Blue jean baby, L.A. lady

Αν υποθέσουμε πως όσοι δεν είναι πότες αντικαθιστούν τη μικρή χαρά τού να θυμάται ο μπάρμαν το ποτό σου με τη μικρή χαρά τού να θυμάται ο dj το τραγούδι σου, τότε η Ναϊρί είναι για εμένα αυτός ο dj. Πραγματικά, πολύ μικρή χαρά αυτή, ίσως η πιο μικρή του κόσμου, θα στεφτείτε – μας έμεινε και τίποτα άλλο, όχι, θα σας απαντήσω.

H Ναϊρί, εκτός από το ότι μοιάζει σαν να βγήκε από το βαν του Almost Famous και το ότι κάνει τα πιο περίτεχνα μακιγιάζ ματιών που έχω δει (στον εαυτό της), παίζει μουσική και γράφει για μουσική – και όχι μόνο. Τη φωτογραφίσαμε ένα Σάββατο πρωί μετά από ξενύχτι και περιμένω εδώ και καιρό την πρώτη μέρα του φθινοπώρου (… μη σας πέσει βαριά η γούνα) για να την αφήσω να τα πει με δικά της λόγια.

Ε η μέρα αυτή ήρθε.

 

– Όταν παίζω μου αρέσει να μπορώ να εκφράζομαι μουσικά χωρίς περιορισμούς, πράγμα αρκετά δύσκολο (και όχι πάντα άδικα), και ταυτόχρονα όποιος είναι εκεί να μπορεί να το απολαύσει, χωρίς απαραίτητα να γνωρίζει όλα τα κομμάτια. Αυτή είναι η ιδανική συνθήκη. Πιο απλά, θέλω να μπορεί κανείς να απολαμβάνει το σετ του χωρίς να “ενοχλεί” με αυτά που παίζει και χωρίς να τον “ενοχλούν” γιατί ΑΠΑΙΤΟΥΝ κάτι άλλο. Θα ξέρω ότι έχω βαρεθεί όταν έρθει η ημέρα που θα πω “θα προτιμούσα να καθήσω σπίτι μου, από το να πάω να παίξω”.

– Η πρώτη επαφή μου με αυτή τη δουλειά ήρθε τυχαία: κάποτε βρέθηκα σε μία παρέα, κάποιος είχε ένα μπαρ (το οποίο πλέον δεν υπάρχει, πάνε πολλά χρόνια από τότε), και κάποια στιγμή ειπώθηκε κάτι του τύπου “ψάχνω να βρω ένα άτομο να παίξει μουσική σε ένα πάρτι στο μαγαζί, ξέρετε κανέναν;” Είπα “εγώ” χωρίς να έχω παίξει ποτέ μέχρι τότε, αλλά έχοντας πάντα την απορία του πώς είναι να κάνεις τον άλλον να περνάει ωραία. Πίστευα ότι θα επρόκειτο για φανταστικό συναίσθημα. Αργότερα ένας κοντινός μου άνθρωπος πίστεψε ότι θα μπορούσα να το κάνω καλά, με σύστησε σε κάποιο άλλο μπαρ και κάπως έτσι φτάσαμε εδώ.

– Αν μπορούσα να παίξω σε ένα μπαρ ανεξαρτήτως εποχής μάλλον θα έλεγα το Studio 54, αλλά ίσως και να προτιμούσα να είμαι εκτός των decks!

– Έχω ακούσει διάφορα είδη μουσικής, έχω βρεθεί σε διάφορα live και υπάρχει αρκετά συχνά ο ενθουσιασμός τού να ανακαλύπτω κάτι καινούριο και να κολλάω με αυτό, με αποτέλεσμα να έχω χάσει μάλλον την πρώτη φορά που ένα τραγούδι ή ένας δίσκος με συγκλόνισε. Ένα τραγούδι που μου αρέσει πάρα πολύ, και σίγουρα θα έβαζα στην κατηγορία “σέξι”, είναι τo Heaven των Rolling Stones.

