… and it goes to

Φέτος, διαβάζοντας timelines (επειδή δούλευα και, για πρώτη φορά, δεν μπορούσα να κάνω μαζί σας, γλυκουλίνες μου, live reporting το χαλί κλαψ λυγμ)  είδα μια σύμπνοια απόψεων ως προς το ότι υπήρχε μια κάποια διάθεση για πρωτοτυπία και πειραματισμό – αφού υπενθυμίσω ότι τα Όσκαρς είναι τα πιο mainstream βραβεία του κόσμου και όχι κάποιο fashion event που θα δικαιολογούσε εκκεντρικότητες, το ξεκινάω έστω και καθυστερημένα κλαψ λυγμ.

Αυτό το σπλιτάκι δεν είναι θεματικό – το μόνο του θέμα είναι πως το Elie Saab της Janelle και το Marchesa της Olivia Culpo ήταν από τις επιτυχίες της βραδιάς: αν διάλεγες να πας υπερπαραγωγή, είχες θέμα ελισαβετιανοgoth με διαφάνεια παντού, που όμως λόγω περίτεχνου φορέματος δεν σου χτυπούσε στο μάτι (την επόμενη φορά που θα θες να βγεις γυμνή το κόλπο είναι να βάλεις κάτι πολύ κεντητό), αν διάλεγες το πολύ δημοφιλές γκατσμπιικό flapper theme είχες το αλάνθαστο κρόσι, τρομερό χιτάκι αν πας και για χορό μετά.

 

Ούτε αυτό το σπλιτάκι είναι θεματικό, απλώς σετάρω άλλες δυο εμφανισάρες με την Kristen Dunst (με Dior) να προσθέτει τσέπες στο αρχέτυπο της χιτσκοκικής ξανθιάς και τη Halle Berry (με Atelier Versace τόσο τέλειο που γιατί να το πεις ατελιέ, ιχιχι, καλό ε) να σπρώχνει μαλακά το bondage στα μεγάλα, ανέτοιμα κοινά. Το δε μαλλί της είναι το 50% του λουκ, όσες έχετε σπαστό μπορείτε να επιβεβαιώσετε ότι όταν “τα αφήνουμε στο φυσικό” πάντα πάμε για κάτι τέτοιο και βγαίνουμε

Όσες ακούγατε από τις μαμάδες σας ότι το φόρεμα πρέπει να σε φοράει και όχι να το φοράς, τώρα καταλαβαίνετε τι εννοούσαν. Η Alicia Vikander (Louis Vuitton) είναι πάντα για εμένα περίπτωση τα ταΐζουμε τα ποτίζουμε – εδώ συγκεκριμένα το κεφάλι περνάει Κάβο Ντόρο Αύγουστο και το σώμα έκανε το δικό του και έχει πάει στα αλήθεια στην απονομή. Με το Alberta Ferretti και το ντεκολτέ της Taraji ντάξει δεν μπλέκεις.

Μου αρέσανε και οι δύο: και η Emma Stone Υπερεκτιμημένη Τώρα Και Με Όσκαρ (γκατσμπικό Givenchy) και η Jessica Biel με KaufmanFranco,μέχρι που σήμερα κάποιος είπε στην παρέα “Κέλλυ Κελεκίδου” ε και τώρα μου αρέσει μόνο η μία.

H Dakota Johnson είχε στο μυαλό της μια Gloria Swanson να κατεβαίνει τη σκάλα στη Λεωφόρο της Δύσης κρατώντας το μέτωπό της (την καταλαβαίνω, και εγώ αυτήν έχω στο μυαλό μου κάθε πρωί όταν πάω να αφήσω τη μικρή στο σχολικό καμουφλάροντας την πιτζάμα χωρίς να έχω πιει καφέ) αλλά τα χάλασε στο μαλλί και το μακιγιάζ. Η Nicole Kidman φοράει ένα φουστάνι με αφετηρία το αγαπημένο αλάνθαστο σεμεδάκι, που όμως την κακιά στιγμή μου έφερε στο μυαλό κάτι καφτάνια με μπλε ομόκεντρους κύκλους στα default τουριστικά των Κυκλάδων και αυτό δεν το συγχωρώ. Αριστερά Gucci, δεξιά Armani Prive.

Αν υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι όντως η Άνοιξη είναι υπολογίσιμη εποχή στο ρούχο και ότι δεν περνάμε με ταχύτητα φωτός από τη γούνα στο σορτσάκι με την πρώτη ηλιοφάνεια, θα συμφωνήσει ότι η Scarlett την έφερε εις πέρας σωστότερα από τη Hailee Steinfeld που, διρθώστε με αν κάνω λάθος, είναι σαν να διάλεξε ύφασμα από το εσωτερικό βελούδινου κουτιού για στέφανα.. Αριστερά Alaia, δεξιά Ralph & Russo.

