Gone baby gone

Ένα ταλέντο που (κατ’ εμέ φυσικά) έχει χάσει την ακραία αίγλη του καιρό και ζει όπως κάτι άνθρωποι που ξέρω, αναπολώντας τα 90s όπου όλα ήταν καλύτερα, η διασκέδαση εξώκειλε όσο έπρεπε, (επειδή) εμείς ήμασταν νεότεροι/μέσα στα πράγματα/ανήκαμε στους κουλ, κάνει μια προσπάθεια να φρεσκαριστεί.

Η παρελθοντολαγνεία του Jean Paul Gaultier έχει κάτι το πολύυυυ μελαγχολικό, ειδικά αν τη συνδυάσεις με τα αλαζονικά editorials, την αφθονία, το καθημερινό κλάμπινγκ και τις νύχτες στο Spartacus με τα κηροπήγια αναμμένα και το drag show που επειδή το βλέπαμε πρώτη φορά όντας νιάνιαρα ήταν το πιο εξωτικό θέαμα, κάτι που ήθελες αλλά δεν τολμούσες να περιγράψεις στη μαμά σου το πρωί με τα κορν φλέικς.

Τώρα με το άνεργο lifestyle, τις εξόδους απευθείας μετά την (πολλή) δουλειά χωρίς τα μποά και τα καλά μας, οι κορσέδες της Madonna φαίνονται λίγο παρωχημένοι, και έχω την εντύπωση ότι το ταλέντο χωμένο κάπου μέσα στο άκαμπτο σατέν κρυφοκοιτάει αλλά αρνείται να ενηλικιωθεί και να κάνει αυτό που οι ξένοι λένε “you ‘ve got to move on”. Στη μελαγχολία πρόσθεσε τώρα και την έμπνευση από το beehive μιας θανούσας: τιλτ. Και όσο και αν αγαπώ την Amy (την αγαπώ), νομίζω οι τιμές αποδόθηκαν καλύτερα από τον Fred Perry και τα δικά της σχέδια – τα οποία μιμήθηκε με ένα λάδωμα γκλάμουρ ο Ζαν Πωλ στην πασαρέλα (κοίτα την δεύτερη και την τρίτη φωτογραφία προς τα κάτω). Από την άλλη, ναι: το να θέλεις να δείξεις πόσο έχεις αγαπήσει κάποιον που έφυγε, είναι πάντα συγκινητικό.