16, by A Name To Come #blogovision2013

16. Fuck Buttons – Slow Focus

Μια από τις έννοιες που με έχουν απασχολήσει πολύ στη ζωή μου είναι ο θυμός. Δεν ξέρω αν συμφωνείς αλλά είμαστε με διαφορά ο πιο θυμωμένος λαός της Ευρώπης. Δεν λέω του κόσμου γιατί υπάρχει το Ισλάμ όπου ο θυμός είναι το παντεσπάνι της ύπαρξης. Και δεν μιλάω τώρα με την κρίση που ο θυμός είναι και κάπως δικαιολογημένος, θυμωμένοι ήμασταν και όταν νομίζαμε ότι η κάθε ελληνική οικογένεια δικαιούται να έχει μια Porsche.

Για μένα ο θυμός είναι από τα πιο αξιοθρήνητα συναισθήματα: Όχι μονό γιατί όποιος τον νοιώθει είναι ικανός για το χειρότερο, όχι μόνο επειδή όποιος τον νοιώθει θεωρεί ότι αυτομάτως έχει δίκιο αλλά κυρίως επειδή είναι εύκολος, πολύ εύκολος. Οποιοσδήποτε μπορεί να θυμώσει, τα μωρά θυμώνουν συνέχεια άλλωστε. Αντίθετα από ότι πιστεύεται, ο θυμός δεν είναι δύναμη, είναι η απόλυτη ένδειξη αδυναμίας.

Oι Fuck Buttons έχουν σπουδάσει το θυμό, όχι όμως αυτόν του ανθρώπου που πάει να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας την τελευταία μέρα και θυμώνει επειδή έχει ουρά. Τον άλλο, το θυμό που έχουν τα τεράστια ρομπότ όταν εξωγήινοι κάνουν επίθεση στον πλανήτη τους και πρέπει να τον σώσουν. Τον σπάνιο, θετικό θυμό που παράγει τέχνη που δαγκώνει. Στο Slow Focus ακούς την καρδιά τον ρομπότ να πάλλεται και τα ρουθούνια τους να βγάζουν φλόγες. Τα synth είναι τεράστια και τα beats ακόμα μεγαλύτερα, καμιά φορά τόσο μεγάλα που δεν χωράνε πουθενά.

Αν ήμουν ρομπότ που ήθελε να χορέψει για να γλεντήσει τη νίκη του και την σωτηρία του πλανήτη δεν θα άκουγα άλλο άλμπουμ από αυτό.

Αν σου άρεσε το “Slow Focus” follow: @hlektronio