η ζωή διαψεύσει βάναυσα (sic) ταινίες και βιβλία, ο Chris και η Debbie ήταν ένα έμβλημα έρωτα, πώς το λένε – γιατί ήταν κάποτε μια γυναίκα, ΑΥΤΗ κιόλας η γυναίκα, που στο απόγειο της καριέρας της παράτησε τα πάντα για να περιθάλψει την αγάπη της, που αρρώστησε βαριά, και να τον οδηγήσει στη γιατρειά (η χρήση των λέξεων είναι εσκεμμένη, για περισσότερο λυρισμό). Και μετά αυτός έγιανε, και δεν παντρεύτηκαν ποτέ, και εκείνος έκανε οικογένεια και εκείνη όχι, αλλά ήταν πάντα αδελφές ψυχές, πάντα μαζί. Και αργότερα, όταν έφαγα το κόλλημα που σου έλεγα, σκεφτόμουν, μακάρι να μη μου συμβεί, δεν θα αντέξω να κάνει οικογένεια και εγώ να είμαι πάντα κάπου τριγύρω.

Και δεν μου συνέβη.

Εντελώς ξαφνικά, γιατί δεν ήταν να πεις ότι είχαν και καμιά φοβερή δισκογραφία εκεί στα 00s, μου ήρθε αυτό το girlcrush από το πουθενά. Αντέγραφα τα πάντα: τα στράπλες από το Rapture, τα φορέματα με το δέσιμο μαγιό γύρω από το λαιμό από το Heart Of Glass, τις άσπρες μπότες του The Tide Is High, τις μπλε-πράσινες σκιές του Call Me, τα φαρδιά ριγέ του Denis. Εξυπακούεται ότι ήξερα όλους τους στίχους από τα κομμάτια και ότι στα μάτια μου η ξανθούλα ήταν μια τραγική ηρωίδα σε συσκευασία υπεργκομενάρας, και για αυτό κανείς δεν μπορούσε να την αντιμετωπίσει ως καημενούλα. Είχε δηλαδή ένα πακέτο μυθιστορηματικό, ένα υπερσεξουαλικό πλάσμα πολύ πονεμένο και ευαίσθητο που όλοι αντιμετώπιζαν ως ένα κορίτσι που ζούσε τρώγοντας άντρες, ενώ εκείνη ήταν ένα σύμβολο, ένα τοτέμ μονογαμίας. Επιπλέον τραγουδούσε υπέροχα κάνοντας μια αμίμητη γκριμάτσα αηδίας και μίσους με τα χείλη. Και τραγουδούσε και ποπ και ροκ και ρέγκε, και ράπαρε – δεν υπήρχε κάτι από τη λίστα των Πραγμάτων Που Έχουν Σημασία που η Ντέμπι δεν έκανε καλά.

Μετά έβαψα τα μαλλιά μου.

Το ξανθό με τη μαύρη ρίζα το κράτησα μια βδομάδα πριν αρχίσω σταδιακά να το σκουραίνω: δεν ήταν γραφτό, και βασικά ήθελε και να βάφομαι, και εγώ προτιμώ να περιμένω στην ουρά του ΟΑΕΔ επί 2 ώρες για να μου πουν στο τέλος ότι η αίτησή μου για επίδομα απορρίφθηκε (έτσι τυχαία μου ήρθε) παρά να βάφομαι καθημερινά. Όχι, αυτό είναι ψέμα, προτιμώ να βάφομαι.

O Chris Stein 40 χρόνια μετά τον σχηματισμό των Blondie, έβγαλε ένα βιβλίο με φωτογραφίες του από την εποχή του πανκ, του glam, του CBGB’s, της Νέας Υόρκης και βασικά της Ντέμπορα. Έχει 208 σελίδες και μικρές περιληψούλες για το τι απαθανατίζεται σε κάθε μια από τις λήψεις του, μεταξύ των οποίων πολλές πόζες της Ντέμπι που δεν έχεις ξαναδεί.

Εμένα μου φαίνεται, από τις φωτογραφίες δηλαδή, πως ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη όσο πίστευα.