Στο τσατ μας αρέσει να ανταλλάσσουμε υποθέσεις για την πραγματική χρήση των συλλογών resort: κάποιες πλούσιες τις φοράνε σε κρουαζιέρες, κάποιες πλούσιες τις φοράνε σε αεροδρόμια, κάποιες πλούσιες τις φοράνε σε νησιά, κάποιες πλούσιες τις φοράνε σε χώρες που κάνει εντελώς αντίθετο καιρό από ό,τι στις δικές τους – γενικά οι πλούσιες ξέρουν τι πρέπει να κάνουν με τις κολεξιόν resort, ό,τι καιρό και να έχει.
Για έναν άνθρωπο που έχει δηλώσει επανειλημμένως πόσο τον απασχολεί η ανεύρεση σωστού παντελονιού και πόσο αποτυχημένη είναι η αναζήτησή του, η κολεξιόν Bottega Veneta είναι αλάτι στην πληγή. Τα καλύτερα παντελόνια είναι εδώ, με τη σωστή τσάκιση και όσο ψηλοκάβαλα πρέπει. Αν όλα αυτά που λέω καθόλου δεν σε νοιάζουν γιατί η καρδιά σου είναι στον ποδόγυρο, έχει και για σένα: πλούσιες φούστες με λούκια και πιέτες συνδυασμένες με ζιβάγκο και στενά ζακετάκια και λεπτές ζωνίτσες που τονίζουν τη μέση. Βλέπετε και εσείς λίγο Μελίνα Μερκούρη στη Στέλλα, αλλά με πολλή παλέτα κόκκινου;
Στην εκδοχή Max Mara, τιιιιιιι με γοήτευσε; Ναιναι, το pinstripe σε βορέματα και παντελόνια, το οποίο όποτε και να το βλέπω κάνω όπως όταν βλέπεις έναν άνθρωπο που συμπαθείς αλλά δεν έχεις συνηθίσει να συναναστρέφεσαι πολύ συχνά, και αναρωτιέσαι γιατί δεν επιδιώκεις να κάνετε περισσότερη παρέα. Γιατί υπάρχει τόσο λίγο pinstipe στον κόσμο; Και γιατί, ας πούμε, δεν μειώνουμε λίγο τα μαγιό τριγωνάκι/κορδονάκι να αφήσουμε χώρο για το pinstripe – γιατί το μαγιό τριγωνάκι/κορδονάκι έχει σίγουρα καταλάβει και τον χώρο που δικαιούται κάποιο άλλο ρούχο, δεν το συζητάμε. Τι άλλο μου άρεσε; Ότι υπήρχε πολύ γκρι, πολύ εφαρμοστό, και το αγαπημένο μου μήκος στις φούστες, το κάτω από το γόνατο, που (με) μακραίνει και (με) λεπταίνει.
Η Sonia by Sonia Rykiel ήταν η συλλογή που θέλω να έρθει όλη σπίτι μου με φορτωτική και να της νοικιάσω ένα διαμέρισμα πλάι στο δικό μου, για να μη συζήσουμε και χαθεί ο έρωτας γρήγορα. Ευκολοφόρετη, σικ με έναν ροκ τρόπο που ξεκινάει από Marianne Faithfull και πιάνει Blondie και κοσμοπολίτικη με μια κουλ γαλλική εσάνς. Ακόμα και τα navy looks που επιχειρεί έχουν κάτι από swinging 60s, και όσο για τα πουκάμισα και τις φούστες σε γραμμή Α είναι σαν να πήγε μια Παριζιάνα στην Carnaby (των 60s πάντα) και να είπε, παιδιά, βγάλτε όλ αυτό το χρώμα και κάτι γίνεται. Μπλε, μαύρο, καφέ, μπορντό, γυαλιστερή δερματίνη, σκούρο ρετρό ντένιμ, δαντέλα με μάλλινο, αν υπάρχει παράδεισος επιτέλους τον βρήκα.
