Thin white fingernails

Από τις αγαπημένες μου ιστορίες είναι αυτή που πριν την Ωραιότερη Στιγμή Της Ζωής Μου πήγα να “κάνω νύχια”, μετά δεν πίστευα ότι για τα νύχια έδωσα είκοσι ευρώ και σιχτίριζα στον δρόμο της επιστροφής, και μάλλον το σιχτίρισμά μου ήταν τόσο ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΟΥΛΑ που το σύμπαν συγκλονίστικε και στην επόμενη στροφή, σε ερημικό στενάκι, τι βρίσκω στο πεζοδρόμιο;

Σωστά, 20 ευρώ.

Και τώρα, x χρόνια μετά, τι βλέπω; ότι με 20 ευρώ κάνεις ημιμόνιμο, και με 12 ημιμόνιμο express, σε έναν χώρο που μοιάζει με το σπίτι μου, που είναι σε όροφο (πράγμα που σημαίνει ότι δεν σε βλέπουν από την τζαμαρία περαστικοί ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ που μην περάσω από κομμωτήριο ή nail salon, σκανάρω όλους τους μέσα χωρίς κανέναν λόγο, εντελώς αυτόματα – αν κάτι λέει για εμένα αυτό θα ήθελα να το ξέρω, μιλήστε) και που ονομάζεται Bowie: το όνομα ενός ανδρόγυνου ειδώλου τι θα υπονοούσε εκτός από το ότι η περιποίηση του εαυτού μας είναι, εννοείται, σαφέστατα unisex.

Όπως καταλαβαίνετε, ως άνθρωπος της ελάχιστης προσπάθειας, δεν είμαι κα θό λου τύπος μανικιούρ πεντικιούρ (βάφω νύχια πάντα μόνη μου, με αποτελέσματα που κυμαίνονται από ικανοποιητικά έως ολέθρια, γιατί παρότι τεμπέλα τρελαίνομαι για κόκκινα και μαύρα μανό) – είμαι, αντιθέτως, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ άνθρωπος του μασάζ, και στο διαμέρισμα της Βουκουρεστίου έχει και μια ποικιλία από μασαζάκια τα οποία φυσικά θα μπορούσα να κάνω κάθε μέρα επί ώρες καθώς, όπως έχουμε πει και ξαναπεί, δεν μου φαίνεται κακό deal να ζω μέσα σε ένα ημιφωτισμένο σπα.

Επιπλέον υπηρεσίες που μπορείτε να βρείτε στο Bowie είναι αποτριχώσεις, σχεδιασμός φρυδιών και μακιγιάζ, με τρομερό ατού, θα το επαναλάβω, την εντελώς “μοντέρνο αλλά ζεστό σπίτι downtown” ατμόσφαιρα, όπως στα μοντέρνα αστικά μυθιστορήματα.

Που για τέτοια ζω.