The Italian Job

Έχω καταλήξει όσα χρόνια παρακολουθώ κολεξιόν (… από το internet, δεν είμαι και κανας παράγων) ότι ο μαξιμαλισμός με δόσεις χιούμορ δίνει αντισταθμίζει την εκ γενετής φινέτσα στην οποία υστερούν οι ιταλικές εβδομάδες μόδας. Οι μιλανέζικες πασαρέλες είναι μια μικρογραφία του ταμπεραμέντου της χώρας, φωναχτές και πλουμιστές.

Ας ξεκινήσω με Marni, που δεν είναι τίποτα από τα δύο: Το βάδισμα στα χνάρια των γιαπωνέζικων παραδόσεων που έκαναν τον μινιμαλισμό μύθο, δεν μπορεί παρά να είναι σταθερό, ειδικά όταν βασίζεται στις oversized δομές και τις γίηνες παλέτες. Ασφαλές σαν τη μητρική αγκαλιά, κομψό σαν τη συνάδελφο του διπλανού γραφείου που πάντα αναρωτιέσαι πώς το κάνει, σωτήριο σαν το ρούχο που θεωρείς λίγο δεδομένο, αλλά είναι πάντα εκεί την τελευταία στιγμή.

 

Αν τα Dolce & Gabbana (που φαίνεται ότι δεν μπορώ να σταματήσω να συμπεριλαμβάνω των εβδομάδων μόδας, λες και θα χαλάσει κανα γούρι) είναι το Καλοκαίρι της Ιταλιάνας, τα Etro είναι το Καλοκαίρι της Ιταλίδας. Και οι δύο εκδοχές του καλοκαιριού είναι γεμάτες χρώμα, όμως το ιταλικό φολκλόρ, διάχυτο στις ψυχοσυνθέσεις των Ντομένικο και Στέφανο, υποχωρεί στα Etro για χάρη του κοσμοπολιτισμού που φέτος δίνει, εκτός από λαχούρια, και ασπρόμαυρα γραμμικά σχέδια. Όσο και να τα έχω ξαναδεί, δεν μπορώ να αντισταθώ στα  μποέμ καφτάνια Etro, μπορεί επειδή είναι το πιο εύκολο ρούχο για τη ζέστη του Νότου…

… Όσο για τα D & G, θα πάψουν λέτε ποτέ να είναι μεγαλεπήβολα και feelgood, ακόμα και τα πιο μετρημένα; Όχι ρε παιδιά. Δεν θα πάψουν.

 

Δεν ξέρω ποιος λάτρης της πασαρέλας και της σχέσης της πασαρέλας με την ποπ κουλτούρα και τη retromania που δεν λέει να κοπάσει μπορεί να αντισταθεί στo  φλύαρο fun, ανά περιπτώσεις οριακά camp, των φετινών Gucci: όχι εγώ. Από την Jodie Foster στον Ταξιτζή στην πολυλογία και το θαυμάσιο trash των 80s και από την αισθητική του clubbing, στις διάφορες φάσεις που πέρασε το clubbing, μέχρι τα κοινοβιακά χρωματικά combos των 70s, αυτό το catwalk σου ζητούσε να είσαι ανοιχτός σε παγετέ ηδονισμούς. Δεν θα βγεις χαμένη.

 

Από Prada φέτος είχαμε καυτά σορτς και πούπουλα – θα μπορούσε να είναι τίτλος b movie αλλά πισττέψτε με, ήταν πολύ σικ και καθόλου b, για την ακρίβεια, τα πιο σικ καυτά σορτς και φτερά που έχεις δει. Εν μέρει αυτό οφείλεται στα χρώματα, που επιλέχτηκαν για να συγκρατούν τη φύσει σεξουαλικότητα των σχεδίων, γιατί, όπως καταλαβαίνετε, τα γκρι και μαύρα και μπλε που έδιναν μια εσάνς γραφείου στο μπουντουάρ, ήταν τα αγαπημένα μου. Έχω βάλει και δυο φούστες να δείτε, για το ξεκάρφωμα.

Αλλάζουν τον ρου της μόδας τα ρουχαλίνια Bottega Veneta; Όχι. Τα φορούσα όλα, όλα ως έχουν; Ναι. Έβαζα αυτή που θα έπαιζε τον ρόλο της Όντρει στο A Roman Holiday να φορέσει αυτή τη συλλογή αποκλειστικά, πάνω στη βέσπα, στα καφέ της Piazza Di Spagna και παντού; Σαφώς.

 

Αυτό το λουκ παρακαλάω να γίνει τάση στις παραλίες (και όχι μόνο) χρόνια, και το έκανε ο οίκος Fendi. Επιτέλους, μαύρη διαφάνεια που ΔΕΝ είναι βελονάκι, πάνω από μαγιό. Ας το κάνουμε.