The Ultimate Hit List

Έχω παρατηρήσει ότι για κάποιους η ερώτηση “σε ποια δεκαετία θα θέλατε να είχατε ζήσει” (με την έννοια, προφανώς, “να έχετε υπάρξει μάχιμοι”) είναι κάπως εύκολη, σαν έτοιμοι από καιρό να την απαντήσουν, κάπως. Εγώ δυσκολεύομαι. Θα ήθελα να είχα ζήσει λίγο τα decadent πάρτυ της εποχής που ο Φιτζέραλντ έγραφε τον Γκάτσμπι, το Ένα Διαμάντι Μεγάλο Σαν το Ριτζ, τους Όμορφους και Καταραμένους – την εποχή που λάτρευε τη Ζέλντα, δηλαδή. Θα ήθελα να έχω ζήσει και τον υπαρξισμό των jazz bars του Παρισιού στα late 60s. Θα ήθελα να είχα περάσει και κανα μήνα σε tour bus με τους Zeppelin τότε που οι γκρούπιζ ήταν μούσες και που στα βαν με τις κακές αναρτήσεις, στους κακοτράχηλους δρόμους, γράφονταν ύμνοι για κορίτσια με καμπάνες, ύμνοι που έγιναν Τα Classics (… έτσι θέλω να τα σκέφτομαι, μη μου φράζετε την είσοδο στο όνειρο). Και θα ήθελα να είχα παρτάρει στο Studio 54, με το οποίο σας έχω πρήξει ό,τι πρήζεται, εν γνώσει μου, και να ξοδεύω μια λακ την ημέρα, από τις πολύ τρου, τις φτηνές, για να φτιάχνω τα μαλλιά μου σαν να παίζω keyboards σε newromantic μπάντα των 80s, και να φοράω τα animal prints με τον τρόπο της Debbie Harry, δηλαδή με λίγη βρωμιά και πολύ class μαζί.

Το ίδιο και ο Ronald Van Der Kemp, από ό,τι φαίνεται.

Αυτή η συλλογάρα για την Άνοιξη 2017 είναι φάση μου εντελώς. Ο σχεδιαστής λέει ότι εμπνέεται από το Dada, αλλά έλα σε παρακαλώ ΠΟΙΟ DADA ΟΙ ΕΜΠΝΕΥΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΑΝΕΡΕΣ, σχεδόν χειροπιαστές: είναι τα keyboards του Nick Rhodes, η Grace Jones, η ευτελής δερματίνη συνδυασμένη με το πολυτελές βελούδο, η φτήνια του λεοπάρ συνδυασμένη με την ξιπασιά των μποά από μαραμπού, εκζήτηση της δεκαετίας της υπερβολής μαζί με την επιδραστικότητα της μουσικής της, μια ταινία του Γκοντάρ αν γινόταν remake το 1982, ένα σόου της Eartha Kitt, σε gay bar, με εκατό αλλαγές κοστουμιών, ελαφριές ποπ σταρ που βάζουν όσο περισσότερο χρώμα μπορούν επειδή αυτό είναι το πρώτο τους κλιπ, ένα compilation που έχει μέσα PIL και italo disco.

Μούρλια.