Stop, I love your face

To Essex είναι κάτι σαν το Μπουρνάζι της Αγγλίας. Γκόμενες από αυτές που κάνουν τα Μάλια ντροπή της κρητικής βράκας, βαθύ πορτοκαλί που προσπαθεί ανεπιτυχώς να αναπαραστήσει το ηλιοκαμμένο πάνω σε σέξι κορμιά που σε δέκα χρόνια θα ανήκουν σε wifebeaters και τις wives τους, α ναι, και, από ότι φαίνεται, και κάποια super models που ζουν τον μύθο της Σταχτοπούτας με αποκλειστικά συμβόλαια σπουδαίων οίκων. Να, Prada ας πούμε.

Ο Alexander Beck, μόλις δεκαεπτά (μπορείς να θρηνήσεις), κέρδιζε τα προς το ζην, δηλαδή το πενιχρό ποσό των 6 λιρών την ώρα μαχόμενος τη φριτέζα και τα κορεσμένα λίπη στο Ocean Delight και συνέχιζε τις σπουδές του, μέχρι που, έλα, έχεις μια ευκαιρία, o Cesar Perin, διασημότερος fashion scouter του Λονδίνου τον είδε να κουνά νωχελικά σαν στάχυ το λιγνό κορμάκι του στους διαδρόμους ενός βιβλιοπωλείου στο Cambridge και κλείδωσε το βλέμμα στην περίεργη, μεταξύ ξωτικού και ηδονιστή μαθητή στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών κατατομή. “Stop, I love your face”. Αυτό. Και μετά, αποκλειστικό πρόσωπο της Prada.

Αν ο μικρός αυτός γόης της βιοπάλης σου φαίνεται γνωστός, είναι γιατί διαβάζεις πολλές Vogue, ή γιατί ξέρεις απ’ έξω και ανακατωτά τις καμπάνιες των YSL, Louis Vuitton και Dior. Ή γιατί κάποτε, όταν φοιτητής ακόμα εντρυφούσες στη φημισμένη για το πόσο καλό κάνει στη σιλουέτα σου (…) αγγλική κουζίνα, ένας τύπος με πρόσωπο στο οποίο όλα, από μύτη ως ζυγωματικά και πηγούνι ήταν μια ωδή στα οστά, σου είχε σερβίρει fish and chips στη λαδόκολλα.

Φοράω ένα φουλάρι τύπου παλαιστινιακό και από κάτω τίποτα.

Φοράω χιπστερικά γυαλιά, και πιο κάτω τίποτα.

Φοράω μια κορώνα και πιο κάτω, σωστά, τίποτα.

Εδώ το ξέρω, το παράκανα με το μποά, αλλά με τόσο τίποτα άρπαξα πούντα.

Εντάξει, είμαι καλύτερα τώρα.

Όπως βλέπεις, βγάζω λεφτά και ντυμένος.

Αν ο Φρόντο ήταν ψηλός, χίπστερ, αλαφροΐσκιωτος και ντελικανής.

Photos: modelhommes.tumbl.com, ftape.com, roostlondon.com, blakeezracole.com