Ghost In The Machine

Μέρα με τη μέρα συνειδητοποιείς και εσύ πως το οτιδήποτε μπορεί να είναι τέχνη, έτσι δεν είναι; Από το πώς θα μαγειρέψεις ένα φαγητό ώστε να είναι νοστιμότερο από ό,τι το μαγείρευε κάποιος άλλος ως το πώς θα βάψεις έναν τοίχο με σπρέι και θα του δώσεις λεπτομέρειες που θα έδινε το πιο λεπτό πινέλο, η έννοια της λέξης ανοίχτηκε – και συμπεριλαμβάνει ευτυχώς και τη φαντασία. Και την υπομονή, όπως έλεγα τις προάλλες.

Ο πρόλογος έγινε για την πρώην μακιγιέζ Erika Iris Simmons που αποφάσισε (παρόλο που επανέρχονται λόγω χιπστερικών επιταγών και vintage απολυταρχίας ως τρόπος να ακούς μουσική) να χρησιμοποιήσει τις παλιές της κασέτες σε ρόλο πινέλου-μολυβιού-κάρβουνου, ό,τι μέσου έκφρασης επιλέγουν όσοι ζωγραφίζουν τέλος πάντων, και να φτιάξει, αρχικά, πορτρέτα ανθρώπων που κάποτε αποτύπωναν το έργο τους στις κασέτες αυτές. Η έμπνευση, φυσικά, ήρθε όπως και ο έρως όταν έχεις να κάνεις σχέση αιώνες (πωωωωω πριν γράψω “σχέση” έγραψα “σεξ”, χωρίς να το θέλω, υποσυνείδητο, δεν θέλω να σου κρύβομαι) – ξαφνικά και από το τίποτα, από τη μέρα που είσαι χάλια ντυμένη ας πούμε. Η Erika ήταν σερβιτόρα στο Hard Rock Cafe του Ορλάντο (είναι από τη Φλόριντα), στον όροφο που ήταν αφιερωμένος στον Jimi Hendrix. Μια μέρα βρήκε κάτι κασέτες, μισοξετυλιγμένες, και αναρωτήθηκε τι φαντάσματα άραγε να κρύβουν, θα ήταν βέβαια σε ποιητικό mood (από εκεί και ο τίτλος της συλλογής της). Κολλητά, η ταινία τής θύμισε το σγουρό μαλλί του Jimi. Γκλον! Ιδέα. Αυτός ήταν το πρώτο έργο που έφτιαξε:

(Μετά τον δοκίμασε και σε πιο περίτεχνο.)

Η Erika ανέβαζε τα έργα της στο flickr και, όπως γίνεται σε όλες τις παρόμοιες ιστορίες, άρχισαν να αγοράζονται – τώρα, λέει, δημιουργεί όταν έχει όρεξη, γιατί η τέχνη δεν είναι για χόρταση: επειδή δεν την παίρνει να είναι μια κουλ άνεργη καλλιτέχνης, προτίμησε να συνεχίσει να σερβίρει, 3-4 φορές την εβδομάδα.

Photos: http://www.iri5.com