alexpageturner

Φανταστείτε πόσο μου αρέσει ο σχεδιαστής για να κάτσω να γράψω μετά από τόσον καιρό – τόσον καιρό που κοντεύω να ξεχάσω το password, να μου το χακάρουν το καημένο το σάιτ και εκεί που κανονικά έβλεπες frontpage ρούχα, να βλέπεις σημαίες αμφιλεγόμενων κρατών με ύποπτο ρόλο στον ρου της σύγχρονης ιστορίας. Αλλά και το θυμήθηκα το password και έκανα log in για να σας μιλήσω για τον Alex Perry που φέρνει στη μόδα αυτό το beachy sexiness που κατά πώς φαίνεται χρειαζόμουν και που μόνο από την Αυστραλία μπορεί να κατάγεται ως κατεύθυνση μόδας. Τόσα χρόνια μαύρου συνδυασμένου με μαύρο και με λίγο ακόμα μαύρο, άντε γκρι, για γαρνιτούρα, δες πού με οδήγησαν: ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ.

Θα το φορούσα; με ρωτάω. Θα δείξει, μου απαντάω – μου αρέσει προς το παρόν τόσο πολύ να το βλέπω στις άλλες, που η (από μένα σε μένα) ερώτηση είναι δευτερευούσης σημασίας. Επιπλέον, όλα τα φορέματά του “τα κατεβάζεις” πανεύκολα συνδυάζοντάς τα με oversized κλασικό περφέκτο δημιουργώντας το κατεξοχήν party look, που είναι το ζητούμενό μου για την εποχή στην οποία μόλις μπήκαμε και την οποία θα διανύσω με ανερμήνευτη χαρά για ενάμισι ολόκληρο μήνα, πριν πέσω στη λούμπα της μεθεόρτιας μελαγχολίας με αναμνήσεις απαγορευτικής (από μένα σε μένα) κατανάλωσης βασιλόπιτας – αναμνήσεις που κάνει θλιβερότερες ο στολισμός στις γειτονιές τον οποίο οι δήμοι κάνουν άλλον ενάμισι μήνα να μαζέψουν και μένει εκεί αφημένος να σου θυμίζει ότι υπεραισιοδοξούσες και για το πόσο ξέγνοιαστη μπορεί να σε κάνει η ομορφότερη εποχή του χρόνου και η μόνη γιορτή που πίστευες πως αγαπάς.

Δεν πιστεύω μετά από αυτό να σας κόπηκε η όρεξη για Χριστούγεννα; είπα και εγώ. Πάρτε λίγο ροζ να σας φτιάξει τη διάθεση (ροζ με μαύρο δερμάτινο είναι ένα αρκετά πανκ στάιλινγκ, αν θέλετε να δικαιολογηθείτε στον εαυτό σας που φοράει συνήθως μαύρα, για αυτό το φλερτ με το barbiecore, δηλαδή).

Η νεοφερμένη αγάπη μου για τα bodycon και τις βάτες βρίσκει, όπως βλέπετε, την τέλεια έκφραση στις συλλογές του Perry, οπότε έτριψα το σαγόνι μου με απορία όταν διάβασα ότι στη γενέτειρά του την Αυστραλία τον απέρριπταν ως καθόλου κουλ, και υποθέτω αρκετά μέινστριμ στην προσέγγισή του, οπότε αναγκάστηκε να φέρει τις, αρκετά ηλιόλουστες και (άρα) αρκετά down under κολεξιόν του σε άλλες ηπείρους που εκτιμούσαν μάλλον περισσότερο τα υφάσματα και τα designs που αγκαλιάζουν χωρίς περιστροφές και δισταγμό το σώμα φέρνοντας το σχήμα και τις καμπύλες υπερήφανα στην πρώτη γραμμή. Καταλαβαίνω πάντως ότι το “μέσα στη μούρη σου” σέξι και το κουλ είναι στη συνείδηση της μόδας αλληλοαποκλειόμενα, ίσως και αδύνατο να συνυπάρξουν: κρατάει χρόνια αυτό το fashion στερεότυπο.

Τόση είναι η ανάγκη σου για λίγη σεροτονίνη, θα ρωτήσετε, που σε έριξε ως και στα neon χρώματα; τα φλούο που λέμε; γύρισες, λοιπόν, σελίδα στη ζωή; μπορεί παιδιά, αν και δεν θέλω ακόμα να φωνάξετε αστυνομία, μαύρα, metallics και μπλε, άντε και κανα μπεζ θα επέλεγα από αυτό που κάνει τις γυναίκες με τα χρώματά μου Jane Doe. Όσο για τα μήκη, τα έχουμε πει και έχουν συμφωνήσει και οι ειδικοί: το σούπερ μίνι κολακεύει παταδόξως περισσότερο από ένα μίνι που πασχίζει να διατηρήσει τα κακώς φορεμένα προσχήματα με τις συντηρητικές φόδρες, και το pencil στο μήκος της γάμπας περισσότερο από το pencil στο γόνατο.