Too Funky

Ο Mugler ήταν από τους πρώτους σχεδιαστές των οποίων την πορεία έβλεπα να εξελίσσεται μπροστά μου (άθελά μου στην αρχή, όχι και τόσο στη συνέχεια), για λόγους περισσότερο ποπ κουλτούρας, φυσικά, παρά μόδας. Το σαγόνι μου έπεσε πρώτη φορά όταν, όπως και εσύ, είδα όλα τα στερεότυπα που είχα για τη σέξι γυναίκα να αποθεώνονται με μια δόση χιούμορ, γκροτέσκ camp και φουτουρισμού στο κλιπ του Too Funky. Και αυτές οι δόσεις ήταν αναλογικώς σωστές, ευφυείς και σωτήριες για τη διεύρυνση της αισθητικής μου που την έβλεπα αθόρυβα να αποτάσσεται τον ασπρόμαυρο ιταλικό νεορεαλισμό της Guess και τη λαγνεία των Dolce & Gabbana και να εντάσσει στους πυλώνες της τα κόμικς και την εξτραβαγκάντζα. Μα πώς είναι δυνατόν; οι κολεξιόν του Thierry Mugler το 1992 είχαν ενσωματώσει ό,τι κλισέ γυναικείας εικόνας αγαπούσα: την 50s ντίβα, την υπερηρωίδα, τα cowgirls, ακόμα και μια μηχανόβια Poison Ivy σε μια διάσταση μεταξύ horror flick και garage μπάντας. Και τα κλισέ μου τα αποθέωνε, με τον περιπαικτικό τρόπο του αληθινού fan.

Τα τυχαία ερεθίσματα τα διαδέχτηκαν τα περιοδικά, και η εκούσια πλέον μύηση στη μόδα σε μια εποχή που κυνισμοί, οικονομικές κρίσε,ις ενηλικιώσεις και απομυθοποιήσεις δεν είχαν ακόμα ποδοπατήσει την αίγλη αυτής της βιομηχανίας μαγείας (έτσι την έβλεπα, λίγο σαν το ροκ). Οι εικόνες από τα παριζιάνικα ντεφιλέ συνδυασμένες με το streetstyle που απλόχερα μου έδινε το κλάμπινγκ και το MTV 24 (το δεύτερο μάλιστα 24 ώρες το 24ωρο!) έφτιαχναν ένα συναρπαστικό moodboard – Sonia Rykiel με λίγο grunge, Gaultier με λίγη Madonna, Mugler με λίγα ubermodels – και η μόδα ήταν ρυθμιστής του προσωπικού μου art direction. Οι γυναίκες του Thierry Mugler είχαν φαρδείς ώμους και ψεύτικες στενές μέσες, περούκες και μακιγιάζ πέρα από την υπερβολή και ήταν αποφασισμένες να μην περνάνε από αυτή τη ζωή ακροπατώντας διακριτικά. Και αυτό μου έκανε. Ακόμα μου κάνει.

Και μετά, ήρθε η κολεξιόν για το φθινόπωρο-χειμώνα του 1995, που τη θυμάμαι σαν να ήμουν εκεί παιδιά, κυρίως γιατί μου είχαν μείνει τα μαύρα ρούχα στο μπλε ελεκτρίκ φόντο, έναν εντελώς παριζιάνικο συνδυασμό που αγάπησα ενστικτωδώς και από μόνη μου σε θεωρητικό επίπεδο και έβλεπα τώρα να υλοποιείται με τρόπο ιδανικό. Η συλλογή ήταν στρουκτουραλιστική και εξωφρενική, με διαστημικές διευθύντριες και μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων ντυμένες με ταγέρ που που έκαναν ό,τι είχες δει ως τότε σε “δυναμικό power suit” να μοιάζει χαριτωμένο αστείο – σε αυτές τις γυναίκες που έμπαιναν στο γραφείο με τις midi φούστες, τους τονισμένους ώμους και το απενοχοποιημένο ευτελές μέχρι πρότινος βινύλιο με τους kinky συνειρμούς δεν μπορούσες να πεις όχι. Αυτή ήταν, με έναν τρόπο που δεν μπορούσα ακριβώς να βάλω σε λέξεις τότε, η μόδα που ήθελα. Σέξι, τολμηρή, με σχεδιαστικές ακρότητες πού και πού, αστεία και λίγο από το μέλλον – σαν τη γυναίκα που ήθελα, δηλαδή. Η οποία γυναίκα ήταν o οδοστρωτήρας Linda αλλά ήταν και η Kate Moss, κλαράκι ακόμα, ήταν και η Carmen Del’Orefice σε ηλικία απαγορευτική τότε για μοντέλο (μιλάμε για τα 90s), ήταν η εξωγήινης ομορφιάς Nadja Auermann αλλά και η αλμοδοβαρικής συμμετρίας Rossi De Palma, ήταν το φερμένο από τα παλιά, cult στάτους της Julie Newmar αλλά και ο drag καλλιτέχνης Joey Arias και η Connie Fleming. Επειδή είναι 2022 και συζητάμε ακόμα για συμπερίληψη, δηλαδή.