Haters Gonna Hate

Της Δανάης Χριστοπούλου

Disclaimer: Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε ακούγοντας το Hair της Lady Gaga. Στην ακουστική βερσιόν. Στο repeat. Που να χάθηκε αυτό το κορίτσι, ανησυχώ.

 

“Πως είσαι έτσι;” ήταν το πρώτο πράγμα που είπα στον εαυτό μου σήμερα το πρωί μόλις κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Δε θυμάμαι γιατί. Πιθανότατα τα μαλλιά μου δε θα έμοιαζαν αρκετά με διαφήμιση σαμπουάν. Ή η «καλή μου γωνία», από την οποία κοιτάζομαι πάντα (κάπως έτσι αρχίζουν τα αυχενικά) δε θα έκρυβε τελείως τα μάγουλα μου. Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι μου έριξα ένα υποτιμητικό βλέμμα – και έτσι ξεκίνησα τη μέρα μου.

 

Πριν από περίπου έναν μήνα, έγραψα το πρώτο μου κείμενο για το Fashionism: ήταν για τα plus size ρούχα και οι αντιδράσεις που προκάλεσε ήταν κατά 80% θετικές, ζεστές, συγκινητικές, σαν κούπα σοκολάτας με κανέλα τα Χριστούγεννα (με έξτρα marshmallows). Όλες αυτές τις αντιδράσεις, τις θυμάμαι όλες μαζί σα συναίσθημα, σαν ένα ωραίο ζεστό κουκούλι που σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι ανάμεσα σε φίλους που δε σε παρεξηγούν. Δεν τις θυμάμαι μία-μία ξεχωριστά. Αντίθετα, θυμάμαι πεντακάθαρα την κοπέλα που μου έγραψε πως «μόνο chic δεν είναι το να βγάζω τις μπρατσάρες μου έξω». Θυμάμαι μου είπε επίσης πως «τα ρούχα που φοράω είναι πολύ εκκεντρικά» και πως «με τίποτα δεν εκπροσωπώ τις plus size κοπέλες» (μιλ παρντόν, δεν ήξερα ότι αυτό κάναμε εδώ, πάντα σκράπας ήμουν στα συνδικαλιστικά). Δε θα συζητήσουμε εδώ για την ευγένεια της, το τι είδος ανθρώπου πρέπει να είσαι για να γράψεις κάτι τέτοιο σε έναν άλλο άνθρωπο που παλεύει να αποδεχτεί τον εαυτό του. Δε θα συζητήσουμε ούτε αν όντως είχε δίκιο, τα μπράτσα μου πολύ χοντρά και τα ρούχα μου πολύ εκκεντρικά. Όχι. Έναν μήνα μετά και βάλε, η σκέψη που με προβληματίζει είναι η εξής: πως γίνεται τελικά τα κακά σχόλια να είναι αυτά που μένουν περισσότερο και σε χαλάνε, σα λεκές από κρασί σε άσπρο παντελόνι; Πως γίνεται τελικά να δίνουμε τόση σημασία στους (όποιους και εκάστοτε) haters; Που έχει χαθεί η Lady Gaga και το Born this Way με το οποίο μας συνέφερνε;

 

Το θέμα προφανώς δεν έχει να κάνει μόνο με τα παραπάνω κιλά. Oh no, haters gonna hate κι όποιος θέλει να πει την κακία του, θα την πει. Μερικές φορές μπορεί να το νιώθει σχεδόν λυτρωτικό εκείνη την ώρα, κάπως σαν εκδίκηση για το αφεντικό του που τον κάνει να κάθεται υπερωρίες στο γραφείο ή σαν επιβεβαίωση για το πόσο witty ιντερνετική περσόνα είναι. Παραδείγματα υπάρχουν σε άπειρα σχόλια και στη σελίδα του Fashionism στο FB, από όλες και όλους μας (λίγο πολύ). Βλέπουμε μια αδύνατη celebrity; Ανορεξικιά θα την πει η μία, σκελετό η άλλη, ακτινογραφία ο τρίτος (αυτοί με τις ιατρικές αναφορές είναι συνήθως άντρες. Να θυμηθώ να το μελετήσω αυτό). Βλέπουμε μια celebrity εκκεντρικά ντυμένη; Σούργελο θα την ανεβάσει η μία, τσόκαρο θα την κατεβάσει η άλλη, δραπέτη από το Arkham Asylum η τρίτη (χμ, αυτό ενδέχεται να είναι δικό μου σχόλιο). Και το φαινόμενο δεν περιορίζεται προφανώς στο Fashionism ή στους celebrities. Είμαστε όλοι εν δυνάμει haters των άλλων, trolls που περιμένουμε με τα ρόπαλα μας κάτω από τη γέφυρα να ρίξουμε τη ροπαλιά μας χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί το κάνουμε αυτό; Το μόνο συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει (και ναι, ίσως να φταίει που διάβασα Πάουλο Κοέλιο σε τρυφερή ηλικία) είναι πως το κάνουμε γιατί πρώτα απ’ όλα είμαστε haters του εαυτού μας. Άνθρωπε αγάπα, τη φωτιά σταμάτα. Υπάρχει κι άλλος δρόμος. Δες πώς.