Armani Prive και Louis Vuitton δεν είχαν επιτηρητές, ήταν και το αμφιθέατρο τεράστιο, ήταν και τελευταίο μάθημα για πτυχίο,  έκαναν τα στραβά μάτια και ιδού τώρα. Η Emma Roberts κερδίζει λίγο απλώς και μόνο επειδή η Michelle Williams επέλεξε να μη φαίνεται.

Με το Valentino της Ruth Negga έχω πάθει το σοκ ξενερώματος που σου συμβαίνει όταν παρατηρείς ένα αγόρι από μακριά, κοιτιέστε, σε κάποια φάση σου χαμογελάει, την επόμενη σου λέει ένα γεια, στο μεταξύ περνάει ο καιρός πέφτουν τα φύλλα, μετά χιονίζει, μετά πάλι ήλιος, έρχεται σλόου μόσιον σου λέει να βγείτε και στο πρώτο τέταρτο έχεις βαρεθεί. Είχε κάνει τέτοιο build up με τα ρούχα της σε όλη τη σεζόν που αυτό μου φάνηκε μια προχειροδουλειά. Δεν φταις εσύ Βαλεντίνο, εγώ φταίω, θέλω να μείνω λίγο μόνη μου. Το Armani Prive δεξιά δεν με ενθουσίασε αλλά η Viola Davis είναι περίπτωση Cate Blanchett, δεν με πολυνοιάζει τι φοράει έτσι και αλλιώς.

Όλο αυτό το παστέλ φέτος δεν ήταν και ακριβώς ό,τι συνέστησε ο γιατρός για το νευρικό μου σύστημα και ως εκ τούτου, με πολλή προσπάθεια, εσωτερική δύναμη και επιστρατεύοντας το θεραπευτικό τσι κουνγκ φαντάζομαι αυτά τα δυο φορέματα μαύρα, μπλε ελεκτρίκ, κίτρινα ή πράσινα, και αφού κάνω τον κόπο και τα φαντάζομαι ούτως ή άλλως, τους βάζω και μια (πιο) σφιχτή ζώνη στη μέση. Teresa Palmer με Prada, Felicity Jones με Dior.

Το Tom Ford της Amy Adams μπορεί να είναι το ρούχο που θα ήθελα να έχω από όλα αυτά, επειδή είναι στο μεταίχμιο old Holywood και party dress, σούπερσταρ και ντίσκο (και ντεκολτέ μη λέμε τα αυτονόητα), ενώ το Zac Posen της Leslie Mann το έβαλα εδώ ως μικρό τρικ για να τσεκάρετε αν τα μάτια σας μπορούν ακόμα να αναγνωρίζουν Το Χρώμα μετά από όλη αυτή την υπολειτουργία κατά το σκρολντάουν.

Το μεγάλο trend των μεταλλιζέ ακολούθησαν η Jennifer Aniston, Μούσα Των Ασφαλών Επιλογών, και η Charlize Theron με Dior. Το grecian chic της Charlize κακό δεν είναι,  μπορεί να το έχω δει σε οικονομική παραλλαγή στην κλασική γωνιακή μπουτίκ αρχές Συγγρού κοντά στους Στύλους, η Τζένιφερ σαν να φοράει πάντα το ίδιο φόρεμα, που εδώ τυγχάνει να είναι Versace, όλα καλά, και του χρόνου, δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να μιλάει για την Τζένιφερ χωρίς να έχει στο μυαλό του Εκείνη Τη Φωτογραφία του Justin Theroux που κάνει τζόγκινγκ, όλα καλά, και του χρόνου.

 

H Isabelle Huppert, πλην του Elle, έπαιξε φέτος στο L’Avenir, την ταινία που είχε μέσα την ατάκα του Rousseau “so long as we desire, we can go withour happiness” και είπε τη μεγάλη αλήθεια πως πραγματικά ευτυχισμένοι είμαστε τη στιγμή ακριβώς πριν συμβεί κάτι που θέλουμε πολύ, και με αυτή τη, σπάνια έως και μοναδική γιατί να κοροϊδευόμαστε αναμετάξυ μας, θα κλείσω, λέγοντας πως σε όλη τη σεζόν ελάχιστα μου άρεσαν όσα φορούσε η Ιζαμπέλ, σόρινοτοσόρι, κυρίως επειδή θα μπορούσε να έχει στάιλινγκ θανατηφόρο και να τις σβήνει όλες όπως ένα διασυστηματικό μεταφυτρωτικό ζιζανιοκτόνο τη μουχρίτσα. Αυτό το Armani εδώ καλό είναι. Αυτό όμως το Oscar De La Renta της Brie Larson είναι σαν το πιο goth φλαμένκο που έχει χορευτεί, φοβερό.