15, by A Name To Come #blogovision2013

15. The Men – New Moon

 

Έκλεισε την πόρτα πίσω του με μανία και βγήκε τρέχοντας στο δρόμο. Το Brooklyn ήταν παγωμένο εκείνο το βράδυ και η υγρασία ήταν ανυπόφορη. Όπως πάντα ήταν θυμωμένος χωρίς για μια ακόμη φορά να μπορεί να εξηγήσει γιατί. Σαν να ήταν πλέον η φυσική του κατάσταση, σαν υποχρέωση που δεν θυμόταν πως απέκτησε.

Πήγε στο γνωστό μπαρ στο παρακάτω στενό, έκατσε στη μπάρα και παράγγειλε το ποτό του. Δεν μπορούσε να πιστέψει ακόμα ότι o Henry Rollins του σέρβιρε κάθε βράδυ τη μπύρα του. Πήγε στο jukebox και έβαλε Bad Religion. Οι άλλοι θαμώνες τον κοίταξαν περίεργα, ανίδεοι, σκέφτηκε. Ολοι εδώ λάτρευαν τον Tom Petty.

Δεν είναι ότι δεν αγαπούσε κανέναν, ήταν που ένοιωθε ότι επρέπε να σώσει τον κόσμο. Κανείς δεν καταλάβαινε πόσο μεγάλη ευθύνη ήταν αυτό. Πως μπορούσαν απλώς να ζουν χωρίς να πονάνε; Πως δεν θύμωναν όλοι όσο αυτός; Πόσο πουλημένοι;

Γύρισε σπίτι, η πόλη του γύριζε την πλάτη. Ξάπλωσε μα το κρεβάτι δεν τον χωρούσε, είχε να φάει δυο μέρες. Το κουδούνι χτύπησε, απορημένος άνοιξε την πόρτα χωρίς να ρωτήσει ποιος ήταν. Ενας ξανθός μεσήλικας μπήκε μέσα και χωρίς να πει κουβέντα έκατσε στην μοναδική πολυθρόνα κι άρχισε να παίζει την φυσαρμόνικα του. Εκείνος έκλαψε. Οσο πιο δυνατά μπορούσε. “Κλάψε αγόρι μου, κλάψε, δεν θα σώσεις τον κόσμο ούτε θα τον καταστρέψεις, το μόνο που μπορείς είναι να τον αγαπήσεις και να τον συγχωρέσεις”.

“Με λένε Neil” συνέχισε ο μεσήλικας. “Και είμαι ένα τρελό άλογο”.

Αν σου άρεσε το “New Moon” follow: @thodoriskan