Uptown Funk

Σίγουρα, σε κάποιο μυστήριο ή λιγότερο μυστήριο φεγγάρι της ζωής σας είχατε ερωτευτεί ένα αγόρι ή κορίτσι που τα ρούχα του μύριζαν άρωμα, τσιγάρο, χόρτο, κλεισούρα και ύπνο: εγώ ναι. Αλλά παλιά. Και τότε ήταν η φορά που τα διάσπαρτα στο σπίτι φιλτράκια, οι γόπες στα τασάκια, τα ρούχα στις καρέκλες, ο καπνός στους καναπέδες και τα βιβλία στο πάτωμα μου φαίνονταν, φυσικά, μποέμ και θαυμάσια, σαν παρεμβάσεις στη φωλίτσα της αγάπης που μπορεί και να είχε ή να μην είχε μπλε κουρτίνες με κίτρινους ήλους και μισοφέγγαρα (δεν είχε, αλλά θέλω να κάνω την ιστορία μου ιδανική για υπόκρουση μιας πολύ κακιάς τέκνο). Πέραν αυτής της μίας φοράς, και πριν και μετά από αυτήν, πάντα μου άρεσαν τα πιο “ενήλικα” σπίτια, μάλλον γιατί δεν είμαι τόσο μποέμ η ίδια.

Δυστυχώς.

Αν το συννεφάκι πάνω από το κεφάλι σας γράφει “τι μας τα λέει τώρα αυτά”, η απάντησή μου είναι ότι το πού ζει κανείς είναι, μάλλον, ένα κάποιο δείγμα του τι είναι και ο ίδιος, ασχέτως με το πόσο μεγάλη προτεραιότητα είναι το να ξοδευτούν χρήματα (… που πλέον εξάλλου δεν υπάρχουν) ή να γίνουν θυσίες στον καταναλωτισμό για τον “χώρο του”. Ακόμα και το ποια αφίσα ταινίας θα διαλέξεις να κορνιζάρεις, ή το ποιες κάρτες θα κολλήσεις με μαγνητάκια στο ψυγείο σου, κάτι ψιθυρίζουν στον επισκέπτη, ειδικά σε εκείνον που έρχεται πρώτη φορά (και πιο ειδικά σε εκείνον που σε γουστάρει και έρχεται πρώτη φορά). Θυμάμαι, στο γραφείο του πρώτου μου αγοριού, είχε έναν μεγάλο πίνακα από φελλό, γεμάτο φωτογραφίες από διακοπές, φίλους και ταξίδια – στην άκρη, αθέατη αν δεν ήσουν παρατηρητικός, σε μέγεθος thumb, φωτογραφίας ταυτότητας δηλαδή, υπήρχε μια μοναδική φωτογραφία ενός πρώην κοριτσιού,  Της Επικίνδυνης Πρώην. Δεν ρώτησα, δεν την έβγαλε, το εκτίμησα – στο παρελθόν πρέπει κανείς να συμπεριφέρεται σωστά. Περνάει λίγος καιρός, έρχεται ο έρως, πάω σπίτι, κοιτάω τον φελλό, μαντέψτε, η φωτογραφία μεγέθους ταυτότητας είχε εξαφανιστεί. Μην έβγαλα και φτερά εκείνη τη μέρα, δεν ξέρω.

Αταίριαστη εισαγωγή για να σας εισάγω στο scrolldown του πολύ κουλ νεοϋορκέζικου λοφτ (… σιγά μη δεν ήταν κουλ. Ή λοφτ) της Naomi Watts και του Liev Schreiber, στο Μανχάταν, που επιμελήθηκε το γραφείο Ashe + Leandro. Αν είσαι σχετικός με το αντικείμενο θα ανιχνεύσεις λίγα στοιχεία art deco, λίγο ρουστίκ, λίγο shabby chic αλλά όχι και σαν να είσαι σε beach house που λέμε, χαλιά από το Μαρόκο, αντίκες, γενικώς ανακάτεμα (η μαμά της Naomi είχε, διαβάζω, μικρό έρωτα με το ντιζάιν και την έπαιρνε από μικρή μαζί σε παζάρια και αντικερί). Ρϊξε μια ματιά, είναι σε ίσες δόσεις εντυπωσιακό και ζεστό, και, ενώ η ιδιοκτήτρια θεωρεί τη μεγαλύτερη νίκη του σπιτιού (και του ότι έγινε πλούσια, προφανώς) την ύπαρξη walk in ντουλάπας για κουζινικά, εγώ προσωπικώς, κρατάω νοερώς σημειώσεις τα εξής τρία: ψηλό κρεβάτι, ψηλά σκαμπό μπαρ, όπου πορούν να μπουν, και πάτωμα σκακιέρα. Όταν έρθω στα πράγματα, θα το βάζω παντού.

 

 

Όλες οι φωτογραφίες είναι από το Architectural Digest