The Italian Job

Συζητούσα με τον σύμβουλο μόδας που έχω για το φάσιονιζμ (… *&#@^) για το θέμα που έχω με την ιταλική μόδα: τη βαριέμαι. Γιατί τη βαριέμαι ρε Στράτο, του λέω, υφάσματα έχει, παράδοση έχει, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Ένα πρόβλημα είναι ότι “δεν ανανεώθηκαν οι σχεδιαστές τους με νέα παιδιά από διαφορετικά περιβάλλοντα – είναι ως επί το πλείστον λευκοί ευρωπαίοι και κυρίως άντρες με ελάχιστες εξαιρέσεις, πράγμα που δημιουργεί συνέχεια προβλήματα”, μου λέει. “Επίσης, είναι τόσο μεγάλη και εδραιωμένη η βιομηχανία τους που δε δίνει πολλά περιθώρια εκκεντρικότητας και ελεύθερης δημιουργίας”, προσθέτει (ο σύμβουλος πάντα). Σε αυτά προσθέτω και εγώ την απουσία “δρόμου” και “βρωμιάς” από την ιταλική μόδα, την απουσία underground (η “σκηνή” τους είναι πιο αδύναμη από τη δικιά μας όσον αφορά τη μουσική, μην πω και για την περιβόητη “ποπ κουλτούρα”, που είναι σαν ένα γονίδιο, σαν αποφασιστικό DNA στην καλλιτεχνική δημιουργία μιας κοινωνίας – διαβάστε πχ αυτό).

Τέλος πάντων, αν είχα λεφτάκια δεν θα πήγαινα να τα χαλάσω στην γείτονα ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ για τη συλλογή Moschino η οποία στα μάτια μου είναι το φρέσκο, ποπ αντίβαρο που έψαχνα: ρούχα τρισδιάστατα, ζωγραφισμένα, αισθητική comic book, αθωότητα, χιούμορ και έμπνευση από τον Jeremy Scott, που σερφάρει μεταξύ highbrow και lowbrow σαν να μην τρέχει κάστανο. Την κολεξιόν αφιέρωσε στον Πικάσο. ΣΩΠΑ.

Ξέρω ότι και μόνο που ακούτε boho θέλετε να σφαλιαρίσετε πια όποιον το λέει (εμένα εν προκειμένω) αλλά εγώ θα επιμένω να δείχνω ό,τι boho μου φαίνεται ενδιαφέρον για να στρέψω την πυξίδα προς ένα boho που είναι όπως τού πρέπει, και δεν μοιάζει με τη μέινστριμ τηλεοπτική ερμηνεία του. Το μποέμ αλά Etro έχει όγκους, πουκάμισα, χάντρες, πούλιες και φολκλόρ.

Το moodoboard Max Mara είχε μέσα, είπαν, πολύ Killing Eve. Το δέχομαι, αλλά ταυτόχρονα φαντάζομαι μια γυναικεία post punk μπάντα ντυμένη έτσι στα παστέλ, να βαράει τις κατάμαυρες κιθάρες της

βασικά τις Savages φαντάζομαι.

Ξέρω, δεν είναι τίποτα φοβερά δημιουργικό αυτό που προτείνει η πασαρέλα No.21 ή κάτι που δεν έχεις ξαναδεί, αλλά έχει ανακάτεμα υφών και μια μινιμαλιστική κομψότητα που προσφέρει ασφάλεια, ένα είδος comfort fashion, η ομελέτα με λουκάνικα και τηγανιτές πατάτες της μόδας περίπου. Δεν θα με χαλούσε δηλαδή μια πόλη όπου περισσότερες γυναίκες κυκλοφορούν έτσι αλλά με κόκκινο κραγιόν. ΕΠΙΣΗΣ: αυτό το μικρό εμπριμέ ξεκίνησε εδώ και κάποιον καιρό να κάνει κουμάντο, αλλά αυτή είναι η σεζόν του. Για να περιορίσεις τον ρομαντικό προσανατολισμό που φύσει έχει το μοτίβο “λουλουδάκι”, το συνδυάζεις με Doc Martens.

Τα παπούτσια Prada ανέκαθεν ήταν στη μοδιστική μου συνείδηση κομμάτια-κλειδιά που χαρακτήριζαν ένα ντύσιμο, σαν να του προσέθεταν γόητρο και ειδίκευση στο αντικείμενο, σαν παπούτσια για fashion aficionados, ή για τον Jarvis Cocker και τα κορίτσια του. Τα μοκασίνια (εφεξής loafers, για πιο ιντερνάσιοναλ), τα μοκασίνια πλατφόρμες (εφεξής chunky loafers, για πιο ιντερνάσιοναλ), οι φαρδιές στη γάμπα μπότες (με προτίμηση στις μπορντό), όλα. Και τα ρούχα κάτι έχουν, κάτι brit pop που αγαπώ, κυρίως αυτό το ταγέρ το χρυσό. Μπουζουκάκι στο ρεφρέν

Ρούχα για τις ενδυματολογικές ανάγκες μια ταινίας του Wes Anderson; έχει o Alessandro Michele. Το μπλε-άσπρο catwalk που σχεδόν μυρίζει Dettol ειλικρινά με σεξουάλισε μιλάμε.

Όλα τα ρούχα Jil Sander μοιάζουν, εν κινήσει, με άμμο που τη μετακινεί μαλακά το ελαφρύ αεράκι – πτυχώσεις, δαμασμένοι κυματισμοί, απλοχεριά στη χρήση των υφασμάτων, σαν να γράφει ο B.D.Foxmoor για μόδα ακούγομαι,