James Joy

Αν η μοίρα τα έφερνε έτσι που να κάθεσε σε ένα τραπεζάκι με φωτογράφους γύρω-γύρω τι θα τους ρωτούσες; Μπορεί για τους διάσημους που έχουν φωτογραφίσει (το ρώτησα. Ένας είχε συναργαστεί με την Pamela Anderson), μπορεί για το αν προτιμούν μόδα από ρεπορτάζ ή ταξίδια (το ρώτησα. Οι περισσότεροι ταξίδια θέλουν), μπορεί για τη φωτογένεια (το ρώτησα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είμαστε σου λέει φωτογενείς, είμαστε καλύτεροι από κοντά. Από την άλλη βέβαια, οι φωτογραφίες που επιλέγουμε να δημοσιοποιούμε πολλές φορές μας δείχνουν καλύτερους από ό,τι είμαστε, οπότε όοοοολο αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα). Εγώ, επειδή αν δεν ήμουν πάρα πολύ τεμπέλα θα είχα ασχοληθεί με το να φωτογραφίζω για χόμπι οπότε βρίσκω ενδιαφέροντα όλα τα τεχνικά, ρώτησα και για το φως. Όλοι ξέρουν ότι το φως είναι το σημαντικότερο όχι μόνο στο πώς δείχνεις στις φωτογραφίες, αλλά στο πώς δείχνεις γενικά – αρκεί να σε κοιτάξεις στο καθρεπτάκη του συνοδηγού, βράδυ, καθώς το αμάξι κινείται στην πόλη και ο φωτισμός μεταβάλλεται από τις φωτισμένες βιτρίνες, τις φωτεινές πινακίδες, τις λάμπες οδικού δικτύου, τους σηματοδότες κλπ κλπ. Πιο όμορφη, πιο άσχημη, πιο σκληρή, πιο γλυκιά, πιο νέα, λιγότερο νέα, με πιο ωραίο δέρμα με λιγότερο ωραίο δέρμα και όλα αυτά ανάλογα με τις σκιές και τις λάμψεις.

Οπότε είπα, σταδιάλα και εσύ και ο γρύλλος σου, θα ψάξω λίγο να βρω καναν φοβερό illustrator με εικόνες που τις φτιάχνει όπως θέλει.

Και παιδιά, κοιτώντας εδώ και εκεί έπεσα πάνω στον James Gilleard (αριστοκρατικότατον το όνομα!), που είναι από το Λονδίνο αλλά ζει στην Ιαπωνία και αγαπά τη γραφιστική των 50s (προφανώς), την pulp λογοτεχνία και τις παλιές αφίσες ταινιών. Το design του οποίου είναι χαρούμενο και αισιόδοξο, καθόλου μελαγχολικό, εσωστρεφές και σκοτειν. Ο Gilleard χει σχεδιάσει δεινοσαύρους για το Lonely Planet, εξώφυλλά δίσκων, animation για την τηλεόραση, βιβλία με σούπερ ήρωες. Κυρίως όμως, πράγμα που με ξετρελαίνει, σχεδιάζει τοπία και σπίτια με έμφαση στην αρχιτεκτονική πλευρά με έμφαση στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και σου δείχνει μέρη που υπάρχουν ή που θα ήθελες να υπάρχουν με τρόπο τέτοιο ώστε να θέλεις να γίνεις χαρακτήρας από το πενάκι του και να μπεις στην εικόνα.

Πιστεύω μερικοί μερακλήδες illustrators ζωγραφίζουν με πενάκια ακόμα.

Φυσικά όλα αυτά γράφτηκαν γιατί έπρεπε ένα κείμενο να συνοδεύσει αυτές τις φοβερές, ηρεμιστικές εικόνες.