Με μπέρδεψαν πολύ τα παλτό και οι καπαρντίνες της συλλογής της Burberry Prorsum, κυρίως γιατί όταν ακούω resort έχω στο μυαλό μου μια σοσιαλιτέ να γυρνάει την μεσόγειο πάνω σε ένα γιοτ, αλλά ποιος ξέρει, μπορεί να βγάλει αεράκι ενά βράδυ στο νησί, να μην έχεις κάτι πρόχειρο να ρίξεις στους ώμους σου; Κατά τ άλλα στα φορέματα υπάρχει σε έντονους ρυθμούς ο παράγοντας διαφάνεια/δαντέλα. Για το πρώτο θα είμαι πάντα σκεπτική, θέλει πολλή προσοχή στο styling για να δείξει όπως στην πασαρέλα, το δεύτερο όμως θα με έχει πάντα πιστή οπαδό.
96 looks ζωή να έχουν, ούτε couture να παρουσίαζε ο Καρλ. Παστέλ χρώματα, clashing prints, τα αγαπημένα μπουκλέ σακάκια που πάντα θα λέγονται Chanel ακόμα και αν δεν είναι, όλα κατάφεραν να χωρέσουν. Νομίζω πως άνετα μπορείς να χωρίσεις την συλλογή σε 4-5 capsule collections οι οποίες στέκονται μόνες τους, σαν να είχαν πολλές ιδέες και δεν ξέρανε ποια να αφήσουν απ έξω, αλλά εδώ αυτό δούλεψε, δεν νιώθεις ότι κουράζουν τα look παρόλους τους πολλούς επαναλαμβανόμενους συνδυασμούς.
Αν ήμουν γόνος και γυρνούσα όντως την μεσόγειο με ένα γιοτ, η βαλίτσες μου μάλλον θα είχαν γεμίσει αποκλειστικά με ρούχα από αυτή τη συλλογή. Gingham καρό, αέρινα υφάσματα, φορέματα με σχέδια αλλά χωρίς να είναι φλύαρα, εμφανίζονται και κάτι πουκαμισάκια στο δεύτερο μισό της συλλογής, χαμός. Τώρα τελευταία περνούσε μια κρίση η σχέση μου με τον Dior, και είναι σαν να μου έκανε ένα όμορφο δώρο για να με καλοπιάσει και να γυρίσω. Και να σας πω και κάτι; Μάλλον με κατάφερε.
To ακριβώς αντίθετο με τον Dior μου συνέβη με τον Louis Vuitton. Ενώ στις τελευταίες συλλογές φαινόταν να έχει αποκτήσει μια πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα, και είχε καταφέρει με το που βλέπεις ένα ρούχο να καταλαβαίνεις ότι είναι του συγκεκριμένου οικού, εδώ ένιωσα λίγο σαν να υπάρχει μια σύγχυση. Ενώ οι γραμμές είναι πιο χαλαρές και εδώ, και υπάρχει όντως μια πίστη στην βασική γραμμή του resort και της γενικότερης ευκολίας που διέπει τον όρο, όσον αφορά υφάσματα και συνδυασμούς, κάπως στο γενικό σύνολο ένιωσα μια βαβούρα, και γω φαν της βαβούρας δεν είμαι, οπότε δεν τρελάθηκα. Εδώ βέβαια σας διαλέξαμε τα καλύτερα.
Από τα Preen διάλεξα, για φαντάσου, ένα μάξι φόρεμα με ρίγες και ένα μάύρο φόρεμα με layer διαφανούς δαντέλας με πουά. Μπορεί να θεωρείτε βαρετούς τους προβλέψιμους ανθρώπους, σας καταλαβαίνω, αλλά να ξέρετε, δεν θα σας πληγώσουν έτσι αιφνιδιαστικά, από το πούθεν.
Πόσους στίχους, πόσα ρεφρέν (catchy τα θέλω) και πόσα χαϊκού μπορώ να γράψω για αυτόν τον μαξιμαλιστικό θρίαμβο της Sonia Rykiel. Εγώ πιστεύω πολλά – αν το αγοράσεις, σε παρακαλώ, μην το χαραμίσεις, δώστου το κατάλληλο στάιλινγκ, λίγο κατεστραμμένο ξανθό, λίγο smudged smokey eye, ένα μικρόφωνο στο χέρι, μια κιθάρα, κάτι.
Επειδή κάποιες τρομάξατε είμαι σίγουρη, και δεν θέλω να σας χάσω από αναγνώστριες, κάτι lounge για να σας χαλαρώσω (και να τριπάρετε λιγάκι με τα πουά). Κοστουμάκι Escada απευθείας από κάποια Mad Men era, για το σωστό airporn.
Φυσικά, ο τίτλος είναι από εδώ
1 Comment