Someday we’re gonna live in Paris (couture)

Μπορεί σοσιαλμιντιακώς να νίκησε το seethrough της Ναόμι (… δηλαδή της Ναομάρας) στην πασαρέλα του Valentino και τα teenage angst συνθήματα των Viktor & Rolf (ειδικά το “Sorry I’m late, I didn’t want to come” θα χρειαστώ ΠΑΡΑ πολλή ώρα για να αναλύσω πόσο προβληματικό και καθόλου έξυπνο ή αστείο είναι, δηλαδή ΠΟΣΟ δυστυχισμένος πρέπει να είσαι για να βρίσκεις ότι σε εκφράζει κάτι τέτοιο; πόσο προβληματική πρέπει να είναι η δουλειά σου ή η κοινωνική σου ζωή και πόσο χρόνο χρειάζεσαι ακόμα για να αποκηρύξεις όλες, μα ΟΛΕΣ, τις “κοινωνικές υποχρεώσεις” από τις οποίες για κάποιον λόγο έχεις πειστεί ότι δεν μπορείς να απελευθερωθείς; τς τς, τα μισά από όσα κάνει ο άνθρωπος τα κάνει επειδή δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος μας είναι περιορισμένος), αλλά τα δικά μου αγαπημένα κομμάτια ήταν αυτά:

Τα εντελώς χαρούμενα, απευθυνόμενα στο μέινστριμ κομμάτι των εραστών της μόδας Schiaparelli, ανοιξιάτικα, αισιόδοξα, σαν να έβγαιναν με τρόπο “οργανικό” μέσα από το πολύχωμο κοινό των παρευρισκομένων στην επίδειξη: prints προορισμένα να φορεθούν από ευτυχισμένους – και το καλύτερο; μαζί με καουμπόικες μπότες.

Τα κινηματογραφόφιλα, αστικά Ronald Van Der Kemp, έτοιμα να ντύσουν αργές (αργές, για να τα δικαιώσουν) σεκάνς του Guadagnino ή του Buñuel ή του Bertolucci.

Η σχεδιαστικού προσανατολισμού κολεξιόν Maison Margiela – κάποιος επιμένει να βαδίζει στη γραμμή που ξεκίνησε το βελγικό deconstruction της δεκαετίας του 90 και να τηρεί τις avant garde παραδόσεις.

Η γνωστή θηλυκότητα του Gaultier που δεν είναι απειλητική και μοιραία αλλά όπως πάντα κρύβει έναν δυναμισμό και ένα χιούμορ που άλλωστε, για κάποιους είναι πιο σέξι από την ψυχρότητα μιας femme fatale (όχι για εμένα, εγώ μοιραία ήθελα να είμαι). Power suits για αφεντικά του μέλλοντος και οι αιώνιες μαρινιέρες, κλασικά και αγαπημένα.

Παντελόνια που (στα μοντέλα φαίνεται να) εφαρμόζουν υπέροχα, μανίκια-φουφούλα, ασπρόμαυρο και αβυσσαλέα ντεκολτέ; Θα πω ναι – μεγάλη συζήτηση έγινε και για τους τεράστιους φιόγκους στην πλάτη. Αυτά τα Givenchy τα θέλω στη St Vincent.

Εδώ έχουμε ένα παραμύθι, μια ζωγραφιά: η πολυσυζητημένη συλλογή Iris Van Herpen είναι περισσότερο ονειρικές εικόνες παρά πρακτικά ρούχα. Νέφη υφάσματος με κίνηση, πλισέ και κυματισμούς μοιάζουν με κάτι που, κανονικά, θα υπήρχε μόνο στη φαντασία ενός αιθεροβάμονος ντιζάινερ αλλά ως εκ θαύματος υλοποιήθηκε χάρη σε κάποιον που πίστεψε στην ποίηση και τον Kim Keever, νυν καλλιτέχνη και πρώην μηχανικό της NASA.

Όμορφα Ρούχα Για Πάρτυ: ποτέ μην τα θεωρείς δεδομένα.

Και εδώ έχουμε καουμπόικη μπότα, γεγονός που με κάνει να πιστεύω ότι μια διετία κούλνες την έχουν στο νερό τα cowgirls που μελαγχολούν – επίσης ο Giambattista Valli πάντα υπογραμμίζει μια θηλυκότητα που πολλές φορές μπορεί να θυσιάζεται στον βωμό της φόρμας, αλλά όχι εδώ. Ρούχα για να γλείφουν το κορμί που λέμε.

Η ροκ σταρ μέσα σου λαχταράει Alexandre Vauthier – για χρόνια οι πασαρέλες του, γεμάτες με ρούχα που θεωρώ απολύτως φορέσιμα, είναι αυτές που περιμένω πιο πολύ να δω, όχι για να αγοράσω (… σώπα) αλλά για να αντιγράψω. Νομίζω ότι όλα τα προσωπικά μου ινδάλματα στυλ, τις Αμείλικτες Μηχανές Μόδας σαν να λέμε, με τέτοια θέλω να τις βλέπω.
Και με μια κιθάρα στο χέρι.

Bonus ένα καθωσπρέπει Alexis Mabille για εκείνες με την αγάπη στο μαύρο με το άσπρο γιακαδάκι και τη full skirt. Είστε πολλές το ξέρω.