Πήγα φέτος ένα (σύντομο αλλά ινσταγκραμικώς βαρύ) ταξίδι στη Βενετία και στο ατέλειωτο περπάτημα που συνόδευε αυτό το τετραημεράκι σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν ζούσα σε μια πραγματικά πανέμορφη πόλη. Όταν λέμε πανέμορφη, εννοώ αντικειμενικά, όχι “σου φαίνεται όμορφη επειδή την έχεις συνηθίσει”, ούτε “ομορφάσχημη αλλά την αγαπάς” ούτε “ε, έχει τις στιγμές της” ούτε “έχει κάτι κρυφές γωνιές που σου δημιουργούν μια παρακμιακή γοητεία”. Όχι: να είναι εντυπωσιακής ομορφιάς ο περιβάλλων χώρος σου, με γέφυρες, νερά, παλιά πατιναρισμένα κτίρια επιβλητικής αρχιτεκτονικής, παντού πλακόστρωτα στενάκια, μια αύρα αριστοκρατικής παλαιότητας να πλανιέται στην ατμόσφαιρα και όλα να είναι πεντακάθαρα. Θα άλλαζε η καθημερινότητά μου αν η δουλειά μου ήταν να έχω ένα μικρό βιβλιοπωλείο που η μια του βιτρίνα βλέπει σε ένα κανάλι, και βγαίνω να καπνίσω ή να διαβάσω το βιβλίο μου όταν δεν έχει πελάτες δίπλα σε μια γόνδολα (συνέβη μπροστά στα λιγωμένα μάτια μου); Θα άλλαζε αν κάθε μέρα στο διάλειμμά μου πήγαινα για φωσφοριζέ απερολάκια με θέα προβλήτες και νερά ή αν ψώνιζα μέσα σε ψηλοτάβανα αναπαλαιωμένα αριστοκρατικά χτίσματα;
Πιστεύω ναι, εδώ ο τόπος επηρεάζει ακόμα και τα ραντεβού μου, την ποιότητα της ζωής μου θα άφηνε απείραχτη;
Τέλος πάντων, μετά το ταξίδι, ψάχνοντας γενικώς, αορίστως και ασκόπως για τίποτα συγκεκριμένο, έπεσα πάνω στο House Of Hackney, έναν χώρο από τον οποίο μπορείς να αγοράσεις, αλλά το να τον αποκαλέσεις “κατάστημα” θα τον υποτιμούσε και έναν χώρο που το να τον περιγράψεις ως γκαλερί (πράγμα που προτιμούν οι ιδιοκτήτες του) θα διέψευδε τις προσδοκίες όσων έχουν συνδυάσει τις εκθέσεις με αφαιρετικότητα και μινιμαλισμό. Περίτεχνα υφάσματα, διακοσμητικά σπιτιού, χειροποίητα φωτιστικά και άλλες αντικες, πανάκριβα χαλιά (υπάρχει κομμάτι από τον παλαιότερο κατασκευαστή της Βρετανίας), ταπετσαρίες, μαξιλαράκια και ένα σωρό ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ συνθέτουν έναν εφιάλτη για όποιον αισθάνεται αμήχανα σε δωμάτια “φλύαρα”, αλλά ωστόσο πανέμορφο. Δεν υπάρχει τίποτα που να μη φωνάζει Καλόγουστο στο μαγαζί που φτιάχτηκε ως φόρος τιμής των Frieda Gormley και Javvy M Royle στο αγαπημένο τους αγγλικό design που έκριναν ότι ήρθε η ώρα να δοξαστεί και στη Νέα Υόρκη.