‘Cause it’s been a long time coming

Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε και ότι δεν είναι προτεραιότητα η στενοχώρια μου και ότι βασικά σκασιλάρα μας, αλλά πολύ βαριά έχω πάρει την περίπτωση “#metoo και Ryan Adams” – όπως κάποιοι άλλοι πήραν την περίπτωση Woody Allen ή την περίπτωση Louis CK, για παρόμοιους λόγους – ενώ βγαίνουν συνέχεια νέες λεπτομέρειες και γράφονται thinkpieces, υπάρχει, διαβάζω, και η άποψη “να μη βιαστούμε να τον ξεγράψουμε, δεν είμαστε δικαστήριο”, και θέλω να γράψω επ’ αυτού κάτι μικρό.

Οι άνθρωποι που διαβάζουν gossip sites χρόνια, είτε λόγω δουλειάς είτε για χαζολόγημα, και ιδιαίτερα οι αργόσχολοι, όπως εγώ, που έχουν μπει σε μαύρες τρύπες του ίντερνετ φτάνοντας σε ανθυποsites με πολύ, μα πολύ τολμηρά κουτσομπολίνια από “ανθρώπους του χώρου”, γνώστες και insiders, ξέρουν ότι πολλά από όσα αποκαλύπτονται ήταν γνωστά πολύ, υπερβολικά πολύ καιρό: στο Southpark υπήρχαν αιχμές για τον Weinstein χρόνια πριν, εγώ η ίδια είχα διαβάσει το “παρόλο που είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Old Vic, προτιμά young vics” για τον Kevin Spacey (επίσης χρόνια πριν) ενώ μπόλικα υπονοούμενα κυκλοφορούσαν για το ότι η “αφοσίωση της Mandy Moore στον γάμο της” ήταν επιβεβλημένη από τον, ελεγκτικό και passive aggressive σύζυγο, Ryan Adams. Στο Χόλιγουντ, στο καλλιτεχνικό στερέωμα, στη βιομηχανία του θεάματος, στο industry που λένε, αυτά που για εμάς, που τα διαβάζουμε τώρα, είναι εξωφρενικά και που οι ψυχραιμότεροι θέλουν να τα αντιμετωπίζουν ως “φήμες που ας περιμένουμε μέχρι να αποδειχτούν” υπήρξαν περίπου τα δεδομένα με τα οποία πρέπει να πορευτείς – υπήρξαν, όλα αυτά τα χρόνια, περίπου “μέρος της δουλειάς”.

Ο πυρήνας, λοιπόν, του #metoo, είναι με κάποιον τρόπο το #timesup: το ζήτημα δεν είναι ότι ακυρώνονται οι πορείες των ανθρώπων χωρίς ψυχραιμία, με την πρώτη κατηγορία, αλλά ότι έρχονται, για πρώτη φορά, επώνυμες καταγγελίες για κακοποιητικές συμπεριφορές που τόσα χρόνια, το ξαναλέω, χρόνια, ήταν γνωστές αλλά που χωρίς τις επώνυμες καταγγελίες δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ως τίποτα περισσότερο από αβάσιμα κουτσομπολιά. Το #timesup είναι κάτι σαν επιτέλους, κάποιος το είπε, επιτέλους, δεν έχετε άλλον χρόνο, επιτέλους, δεν χρειάζεται να σας ανεχτούμε άλλο, όπως τόσον καιρό που το κάναμε επειδή καμία δεν μιλούσε, επειδή δεν μπορούσαμε να πατήσουμε σε τίποτα συγκεκριμένο, επειδή είχαμε μόνο ανώνυμα και αστήριχτα “λόγια του αέρα”. Όλες αυτές οι καριέρες δεν πλήττονται λόγω έλλειψης ψυχραιμίας, αλλά λόγω πληρώματος του χρόνου, λόγω της ατιμωρησίας που επέβαλε η χρόνια ψυχραιμία.

[Φυσικά, αυτή η απλοϊκή παρέμβαση δεν μπορεί να λήξει παρά με το “εννοείται τις πιστεύουμε”, πώς όχι; ποιο είναι το αντεπιχείρημα; – η θεωρία της “εκδικητικότητας ίσως λόγω ερωτικής απόρριψης” είναι, πλέον, μετά από τις χειμαρρώδεις αποκαλύψεις, ψιλογελοιότητα (και απαλός μισογυνισμούλης), ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι καμιά σοβαρή “καριέρα” δεν χτίζεται πάνω σε ισχυρισμούς παρενόχλησης, ειδικά όταν είναι πασίγνωστο το πώς αντιμετωπίζεται από την κοινωνία η κάθε γυναίκα που ισχυρίζεται κάτι τέτοιο, από πόσα κόσκινα και από πόση δυσπιστία περνάει].

Για όποιον θέλει να διαβάσει εδώ έχω ένα φοβερό άρθρο του New Yorker για τον μύθο της ροκ ιδιοφυίας και εδώ στον Guardian μια μικρή προετοιμασία για την πιθανότητα να ακολουθήσουν και άλλα ευχάριστα για τα είδωλά μας (τρόμος).