Drink up, baby, stay up all night

Στα μπαρ άργησα να νιώσω καλά γιατί μέχρι κάποια ηλικία που κάποιοι τη λένε “τα καλύτερά μας χρόνια” ήταν τα μέρη στα οποία εγώ ένιωθα έξω από τα νερά μου γιατί τα ρούχα μου μού φαίνονταν πάντα ακατάλληλα και η πλάτη μου πολύ καμπουριαστή, και τα άλλα κορίτσια την έπεφταν στον γκόμενό μου – ακόμα και με εμένα μπροστά, σε σημείο που αναρωτιόμουν μήπως τα ακατάλληλα ρούχα ήταν η πύλη που οδηγούσε στην υπερδύναμη τού να γίνομαι αόρατη.
(Εννοείται όταν έβγαινε μόνος του ζούσα το μπουλβάρ του φτωχού, ένα βράδυ γύρισε σπίτι με την καρδιά στην παλάμη γιατί είχε φλερτάρει με Καρυοφιλλιά Καραμπέτη τότε που τη γούσταρε ολόκληρο το σύμπαν των λεγόμενων “σκεπτόμενων αρσενικών” – σόρι ε; έτσι την πλάσαρε το lifestyle, και μην πω ψέματα μέχρι και εμένα έψηνε αυτό το μάρκετινγκ).

Πιο μετά, όταν δεν ήμουν πια μια πρωτοετής Φιλοσοφικής που πάσχιζε να κρύψει την αμηχανία της και αποτύγχανε να ντυθεί σωστά ή να δείχνει μοιραία πάνω σε ένα σκαμπό, με έκπληξη ανακάλυψα ότι στην πραγματικότητα δεν ήμουν καθόλου ζηλιάρης άνθρωπος. Τότε, σχεδόν παράλληλα με την προσπάθεια να κρατάω την πλάτη ίσια όταν κάθομαι σε σκαμπό, σιγά σιγά τα μπαρ έγιναν τα μέρη που έπρεπε – δηλαδή, εκεί που ακούγαμε μουσική συνοδεύοντας εκείνους που έπιναν και εκεί που συναντούσαμε εκείνους που δεν είχαμε τρόπο να δούμε αλλού.

Με τον καιρό τα μπαρ έγιναν μέρη όπου ζούσαμε ολόκληρες σχέσεις, τι σχέσεις, ολόκληρες ζωές, έγιναν καταφύγια και safe spaces, εκεί που συνέβαιναν όλα. Σας έχει τύχει να μπαίνετε σε μπαρ μέρα και να φεύγετε νύχτα έχοντας σταδιακά πει τα πάντα ειδικά όσο προχωρούσε η ροή του αλκοόλ, δεν μπορεί – σας έχει τύχει επίσης σίγουρα να σπρώχνετε την πόρτα με αγωνία τις πολύ μικρές ώρες, ή να γυρνάτε από τη μια μπάρα στην άλλη με προσμονή ή να προσπαθείτε να κοιτάξετε χωρίς να σας δουν ή να στέκεστε πολύ κοντά σε κάποιον που δεν πρέπει.

Τέλος πάντων, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΩ: αν όλη αυτή η ομορφιά της προσωπικής μυθολογίας, εκεί στο δεξί ημοσφαίριο του εγκεφάλου, εξαρτάται και λίγο από τον χώρο, θα εκτιμήσετε τα μπαρ ξενοδοχείων που θα δείτε πιο κάτω, τα οποία βρίσκονται όλα στο Παρίσι. Αν σκεφτήκατε “χμμμ Παρίσι, άρα μηδέν μουσική, άρα τι μπαρ είναι αυτό χωρίς μουσική;” δεν είστε μόνοι. Αν σκεφτήκατε “μπαρ ξενοδοχείου, άρα θα έχει και φαΐ, και ως γνωστόν όπου σερβίρεται φαΐ δεν είναι μπαρ”, πάλι δεν είστε μόνοι (μη σου πω προτιμώ να μην έχει μουσική από το να έχει φαΐ) – τέλος πάντων αντιμετωπίστε το θέμα από τις σκοπιές διακόσμησης και design για να εκτιμήσετε.

Τα περισσότερα από τα παρακάτω παριζιάνικα κομψοτεχνήματα είναι μαξιμαλιστικά και φωτεινά – το πρώτο με ενθουσιάζει, έχω όνειρο ένα πολύ μαξιμαλιστικό ροκ μπαρ, παρά το γεγονός ότι ο περισσότερος κόσμος αγαπάει το μίνιμαλ, το δεύτερο ελπίζω να είναι για να φαίνονται ωραιότερα στις φωτογραφίες. Πάντως, ακόμα και έτσι μπορείς να δεις ότι το L’Herbarium είναι σχετικά σκοτεινό (όχι αυτό στο roof garden, το άλλο) και πως το The Hemingway, κλασικό και ιστορικό, ξέρει πόσο χρειάζεται το βράδυ το ημίφως. Το Sape bar είναι πιο αφαιρετικό και θα χρειάζεται λιγότερη ώρα για να καθαριστεί, την επόμενη ημέρα. Θα το αγοράσω.