– Είναι γνωστό πως όταν παίζω δεν βλέπω σχεδόν τίποτα μπροστά μου – έχει τύχει να φιλιούνται άνθρωποι που γνωρίζω μεταξύ τους και το μαθαίνω την επόμενη.

– Η μόδα γυρίζει και εγώ βαριέμαι αρκετά εύκολα. Δεν με δεσμεύουν συγκεκριμένες τάσεις και δεν υπάρχουν εποχές που με “ορίζουν” στυλιστικά. Μου αρέσουν οι χρονικές συγκυρίες που σου επιτρέπουν να είσαι ελεύθερος να εκφραστείς, χωρίς περιορισμούς. Μια γυναίκα που μπορώ να πω ότι εκτιμώ το στυλ της είναι η Jane Birkin.

 

– Γενικά δεν μπορώ να προσδιορίσω το στυλ μου με μία λέξη ή χρονολογία ή τάση. Μου αρέσει να αλλάζω και να δοκιμάζω καινούρια πράγματα. Πιθανότατα βέβαια, κάποια παραμένουν σταθερά σε όλες τις εποχές, όπως πχ τα στοιχεία από τα 70s που έτσι κ αλλιώς αγαπώ, μουσικά και στυλιστικά. Υπάρχουν φορές που φοράω κάτι που το κοιτάζουν στον δρόμο περίεργα, μιάς και για κάποιον λόγο θεωρείται εκτός της ελληνικής πραγματικότητας (γεγονός που εμένα με ξενίζει περισσότερο από όσο το ίδιο το ρούχο τον άλλον!), και άλλες που θα διαλέξω κάτι εύκολο και άνετο, όπως ένα τζιν ή τζιν σορτσάκι και ένα t shirt – αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά όταν παίζω μουσική και θέλω να είμαι άνετη. Παρ’ όλα αυτά, πάντα θυμόμουν τον εαυτό μου, προκειμένου να μην βαριέται, να ψάχνει κάτι που θα έκανε μία μικρή διαφορά ακόμα και αν την πρόσεχα μόνο εγώ, ακόμα και στα πιο απλά καθημερινά ντυσίματα. Σε αυτό έχει παίξει μεγάλο ρόλο η αδυναμία μου στα κοσμήματα, και ειδικά στα δαχτυλίδια (ίσως κάποιου είδους κληρονομιά από μια μαμά που πάντα φορούσε άπειρα και έναν μπαμπά χρυσοχόο; Δεν ξέρω. Θα μπορούσε.)

– Το μόνο που δύσκολα αλλάζω, παρόλη την μεγάλη συλλογή μου, είναι τα παπούτσια. Οι martens είναι το safe place μου – ναι, ακόμα και το καλοκαίρι.

– Με τα χρόνια, μεγαλώνοντας, ανεξάρτητα από το στυλ του ρούχου, εστίασα αρκετά στο να γνωρίζεις πού και από ποιόν φτιάχτηκε αυτό που φοράς. Αγοράζω πολλά κομμάτια από γνωστούς μου που έχουν τα δικά τους brands και μπορούν να σε πληροφορήσουν για όλη τη διαδικασία δημιουργίας, καθώς και από second hand stores. Η μόδα αυτή την στιγμη είναι από τις πιο σημαντικές, τεράστιες βιομηχανίες και δεν μπορεί να μας αφήνουν αδιάφορους οι επιπτώσεις της στο περιβάλλον, στην οικονομία και στην κοινωνία. Μπορείς να διατηρήσεις όποιο στυλ θέλεις, πηγαίνοντας ένα βήμα ακόμα παρακάτω από το “πόσο απαγορευτική είναι μία φυσική γούνα”, που δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν ως θέμα, αιώνες τώρα.

 

 

Γούνα vintage, φόρμα Yesterday's Bread, μπότες Doc Martens

Slipdress και kimono La Cocotte, μποτάκια vintage

Τζάκετ Yesterday's Bread, τσάντα Bagism 

Πουκάμισο Η&Μ, παντελόνι και πέδιλα vintage

 

*** Τη φωτογράφιση επιμελήθηκε ο Θοδωρής Μάρκου ***