 

Πώς να πάψεις να είσαι hater σε 5 βήματα

1)      Pick your battles. Η εικόνα ή το θέμα που ξεσήκωσε τη δίκαιη οργή σου: από πού προέρχονται; Σε ποιο μέσο (site, κανάλι, περιοδικό, real life) τις είδες; Είναι π.χ. στο Fashionism που υπάρχει ελευθερία, ευημερία και διάλογος ή κάπου που δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς; Κι αν απάντησες το δεύτερο, αν το περιεχόμενο του εν λόγω μέσου είναι τόσο trash που δεν είχες λόγο να περιμένεις κάτι καλύτερο, γιατί δεν κάνεις ένα ωραίο unfollow/unsubscribe/unfriend να τελειώνουμε; Δεν ξέρω για σας, αυτό εμένα μ’ έχει σώσει από το να κράξω πολλά κακογραμμένα κείμενα σε site. Συνειδητοποίησα ότι δε θα σώσω εγώ τον κόσμο από την κακή σύνταξη και τα ορθογραφικά λάθη. Κι ότι το να τους «νουθετώ» με οργισμένα αμέντσιοτα δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Ούτε καν RT.

2)      Βρες την αιτία. Γιατί πραγματικά σε ενοχλεί τόσο αυτό που βλέπεις/ακούς; Προσβάλλει όντως την αισθητική σου; Αλήθεια, προσβάλλονται οι αισθητικές;  Ή μήπως σου θυμίζει κάτι δικό σου, κάτι πάνω σου ή μέσα σου που σε ενοχλεί; Άσε κάτω το πληκτρολόγιο και κοιτάξου στον καθρέφτη. Προσεκτικά. Απ’ την καλή και την κακή γωνία σου. Τι βλέπεις;

3)      Σκέψου σα να είσαι offline. Αν το «θύμα» ήταν στην άλλη άκρη της μύτης σου κι όχι στην άλλη άκρη της οθόνης θα του έλεγες το ίδιο πράγμα; Θα τον προσέβαλλες στην ψύχρα; Το χεις κάνει ποτέ; Αν απάντησες ναι, συγχαρητήρια. Είσαι ο Dr House, οι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς δεν ισχύουν για σένα. Α, τι, δεν είσαι;

4)     Τσέκαρε το χιούμορ σου. Μπορεί απλώς να κάνεις την πλάκα σου και να μην κρύβονται βαθύτερα συναισθήματα πίσω από το κράξιμο σου. Ωραία. Είναι όμως πραγματικά αστείο; Αν σου το λεγε ο Louis CK εν μέσω stand up, θα γέλαγες; Ή θα αγανακτούσες και θα σηκωνόσουν να φύγεις; (ο Louis CK είναι πάντα ένα καλό μέτρο για να ξέρεις αν το έχεις παρακάνει.) Σημείωση: τα παραπάνω δεν ισχύουν αν είσαι ο Curly Sue. Γιατί τότε ναι, είσαι ΤΟΣΟ αστείος που όντως συγχωρείσαι.

5)      Φάε ένα cupcake. Αν μετά απ’ όλα αυτά νιώθεις ακόμα τη λαχτάρα να είσαι hater, μάλλον σου λείπει λίγη ζάχαρη. Μπες στο ibakeyourpardon.com και παράγγειλε ένα cupcake. Θα νιώσεις καλύτερος άνθρωπος σύντομα, γκαραντί. Haters gonna hate but bakers gonna bake.

 

Προφανώς δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι από αύριο ο κόσμος μας θα γίνει ένα πιο ευγενικό, φιλειρηνικό μέρος. Ότι θα βγει το ουράνιο τόξο και θα χορεύουμε όλοι γύρω του (κι ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη γη μας θ’αγκάλιαζε θαρρώ). Θέλω απλά να ελπίζω πως την επόμενη φορά που θα κοιταχτώ, κοιταχτείς, κοιταχτούμε στον καθρέφτη, θα καταφέρουμε να συγχωρήσουμε τους εαυτούς μας που τα μαλλιά μας δε μοιάζουν με διαφήμιση σαμπουάν. Και ξεκινώντας έτσι τη μέρα μας που ξέρεις, στην πορεία μπορεί να το συγχωρήσουμε και στους άλλους. Cupcake, κανείς;

 

 

Η Δανάη φοράει φόρεμα H&M, παπούτσια Oasis και σκουλαρίκια Accessorize
Τη φωτογράφισε ο Θωμάς Γραβάνης