Beg to differ

Η θέση μου, περί πάντων, είναι απλή. To live and let live είναι αυταπόδεικτο και καθόλου υπό συζήτηση, το ίδιο όμως και η έκφραση γνώμης. Καμιά φορά νομίζω ότι πολλές ρίξεις θα αποφεύγονταν αν μπροστά (ή μετά από την τελεία, δεν περιορίζω) από κάθε πρόταση τοποθετούσαμε νοερά μια παράνθεση, στο μυαλό μας ρε παιδί μου, σαν συννεφάκι κόμικς, με τις λέξεις “αυτό νομίζω εγώ / είναι απλά η γνώμη μου”. Που ισχύει, αλλά τείνουμε να το ξεχνάμε.

Ας πούμε, και θα χρησιμοποιήσω κάτι cllllllassic, ο indie κοντοπίθαρος μπλαζέ που δίνει 10 ευρώ εν μέσω κρίσης για να πιει ποτό στο πεζοδρόμιο χωρίς να ακούει καν μουσική λέει “Χριστέ μου, οι James έχουν γίνει γραφικοί”. Εκεί εμείς, που μας αρέσουν οι James, εννοούμε ένα “αυτή, βέβαια, είναι μόνο η γνώμη μου” και το θέμα τελειώνει. Το πράγμα φυσικά αλλάζει όταν χρησιμοποιήσεις επιλογές του άλλου για να προσπαθήσεις να τον μειώσεις “Χριστέ μου εδώ υπάρχουν τελειωμένοι που ακόμα πάνε σε lives James, τι να περιμένεις από τη χώρα” και τέτοια. Έχοντας πει όλα αυτά, ιδού η φωτογράφιση του Zombie Boy, κατά κόσμον Rick Genest, και του ανδρόγυνου μοντέλου Andrej Pejic για τη βραζιλιάνικη Auslander. Μπορεί να σου αρέσουν. Είναι γνώμη σου. Μπορεί να τους θεωρείς freaks. Είναι γνώμη σου. Αλλά δεν έχεις δικαίωμα να βγάλεις περαιτέρω συμπεράσματα για αυτούς, χωρίς να τους ξέρεις, ούτε για εκείνους που δεν τους βλέπουν όπως εσύ. Και αυτό είναι η γνώμη μου, αλλά μπορεί να είναι και κάτι λιγότερο υποκειμενικό.

Photos: www.gqitalia.it