Πιστεύω, με συντριπτικό ποσοστό βεβαιότητας έναντι αμφιβολίας, ότι για το τελευταίο Disaronno θέμα της χρονιάς δεν θα μπορούσα να βρω κάτι καλύτερο. Ας είναι λοιπόν αυτό ένα post που διάβασες στο internet για παπούτσια, γιατί, ναι, η Kate Moss φωτογραφήθηκε για τη συλλογή παπουτσιών Stuart Weitzman (της άνοιξης του 13. Αλλά κόλλησε θαύμα με τον ήλιο αυτών των ζεστών χριστουγέννων, που όπως μαθαίνω θα πάψουν να είναι ζεστά από αύριο). Κυρίως όμως ας είναι ένα μικρό κείμενο για τη χρονιά που έρχεται και περιμένει τη γυναίκα να είναι (ΠΑΛΙ – όσο μπορεί) εργαζόμενη, μαμά, σύζυγος, με ιδέες, με στυλ από εκείνο που λέμε προσωπικό (… originale!) και στέκεται αγέρωχο απέναντι στις ενίοτε μόδες, με λίγο ελεύθερο χρόνο για να διαβάσει/βγει έξω/δει μια ταινία, τι να πρωτοκάνει δεν ξέρω. Το μικρό μου μανιφέστο δεν υπονοεί φυσικά ότι η γυναίκα ταυτίζεται με την Kate Moss: είμαστε χίλιες φορές λιγότερο προνομιούχες. Εκείνο όμως με το οποίο έχω συνδυάσει, σχεδόν απαρέγκλιτα, το αγαπημένο μου girl crush (και που είμαι αποφασισμένη να εξομολογηθώ πριν πάμε στο παπούτσι) είναι η τύχη; επιμονή; ικανότητα; να ξανασηκωθεί, μετά τις πτώσεις και Την Πτώση (γιατί είχε πολλές μικρές και μία μεγάλη), και να ξαναβρεί τα πράγματα που από λάθη έχασε, να επιστρέψει δηλαδή σχεδόν δαφνοστεφανωμένη πάνω σε άρμα σε μια ζωή που είχε υποτιμήσει ασυγχώρητα και να καταφέρει να αφήσει πίσω όσα τη γυρνούσαν πίσω. Να, ωραίος συμβολισμός για τα σανδάλια μονομάχου του Stuart Weitzman, το να τα φοράει μια γυναίκα που επιβίωσε:
Τα έχουμε και σε πιο θριαμβευτικά:
Το παπούτσι αυτό, ασημί γόβα στιλέτο, λέγεται Naughty – για όσες, δηλαδή, τολμήσουν να το ζητήσουν έτσι από την πωλήτρια.
Ε, και αυτό εδώ το θαυμάσιο glam/disco sandal το λένε Sin City. Πώς να το έλεγαν δηλαδή, Κυψέλη;
Τα τρουκς, ας το πάρουμε απόφαση, μπορεί να λιγοστέψουν, αλλά ποτέ δεν θα εκλείψουν.
Και λίγα trivia: φωτογράφος είναι ο Mario Testino, και αυτή είναι η πρώτη φορά που η Kate φωτογραφίζεται για την καμπάνια αμερικανού σχεδιαστή που κάνει αποκλειστικά παπούτσια.
*****Ζήσε περισσότερες ιστορίες έμπνευσης από το Disaronno